HomeΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣΤο στίγμα που άφησαν οι Λευκαδίτες στον αγώνα για την Ένωση των Επτανήσων

Το στίγμα που άφησαν οι Λευκαδίτες στον αγώνα για την Ένωση των Επτανήσων

(Ακολουθεί  ομιλία της ιστορικού και ερευνήτριας Χριστίνας Παπακώστα που εκφωνήθηκε στις 21 Μαΐου 2017, στον ναό του Παντοκράτορα στην πόλη της Λευκάδας, για την 153η επέτειο της ένωσης των Επτανήσων με την Ελλάδα.)

Ο ναός του Χριστού Παντακράτορα που σήμερα μας φιλοξενεί κατασκευάστηκε και συνέχισε να υπάρχει στο πέρασμα του χρόνου χάρη και στην οικονομική αρωγή αρματολών, όπως οι Σουμιλαίοι και οι Βαλαωριταίοι, που έφθασαν στη Λευκάδα μαζί με τον βενετό Francesco Morosini. Από τότε, όπως έγραψε και ο Κωστής Παλαμάς, το νησί έγινε του αρματωλού φωληά. Αυτοί, όμως, οι άνθρωποι που κινήθηκαν στα όρια του νόμου και της παρανομίας έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην απελευθέρωση της Ελλάδας και εν τέλει στην ενσωμάτωση της Επτανήσου σε αυτή. Η δράση τους δε στη Λευκάδα καθορίστηκε κυρίως από την παρουσία του Ιωάννη Καποδίστρια.

Το 1803 ο Καποδίστριας εκλέχθηκε στη θέση του Γενικού Γραμματέα Επικρατείας της Επτανήσου πολιτείας και αμέσως ταξίδεψε δύο φορές στη Λευκάδα, όπως μαρτυρούν έγγραφα που απόκεινται στο Αρχείο της Λευκάδας. Δεν γνωρίζουμε το λόγο για το οποίο έφθασε στο νησί, ούτε ποιους συνάντησε, καθώς η συγκεκριμένη έρευνα ξεκίνησε πρόσφατα. Είναι γνωστό, όμως, ότι ο Καποδίστριας και η οικογένειά του είχε σχέσεις με οικογένειες της Λευκάδας, όπως αυτές των Συρόπουλου, Μπιτσιλή-Νίνα και Φλογαΐτη. Το 1807, ο Καποδίστριας στην προσπάθειά του να απομακρύνει την οθωμανική απειλή από το Ιόνιο, η οποία εκφραζόταν από τις κινήσεις του Αλή πασά των Ιωαννίνων εναντίον της Λευκάδας, ίδρυσε στο νησί το «Ιόνιο Στρατόπεδο» αποτελούμενο από πολιτοφύλακες των Επτανήσων, τακτικό στρατό ενισχυμένο από ρωσικά στρατεύματα, τμήματα Σουλιωτών προσφύγων, αρματολούς και κλέφτες. Έτσι του δόθηκε η ευκαιρία εδώ να δοκιμάσει το μοντέλο της οργάνωσης που με επιτυχία εφαρμόστηκε αργότερα στην Επανάστασης του 1821. Στη μάζωξη στου Μαγεμένου, όπου παρέστησαν οι περισσότεροι από τους αγωνιστές του ’21 και μεταξύ άλλων και ο Κολοκοτρώνης, έγινε κατανοητό ότι ο σκοπός ήταν ένας και μόνος, ο αγώνας για την απομάκρυνση του όποιου κυρίαρχου και η απελευθέρωση της πατρίδας, όποιο και εάν ήταν το νόημα της λέξης στις αρχές του 19ου αιώνα.

Ο Κολοκοτρώνης θα συνδέσει το όνομά του με την έλευση των Άγγλων στο νησί της Λευκάδας και την έναρξη της αγγλοκρατίας, η οποία διήρκεσε 54 χρόνια, 8 μήνες και 1 ημέρα. Στις 3 Μαρτίου 1810 ο Κολοκοτρώνης κατέλαβε το Μεγανήσι για λογαριασμό των Άγγλων και μία εβδομάδα αργότερα αποβιβάστηκε επικεφαλής αγγλικού εκστρατευτικού σώματος «στου Βαγενά τα μαγαζιά», στη Λυγιά, μαζί με το στρατηγό Oswald, οποίος σε τριάντα ημέρες κατέλαβε το νησί.

