Το σιγημένο ρόπτρο
Το σιγημένο ρόπτρο
Μυρίζει ευγένεια ξύλου παλαιού…
Μοσκοβολάει σιωπή το ασύχναστο σοκάκι
Κι απ’ τη σιγή του αντηχεί αβρής γυναίκας βήμα
Γραμμένο μέσα στου παλιού λιθόστρωτου τα ράκη
Της μακρινής τσιβιλιτάς ξεθυμασμένο σήμα
Καφέ βαθύ απ’ των αιώνων τη νοτιά κομμένο
Της ξεχασμένης αρχοντιάς σκεπάζει τα ξεφτίδια
Στης κλειστής θύρας το βαρύ κορμί το πληγωμένο
Απ’ τις ρωγμές που κρύβουνε του χρόνου τ’ αντικλείδια
Μόνο το ρόπτρο απτόητο το χέρι περιμένει
Που θα σημάνει βίζιτα κάποιου παλιού επισκέπτη
— ‘Ένα κεφάλι λιονταριού με χαίτη αγριεμένη—
Μα όταν χέρι απρόσκλητο παίζοντας το σημαίνει
ο ήχος ανεπίδοτος σ’ άδειο πηγάδι πέφτει:
Η τελευταία δέσποινα χρόνια λησμονημένη!
Φωτογραφία Ευφροσύνης Χαλικιοπούλου, για το ποίημα του Δημήτρη Τσερέ. Περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Μικρή Πατριδογνωσία» [22 σονέτα + 3] εκδόσεις Γαβριλίδης, Αθήνα 2011. ISBN 978-960-336-663-8
Δεν υπάρχουν σχόλια