Το πορτόνι των Αλυκών και ο μόλος της Αγίας Κάρας

Προπολεμικά, αλλά και στα μετέπειτα χρόνια, στον μόλο της Αγίας Κάρας άραζαν τα ιστιοφόρα καΐκια, που εκτελούσαν τη θαλάσσια συγκοινωνία της Χώρας με το Μεγανήσι, τον Κάλαμο, τον Καστό, το Νυδρί, το Βλυχό, τη Βασιλική, τη Ζαβέρδα και το Μύτικα. Πολύ σύντομα τα ιστιοφόρα αντικαταστάθηκαν από τις πετρελαιοκίνητες «βενζίνες».

Το 1960 τα ιστιοφόρα καϊκια είχαν εξαφανισθεί ως πλωτά μέσα συγκοινωνίας των εν λόγω περιοχών. Με μικρές βάρκες, που καταχρηστικά ονομάζονταν μονόξυλα, γινόταν η επικοινωνία μεταξύ της Χώρας και των απέναντι χωριών της Ακαρνανίας, της Περατιάς και της Πλαγιάς. Οι βάρκες αυτές είχαν αφετηρία τον μόλο της Περατιάς και, όταν έφθαναν στη Λευκάδα, άραζαν στην παραλία μπροστά στο τότε Λιμεναρχείο και απέναντι από το σημερινό καρνάγιο του…Καρνάγια, κατά κόσμον Φωτεινού.

Η Πλαγιά εξυπηρετούνταν και από βενζίνα, που ξεκινούσε από τον Παλιοχαλιά και άραζε στον μόλο της Αγίας Κάρας με τις άλλες βενζίνες. Εξ αιτίας της επιβατικής κίνησης που είχε ο μόλος, υπήρχαν εκεί αρκετά ψαροκαφενεία και κάνα-δυο πανδοχεία, εκ των οποίων το ένα έμελλε να μείνει γνωστό ως «της Ελένης της Μυταρούς», ένας χαρακτηρισμός που ως μουραπάς διατηρείται μέχρι σήμερα. Βαθμιαία βέβαια η χρήση του αυτοκινήτου άλλαξε τα δεδομένα.
Κατά τη δεκαετία του 1970 οι βενζίνες αποσύρθηκαν σταδιακά στο μουσείο της Ιστορίας και οι «βενζινάδες» πήραν άδειες λεωφορείου!

Μεταπολεμικά, απέναντι σχεδόν από την Αγία Κάρα, κατασκευάστηκε μια τσιμεντένια γέφυρα, που ένωνε τον μόλο με τις αλυκές. Η γέφυρα απέληγε σ’ έναν πορτόνι αποτελούμενο από δυο πλαϊνές τσιμεντοκολώνες και σιδερένια θυρόφυλλα. Έκτοτε η γύρω περιοχή απόκτησε την ονομασία «στο Πορτόνι». Εκεί κατέληγε η παλαιά οδός Αλυκών και νυν οδός Παντοκράτορος.*

* Νίκος Βαγενάς: «Πάτρια Ίχνη – ψηφίδες από τη Λευκάδα του χτες», εκδόσεις fagotto books, Λευκάδα 2014