Πέντε χρόνια αργότερα, μετά την οριστική κατάρρευση του Ναπολέοντα και το συνέδριο της Βιέννης, το 1815 με τη συνθήκη των Παρισίων Αγγλία, Ρωσία, Αυστρία και Πρωσσία αποφάσισαν οι Ιόνιοι νήσοι και τα εξαρτήματά τους να αποτελέσουν ελεύθερον και ανεξάρτητον κράτος των Ηνωμένων Ιονίων νήσων υπό την άμεση και αποκλειστική προστασία του βασιλιά της Μεγάλης Βρετανίας. Ο Καποδίστριας, υποστηρικτής της προσωρινής κυριαρχίας της Αγγλίας επί της Επτανήσου, με τη διπλωματική του δράση κατάφερε να ματαιωθεί η προστασία της Αυστρίας επί των νήσων αλλά και να αποτραπεί η πλήρης και αποκλειστική κυριαρχία της Μεγάλης Βρετανίας επί αυτών.

Ας δούμε το στίγμα που άφησαν στον ιστορικό χρόνο οι Λευκαδίτες τόσο στον αγώνα για την απελευθέρωση του ελλαδικού χώρου όσο και σε αυτόν για την Ένωση των Επτανήσων με το ελληνικό βασίλειο.

Το 1817 τα μηνύματα της Φιλικής Εταιρείας που είχε ιδρυθεί μόλις τρία χρόνια πριν, φτάνουν και στη Λευκάδα και αποκτούν ένθερμους οπαδούς. Ο πρώτος που έδωσε τον όρκο του Φιλικού ήταν ο δικαστικός Ιωάννης Ζαμπέλιος, για να ακολουθήσουν αποδεδειγμένα το παράδειγμά του τουλάχιστον άλλοι δεκεπέντε Λευκάδιοι. Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρουμε ότι στο σπίτι του Ζαμπέλιου την Κυριακή της Αποκριάς του 1821 έγινε σύσκεψη των μεγαλοκαπεταναίων της Στερεάς μαζί με εκπροσώπους του Μοριά και των νησιών για το συντονισμό του Αγώνα. Σε αυτό το νέο Μαγεμένο, αποφασίστηκε η Λευκάδα να αναλάβει ενεργό ρόλο στην προμήθεια εφοδίων και όπλων αλλά και στη στρατολόγηση ανδρών.

Το 1819 η διοίκηση της Λευκάδας προέβη στο σχεδιασμό και την υλοποίηση ενός σημαντικού έργου, τη διάνοιξη του διαύλου. Για να αντιμετωπιστούν, όμως, τα έξοδα επιβλήθηκε αναγκαστική εισφορά στους κατοίκους της πόλεως και φορολογία επί του οίνου και του ελαίου στην ύπαιθρο. Θεωρώντας οι Λευκαδίτες ότι τα απαιτητά ποσά ήταν υπέρογκα, ξέσπασε εξέγερση στην εξοχή του νησιού, η οποία πνίγηκε στο αίμα από τον Μαίτλαντ. Κάποιοι πίσω από την επαναστατική αυτή ενέργεια βλέπουν τον Καποδίστρια. Όπως και εάν έχουν τα πράγματα, η σημασία του γεγονός ήταν διττή• επρόκειτο για την πρώτη πράξη αντίστασης έναντι των Άγγλων στο χώρο του Ιονίου. Παράλληλα, υπήρξε η αιτία για να καταφύγουν στη Στερεά κάτοικοι του νησιού. Επρόκειτο για κάποιους από τους μετέχοντες της εξεγέρσεως, οι οποίοι δικάστηκαν και καταδικάστηκαν ερήμην, κατέφυγαν στον απέναντι ελλαδικό χώρο και στη συνέχεια έλαβαν μέρος στην Επανάσταση.

