Το φυτό άκανθα (Acanthus spinosus) ή το φυτό του κορινθιακού κιονόκρανου στη Λευκάδα

Ανεξάντλητες οι εκπλήξεις και ο πλούτος που επιφυλάσσει η λευκαδίτικη χλωρίδα.

Άφωνος έμεινε ο Γιάννης Μεσσήνης σήμερα το απόγευμα αντικρίζοντας αυτό το πανέμορφο αγριολούλουδο, στην περιοχή natura των Χορτάτων, περίπου 800 μέτρα υψόμετρο.  Στάθηκε μάλιστα τυχερός γιατί το φυτό αυτή την εποχή βρίσκεται σε πλήρη ανθοφορία. Είναι η πρώτη φορά που φωτογραφίζεται στο νησί μας παρότι είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο είδος. Η λαϊκή του ονομασία είναι Απούρανη, Άκανθα.

Ο Acanthus spinosus (L. 1753) είναι μεσογειακό φυτό. Προτιμά πετρώδεις τοποθεσίες, θαμνώνες και παλιά χωράφια σε υψόμετρα 0-800 μ. Πολυετής πόα με φύλλα αντίθετα, πτεροσχιδή με λοβούς αγκαθωτούς και προεξέχοντα νεύρα που είναι συγκεντρωμένα στη βάση του φυτού όπου σχηματίζουν πυκνό ρόδακα. Τα άνθη με το λευκό χείλος και τον πορφυρό κάλυκα σχηματίζουν πυκνή ταξιανθία στην κορυφή του βλαστού.Είναι πολυετές φυτό με περίοδο ανθοφορίας από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούλιο.

Το όνομα του γένους Acanthus είναι η Λατινική εκδοχή της Αρχαίας Ελληνικής λέξης άκανθος, η οποία είναι σύνθετη, καθώς σχηματίζεται από τις λέξεις ακή και άνθος. Η πρώτη σημαίνει αιχμή και αιχμηρός.

Οι Αρχαίοι Έλληνες θαύμασαν την άγρια ομορφιά της, φιλοτέχνησαν τη μορφή της σε μάρμαρο κι επινόησαν το περίφημο κορινθιακό κιονόκρανο. Το φυτό καθιερώθηκε τον πέμπτο αιώνα ως αρχιτεκτονικό σύμβολο από τον Καλλίμαχο, ο οποίος διακόσμησε με το σχήμα των φύλλων του τα κιονόκρανα στις κολώνες ναού της Κορίνθου και έτσι γεννήθηκε ο «Κορινθιακός» ρυθμός.

Η διακόσμηση γλυπτών με φύλλα ακάνθου απαντά σε κιονόκρανα πολλών ναών της αρχαίας Ελλάδας, όπως σε θησαυρούς των Δελφών, του Απόλλωνα…  αλλά από τα ωραιότερα κορινθιακά κιονόκρανα είναι αυτά που στολίζουν τον ναό του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα. Πολλοί είναι οι καλλιτέχνες της Ρώμης και άλλων σημαντικών πόλεων της αρχαιότητας που αντέγραψαν με επιτυχία το κορινθιακό κιονόκρανο για να διακοσμήσουν ναούς, οικίες και άλλα ιστορικά μνημεία. Ο «κορινθιακός ρυθμός», όπως ονομάστηκε στη γλυπτική αλλά και στην αρχιτεκτονική, θεωρήθηκε από τους ειδικούς ο πιο πλούσιος και κομψός ρυθμός των ελληνορωμαϊκών χρόνων. Αυτός ο ρυθμός χρησιμοποιήθηκε και στην εποχή της Αναγέννησης αλλά και στους νεότερους χρόνους.

 Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από το διαδίκτυο.