Τ’ Αθάνι

Επιμέλεια: Πηνεπόλη Κοψιδά

Όταν σ’ αντίκρισα από μακριά. του Ιόνιου θάλασσα γαλάζια,
Σε παρομοίωσα με κοπελιά, γλυκιά, γεμάτη θυμούς και νάζια.

Με τ’ ασπρογάλανα κύματά σου, αγάλια αγκάλιαζες κάθε λιμάνι,
Και μόνο έσπρωχνες από κοντά σου, σεμνό και όμορφο χωριό τ΄ Αθάνι.

Σ΄ έβλεπα κάτω απ’ ένα βουνάκι και σε κυνήγαγα για να σε φτάσω,
Λιγάκι έλειψε… μα θα γινόμουν χίλια συντρίμμια για να σε πιάσω.

Ώρα σε κοίταζα… τι να την κάνει, κακούργα κι άπονη την ομορφιά σου;
Αφού είσαι άσπλαχνη κι όλο γκρεμίζεις το χωριουδάκι που ΄ναι κοντά σου;

Το ξέρεις τάχα πως από πάνω απ’ τα θεόρατα τα γκρεμνά σου
Χωριό πανέμορφο και πικραμένο λειώνει κοιτάζοντας την ομορφιά σου;

Αγέρι άφθονο και μυρωμένο με μια σου ανάσα σκορπάς τριγύρω,
Αλλά στην τόση την αρχοντιά σου ελεημοσύνη μικρή είν’ το μύρο.

Μόνο τ΄ αγέρι; Τι να το κάμει; ζωή να δώσει; όχι δε φθάνει.

Με τι παράπονο μέρα και νύχτα, κοιτάς τη θάλασσα καημένο Αθάνι!
Κι αυτή αγέρωχη και ζαφειρένια πρωί και βράδυ νάζια σου κάνει.

Όμως φυλάξου, μη σε μαγέψει με καμιάς δόσης γλυκό τραγούδι
Και σε τραβήξει στην αγκαλιά της μ’ όλες τις χάρες σου φτωχό λουλούδι

Deniis
Αύγουστος 1930

Ο Διονύσιος Μελάς (1906-1938), υπήρξε δάσκαλος. Το ποίημα γράφτηκε το 1930 για το χωριό του, το Αθάνι