Το Μάρτιο του 1821 είχαν ήδη διαπεραιωθεί στην Ακαρνανία 853 Λευκάδιοι και ταυτόχρονα είχαν εξοπλίσει και δύο πλοιάρια, τα οποία επιχειρούσαν στον Αμβρακικό και στις Ακαρνανικές ακτές. Στις κινήσεις αυτές των Λευκαδίων, οι Άγγλοι απάντησαν με τη δέσμευση περιουσιών τουλάχιστον 32 νησιωτών μετεχόντων στην επανάσταση και τον επόμενο χρόνο κήρυξαν στρατιωτικό νόμο προσπαθώντας να εμποδίσουν την με οποιοδήποτε τρόπο συμμετοχή των κατοίκων της Λευκάδας στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Οι Λευκαδίτες, όμως, συνέχισαν να αγωνίζονται στα πεδία των μαχών και στον στίβο της πολιτικής• παραδειγματικά αναφέρουμε εδώ ότι στο πλάι του Υψηλάντη βλέπουμε να πολεμούν ο Νικόλαος Φλογαΐτη και ο Απόστολος Σταύρακας-Πανάδας, τον γιατρό Πέτρο Στεφανίτση να πολεμά στο Μεσολόγγι και στη συνέχεια μαζί με τον Φλογαΐτη να πλαισιώνουν τον Καποδίστρια, όταν έφθασε στο Ναύπλιο, στην προσπάθειά του να οργανώσει ένα νέο κράτος.

Το annus horribilis, το 1848, το έτος της Άνοιξης των Εθνών με τις μεγάλες ευρωπαϊκές επαναστάσεις βρήκε το Ιόνιο Κράτος σε διαδικασίες συνταγματικών μεταρρυθμίσεων. Είχε τεθεί τέρμα στην αντιδραστική πολιτική της Ιεράς Συμμαχίας, κλονίζοντας τις αρχές του δεσποτισμού που επέβαλλε η πολιτική του Μέτερνιχ επί τρεις δεκαετίες, καθώς ανάγκασε τους ηγεμόνες μιας σειράς επαναστατημένων χωρών –μεταξύ αυτών και η Ελλάδα- να παραχωρήσουν Σύνταγμα στον λαό τους. Μέσα σε αυτόν τον φιλελεύθερο άνεμο που επικρατούσε σε ολόκληρη την Ευρώπη, η Αγγλία δεν θέλησε να αμαυρώσει την εικόνα της και να φανεί οπισθοδρομική. Αποφάσισε, λοιπόν, να προβεί σε ορισμένες συνταγματικές μεταρρυθμίσεις• ακριβώς αυτές που ζητούσε με υπόμνημά του ο λευκαδίτης Ναπολέων Ζαμπέλιος, ο οποίος επιζητούσε και την εξασφάλιση της προσωπικής ελευθερίας των πολιτών.

Στα πλαίσια της 9ης Βουλής του Ιονίου κράτους είχαν ήδη διαμορφωθεί κόμματα. Εδώ θα αναφερθούμε μόνο στους Ριζοσπάστες, οι οποίοι μοναδικό τους στόχο είχαν την Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα και στους Μεταρρυθμιστές, οι οποίοι θεωρούσαν αδύνατη την Ένωση αυτή και αρκούνται σε ελευθεριώτερες μεταρρυθμίσεις. Οι λευκάδιοι βουλευτές (Σπυρίδων και Ναπολέων Ζαμπέλιος, Ιωάννης Μαρίνος, Θεοδόσιος Σούνδιας και ο Δημήτριος Κόνταρης) σύσσωμοι αρχικά εντάχθηκαν στους Μεταρρυθμιστές.

Είχε φτάσει ο καιρός που θα γινόταν λόγος για ένωση των νησιών με την Ελλάδα. Στις 26 Νοεμβρίου 1850 ο κεφαλονίτης ριζοσπάστης βουλευτής Ιωάννης Τυπάλδος Δοτοράτος Καπελέτος παρουσιάζει την πρώτη ενωτική διακήρυξη, όπου αναφέρεται ότι η ομόθυμος και αμετάβλητος θέλησις του Επτανησιακού λαού είναι η ανάκτησις της ανεξαρτησίας του και η Ένωσις αυτού με το λοιπόν Έθνος του, την απελευθερωμένην Ελλάδα. Η Αρμοστεία βέβαια απάντησε με διακοπή των εργασιών της Βουλής, φυλακίσεις και διωγμούς.

