Τρύγος στους Τσουκαλάδες [Φώτο + βίντεο]

Η διαδικασία του τρύγου είναι από τις γεωργικές δραστηριότητες που πάντα με συγκινούσαν. Δεν είναι μόνο που με φέρνει πολλά χρόνια πίσω, στα παιδικά μου χρόνια. Αυτό που την κάνει ξεχωριστή στα μάτια μου, είναι ότι πρόκειται για διαδικασία σχετικά σύντομη. Μέσα στην ίδια μέρα μπορείς να δεις τους καρπούς των κόπων να αποδίδουν. Το σταφύλι να γίνεται μούστος.

Απευθύνθηκα στον καλό μου φίλο Γιάννη Ροντογιάννη από τους Τσουκαλάδες. Ο Γιάννης εκτός του ότι έχει δικό του αμπέλι, αγαπά όλες τις γεωργικές δραστηριότητες. Τ’ αμπέλια του όμως είναι στου «Καλαβρού». Είναι σε υψόμετρο και θα τρυγήσει αργότερα. Χτες το πρωί τηλεφωνηθήκαμε και με ειδοποίησε να ανέβω στο χωριό.

Βρεθήκαμε στο καφενείο του Γιάννη, «Ανάβαση». Μας οδήγησε λίγο πιο κάτω από το χωριό στο αμπέλι του Άγγελου Βεργίνη, στην τοποθεσία «Καπασάτα».

Ο Άγγελος είναι νοικοκύρης, μας είπε ο Γιάννης. Και είχε δίκιο. Το αμπέλι ήταν περιποιημένο και περιφραγμένο. Τα σταφύλια ήταν ποικιλία βαρτζαμί. Τα κλίματα ήταν στηριγμένα σε ατσαλόσυρμα κατά μήκος. Οι σειρές μεταξύ τους ήταν ευρύχωρες και στοιχημένες, ώστε να χωράει το σκαπτικό μηχάνημα. Τα σταφύλια ήταν ώριμα στην ώρα τους. Η σοδειά έδειχνε καλή

Δεν χρειαζόταν να μας το πει ο Γιάννης. Όλα μέσα στο αμπέλι έδειχναν νοικοκυροδουλειές. Το κτήμα είχε μέσα τις αποθήκες του, με όλα όσα χρειάζονται για το κάμωμα των σταφυλιών. Η κάδη, το εκθλιπτικό μηχάνημα, το τρόκολο, ήταν έτοιμα. Κουβάδες και κλούβες ετοιμάστηκαν επί τόπου. Ο πεντάμορφος σκύλος -φύλακας του χώρου, μας κοιτούσε από μακριά.

Σε λίγο έφτασαν η γυναίκα και η θυγατέρα του Άγγελου. Όλοι ξεκίνησαν τον τρύγο με όρεξη και μεράκι. Εφοδιασμένοι με ψαλίδες, έκοβαν τα σταφύλια με μεθοδικότητα και τα τοποθετούσαν σε κουβάδες και κλούβες.

Όμορφες εικόνες γέμισαν το χώρο. Μια κοινή προσπάθεια, κάτω από τον καυτό χθεσινό ήλιο, με χαμόγελο και καλή διάθεση. Καμάρωσα την οικογένεια για το ζήλο και την εργατικότητα της. Ήταν όμορφη όλη η παρέα έτσι όπως τους κοιτούσα να δουλεύουν.

Οι γυναίκες δεν φορούσαν άσπρα μαντήλια στο κεφάλι, όπως οι γυναίκες του χωριού μου, εκείνα τα χρόνια στον τρύγο. Φορούσαν όμορφα καπέλα και γάντια. Δεν είδα ούτε καλάθια, κοφίνια και πατητήρι, όπως θυμόμουν στο χωριό μου. Είδα όμως όλους να δουλεύουν με αγάπη και μεράκι γι’ αυτό που έκαναν. Είδα μια όμορφη σχέση με τη μάνα γη και τους καρπούς της και τη χάρηκα.

Ο Άγγελος το κρασί που παράγει το προσφέρει στην ταβέρνα που έχει στο χωριό, στην «Ψαροπούλα». Παράγει ακόμα δικό του λάδι και τυρί. Κι όταν ξαδειάζει από τις αγροτικές δουλειές, ψαρεύει με τη βάρκα του.

Ευχαριστούμε την οικογένεια του Άγγελου Βεργίνη για τις όμορφες εικόνες που μας χάρισε. Εικόνες που τις έχουμε ανάγκη, γιατί μας γειώνουν. Ευχαριστούμε και τον Γιάννη Ροντογιάννη που έγινε η αφορμή να τους γνωρίσουμε.