Το 1854 ξεσπά ένα ακόμα επαναστατικό κίνημα, στην Ήπειρο αυτή τη φορά. Η Ρωσία επιχειρούσε εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και οι επαναστάτες στράφηκαν εναντίον της Αγγλίας, επειδή ήταν σύμμαχοι των Οθωμανών στον Κριμαϊκό πόλεμο. Τριακόσιοι περίπου επτανήσιοι πλοιοκτήτες αρνήθηκαν να μεταβούν στην Κριμαία και να υπηρετήσουν τα αγγλικά συμφέροντα. Ο Αρ. Βαλαωρίτης έστειλε άνδρες και χρήματα και παράλληλα συνεργάστηκε με τον Θεόδωρο Γρίβα για την ευόδωση του κινήματος. Πολλοί Λευκαδίτες, όπως ο στρατιωτικός ιερέας Νικόλαος Ασπρογέρακας, έλαβαν μέρος στις επαναστατικές κινήσεις αλλά και έπεσαν στις μάχες. Ο αρμοστής Henry Ward πληροφορήθηκε την εμπλοκή του Βαλαωρίτη, όταν έπεσαν στα χέρια του επιστολές του ποιητή σχετικές με την επανάσταση. Ταξίδεψε ο ίδιος στη Λευκάδα και όταν κάλεσε σε απολογία τον ποιητή, εκείνος του απάντησε Συγγνώμην, Υψηλότατε. Λησμονείτε ότι εγώ δεν είμαι Άγγλος αλλά Έλλην και επομένως η αντίθετος ενέργειάν μου θ’απετέλει έγκλημα εσχάτης προδοσίας. Τελειώνοντας τη φράση του και χωρίς να περιμένει την αντίδραση του αρμοστή, του έστρεψε τα νώτα του και έφυγε.

Το 1857 οι Μεταρρυθμιστές ενσωματώθηκαν στους Ριζοσπάστες, όπου εντάχθηκε και ο Αρ. Βαλαωρίτης, αμέσως μετά την εκλογή του. Η Βουλή τότε δήλωνε Μόνη επιθυμία και θέλησίς μας είναι η παύση της Προστασίας και η Ένωση της Επτανήσου μετά της ελευθέρας Ελλάδος.

Ένα χρόνο αργότερα, το 1858, έφτασε ο νέος αρμοστής William Ewart Gladstone, ο οποίος υποσχέθηκε ριζική μεταρρύθμιση του Συντάγματος και ζήτησε να συναντήσει κάποιους από τους πιο σημαντικούς πολιτικούς άνδρες της εποχής. Ένας από αυτούς ήταν και ο λευκάδιος Ναπολέων Ζαμπέλιος, ο οποίος δήλωνε Ο λαός επιθυμεί την εθνική του αποκατάσταση και εάν η Προστασία θέλει να βελτιώσει τη θέση των Επτανησίων, δύναται να κατορθώση τούτο, ουχί διά μεταρρυθμίσεων, διότι είναι πλέον αργά αλλά διά της Ενώσεως. Κατά την επίσκεψή του στη Λευκάδα, όμως, ο Gladstone δήλωνε ότι οι καιροί δεν επέτρεπον εις την Κυβέρνησιν της Αννάσης να συγκατατεθή εις την παραχώρησιν της Επτανήσου. Ο αρμοστής επισκέφθηκε και τα άλλα νησιά, τα οποία μονότονα τον ενημέρωναν, είτε προφορικά είτε με ψηφίσματα, ότι ο μόνος διάπυρος και αμετάτρεπτος πόθος του Ιονίου λαού είναι και θα είναι η Ένωσις.

Το 1859 ο Αρ. Βαλαωρίτης και ο Ιωάννης Μαρίνος μετείχαν στην τριμελή επιτροπή, η οποία με απόφαση της 11ης Βουλής ήταν επιφορτισμένη να συντάξει αναφορά προς τη βασίλισσα της Αγγλίας Βικτωρία με θέμα την εξασφάλιση της συγκατάθεσή της για την ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα. Η αναφορά δυστυχώς απερρίφθη από τον Gladstone. Οι Λευκάδιοι βουλευτές Α. Βαλαωρίτης, Ιωάννης Μαρίνος και Γεράσιμος Σέρβος με σθένος στη Βουλή πολέμησαν τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις του αρμοστή, πιστεύοντας ότι οι Ιόνιοι το μόνο που είχαν ανάγκη για την ευημερία τους ήταν η Ένωση. Χάρη στη στάση αυτή των Λευκαδίων απερρίφθησαν οι προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις.

Την εποχή αυτή τα Κομιτάτα που είχαν ιδρυθεί στην Ιταλία, βρήκαν εύφορο έδαφος, ώστε να εξαπλώσουν τη δράση τους και στο Ιόνιο. Σκοπός τους ήταν με τη σύμπραξη του Garibaldi, ο οποίος πρωτοστάτησε στην ενοποίηση του ιταλικού κράτους, να απελευθερωθούν και οι υπόδουλοι της Ανατολής, οι Έλληνες, οι Σέρβοι, οι Μαυροβούνιοι και οι Βούλγαροι. Ανάμεσα στους Επτανησίους που υιοθέτησαν αμέσως το λόγο και τη δράση των Κομιτάτων ήταν και ο Βαλαωρίτης.

Είχε φτάσει η εποχή που η Αγγλία άρχισε να βλέπει με θετικό μάτι την υπόθεση της Ένωσης. Το 1861 μέλη της Βουλής των Λόρδων εισηγούνται υπέρ της Ένωση αλλά συνάντησαν τη σθεναρή αντίδραση του υπουργού των αποικιών δούκα του Newcastle. Οι βουλευτές Λευκάδος (Θεοδόσιος Σούνδιας, Δημήτριος Κόνταρης, Γεράσιμος Σέρβος, Ευστάθιος Φίλιππας, Αριστοτέλης Βαλαωρίτης και Ιωάννης Μαρίνος) συνέταξαν υπόμνημα με το οποίο κατακεραύνωναν τον υπουργό. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα πλαίσια των συζητήσεων αυτών προτάθηκε και μία εναλλακτική της Ενώσεως λύση: υπό τύπο δοκιμής να παραχωρηθεί στην Ελλάδα μόνο το νησί της Λευκάδας για πέντε χρόνια. Μετά το πέρας αυτών το νησί, εφόσον το επιθυμούσαν οι κάτοικοί του, θα μπορούσε να επανέλθει στους κόλπους του Ιονίου κράτους. Η πρόταση τελικά αυτή δεν υλοποιήθηκε.

Το γεγονός που στάθηκε η αφορμή για να γύρει οριστικά η ζυγαριά της ιστορίας υπέρ του θέματος της Ενώσεως ήταν ότι τον Οκτώβριο του 1862 ο Θεόδωρος Γρίβας από την Περατιά της Αιτωλοακαρνανίας κήρυττε, με την υποκίνηση της Αγγλίας, έκπτωτο τον βασιλιά Όθωνα. Η βασίλισσα της Αγγλίας δήλωνε ότι ήταν διατεθειμένη να δει να πραγματοποιείται η Ένωση και στην Αθήνα εκλέχθηκε παμψηφεί ο δευτερότοκος γιος της Αλφρέδος ως νέος βασιλιάς της Ελλάδας. Το πρωτόκολλο, όμως, που είχε συνομολογηθεί το 1830 μεταξύ Ρωσίας, Γαλλίας και Μεγ. Βρετανίας απαγόρευε να εκλεγεί στο θρόνο της Ελλάδας μέλος των βασιλικών οικογενειών των χωρών αυτών. Έτσι η εκλογή του Αλφρέδου ακυρώθηκε και ύστερα από ποικίλες πολιτικές διεργασίες το Μάρτιο του 1863 εκλέχθηκε ως βασιλιάς των Ελλήνων ο δευτερότοκος γιος του πρίγκιπα Χριστιανού της Δανίας. Ο Γεώργιος Α΄ αποδέχθηκε την εκλογή του, υπό την προϋπόθεση ότι πριν αναλάβει τα καθήκοντά του θα είχε επιτευχθεί η Ένωση της Επτανήσου με το ελληνικό βασίλειο.

Κατόπιν αυτών των εξελίξεων, ο αρμοστής Storks διέλυσε την ΙΒ’ Βουλή στις 25 Ιουλίου του 1863 και προκήρυξε εκλογές για νέα Βουλή, της οποίας ο αποκλειστικός προορισμός θα ήταν να εκφράσει επισήμως την επιθυμία των Ιονίων Νήσων για ένωση με την Ελλάδα. Η ΙΓ’ Βουλή στην ιστορική συνεδρίαση της 23ης Σεπτεμβρίου 1863 ψήφισε την ένωση. Το ψήφισμα είχε συνταχθεί από τον Αρ. Βαλαωρίτη και είχε ως ακολούθως

Η Βουλή της Επτανήσου

Εκλεχθείσα συνεπεία προσκλήσεως της Προστάτιδος δυνάμεως και συνελθούσα, όπως οριστικώς αποφανθή περί της εθνικής αποκαταστάσεως του Ιονίου λαού, πιστώς δε εκδηλούσα τον διάπυρον πόθον και την ανέκαθεν σταθεράν αυτού θέλησιν και συμφώνως προς τα προηγηθείσας ευχάς και διακηρύξεις των ελευθέρων Ιονίων Βουλών

Ψηφίζει

Αι νήσοι Κέρκυρα, Κεφαλληνία, Ζάκυνθος, Λευκάς, Ιθάκη, Κύθηρα και Παξοί και τα εξαρτήματα αυτών ενούνται μετά του Βασιλείου της Ελλάδος, όπως εσαεί αποτελώσιν αναπόσπαστον αυτού μέρος, εν μια και αδιαιρέτω πολιτεία υπό το Συνταγματικόν σκήπτρον της Αυτού Μεγαλειότητος του Βασιλέων των Ελλήνων Γεωργίου Α’ και των διαδόχων αυτού.

Η μήτηρ Ελλάς εις τον κόλπον αύτης αποδέχεται τις επτά θυγατέρας της, όπως δήλωνε ο πρόξενος της Ελλάδας στην Κέρκυρα Βιτάλης. Τριμελής επιτροπή, στην οποία μετείχε ο Αρ. Βαλαωρίτης, μετέβη στην Αθήνα προκειμένου να προετοιμάσει με την ελληνική κυβέρνηση τα της υποδοχής των 84 Επτανησίων αντιπροσώπων στο ελληνικό κοινοβούλιο το καλοκαίρι του 1864.

Στα μέσα Μαΐου ο Θρασύβουλος Ζαΐμης έφθανε στην Κέρκυρα προκειμένου να παραλάβει από τον αρμοστή Henry Storks τα επτά νησιά του Ιονίου. Τα ξημερώματα της 21ης Μαΐου του 1864, ενώ παιάνιζε η Φιλαρμονική, η αγγλική φρουρά εγκατέλειψε το φρούριο της Λευκάδας και επιβιβάστηκαν στη φρεγάτα «Μάγισσα». Στις επάλξεις κυμάτιζε πια η ελληνική σημαία και ο έπαρχος Ευάγγελος Τσαρλαμπάς, αποχαιρετώντας στο πρόσωπο του επάρχου D’Everton μία ολόκληρη εποχή για τα Ιόνια νησιά, μεταξύ άλλων έλεγε Λευκάδιοι … Ας συνασπασθώμεν λοιπόν εν αδελφική αγάπη και ομονοία, ίνα δειχθώμεν άξιοι της εθνικής αποκαταστάσεώς μας και ας είμεθα βέβαιοι ότι διά μόνης της αγάπης, της υποταγής εις τους νόμους και διά της πίστεως και αφοσιώσεως εις το ιερόν πρόσωπον του βασιλέως το έθνος θέλει φθάσει εις τον προορισμόν του. Την ίδια στιγμή ο Βαλαωρίτης με τους στίχους του

Άνοιξε, μάνα μας γλυκιά, την άφθαρτη καρδιά σου
Κι αγκάλιασέ τα τα φτωχά, τα μαύρα τα παιδιά σου

χαιρετούσε την Ένωση και ασπαζόταν τη μητέρα Ελλάδα.

Προηγουμενο αρθρο
Κορυφώθηκαν σήμερα στη Λευκάδα οι εκδηλώσεις για την Ένωση των Επτανήσων
Επομενο αρθρο
Πνιγμός γυναίκας στην περιοχή των Μύλων Λευκάδας - Ανακοίνωση Λιμενικού

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.