Φάε πουλάκι μου!

Της Ρέας Βιτάλη

Τα ταΐζουμε. Παλεύουμε να κεντράρουμε τη θηλή του βυζιού στο στοματάκι τους.

Τα χαζεύουμε πότε να ρουφάνε αχόρταγα, πότε βαριεστημένα, πότε… αυτό έχει και πλάκα, να κουνάνε το κεφάλι πέρα-δώθε με τσαντίλα μέχρι να εντοπίσουν ρόγα, να γραπώσουν. Μερικές φορές μοιάζει να χαμογελούν, τόσο δα. Τι όμορφα που είναι! Κάποτε κοιμούνται με τη θηλή στο στόμα. Το ξεσφίγγουν αργά αργά και κοιμούνται γαλήνια… Τι στιγμή! Μπορεί να έχουν και σταγονίτσες ιδρώτα στο μυτάκι τους από λαιμαργία. Τι μυτάκι! Το ιδρωμένο μυτάκι.

Τα ταΐζουμε. Το πρώτο φρούτο, την πρώτη κρέμα, το γιαούρτι. Τα μάτια τους μελετάνε τη γεύση. Και μεις τα δικά τους μάτια. Μπορεί να φάνε ηδονικά, μπορεί να αηδιάσουν, να φτύσουν. Για όλα θα γελάσουμε. Κάποτε σίγουρα θα πούμε, ακόμα και οι πιο ψύχραιμες, «φάε πουλάκι μου!», θα μας πνίξει η αγωνία «Μα δεν έφαγε τίποτα όλη μέρα». Θα υπερβάλουμε. Μπορεί μέχρι και ν’ απευθυνθούμε «Γιατρέ δεν τρώει». Μάνα και υπερβολή πάει μαζί.

Τα ταΐζουμε γεύσεις, φαγητά κάθε λογής, δοκιμάζουμε, δοκιμάζουνε. Κάνουμε και βλακείες, σκαρφιζόμαστε… «Να! Κοίτα, κοίτα τι φέρνει το αεροπλανάκι! Άνοιξε το στόμα σου… Ωωωωωπ!», «Όλο, όλο». Λέμε και κάτι χαζά διαχρονικά «Άλλα παιδάκια δεν έχουν…». Πόσα παιδάκια μεγάλωσαν με το «Άλλα παιδάκια…». Τότε ήταν η Μπιάφρα. «Άλλα παιδάκια στη Μπιάφρα…». Πού τελικά πέφτει η Μπιάφρα;

Τα ταΐζουμε. Μόνο τροφή; Μακάρι να ήταν έτσι. Τα ταΐζουμε τον τρόπο που μεγαλώσαμε εμείς οι ίδιοι. Τα ταΐζουμε την αγάπη που πήραμε ή δεν πήραμε. Τα χάδια που μας ζέσταναν ή την αδιαφορία που μας πάγωσε. Τα ταΐζουμε τον τρόπο που μας κοίταξαν, που μας προέτρεψαν, που μας ψήλωσαν, μας χαμήλωσαν. Μας καμάρωσαν ή μας ακύρωσαν. Την ασφάλεια ή την ανασφάλεια. Τα περισσεύματα και τις ελλείψεις μας. Τα χορτασμένα και τα πεινασμένα μας. Τα απωθημένα μας. Τους φόβους μας. Τους θυμούς μας. Τις πεποιθήσεις μας.

Θυμάμαι εκείνο το νεαρό κορίτσι. Να δίνει μια μάχη δίπλα στον πατέρα της. «Φονιάς» έγραφαν οι εφημερίδες με πηχυαίους τίτλους. Σε μια Ελλάδα που έμοιαζε πιο μικρή απ’ ό,τι είναι σήμερα. Που ένα θέμα στις ειδήσεις το συζητούσαμε για μήνες, για χρόνια. Και αρκετά μας στοίχειωναν για μια ζωή. Που ένας χαρακτηρισμός κολλούσε επάνω σου και δεν ξεκόλλαγε ποτέ. Διαπόμπευση. Θυμάμαι εκείνο το νεαρό κορίτσι να στέκεται δίπλα στον κατηγορούμενο γονιό της. Να καταρρέει στο «Ένοχος», να αναπτερώνεται στο «Αθώος», να επιμένει, να επιμένει. Πόσες στροφές είχε εκείνη η δίκη; Πόσα χρόνια; Πόσες καταχωρήσεις σε εφημερίδες, πόσοι τίτλοι. «Τον σκότωσε», «Δεν τον σκότωσα εγώ». Συνέντευξη του μεγαλοδικηγόρου της οικογένειας… Όποια τελικά και να ήταν η απόφαση… Θα ξεφύγεις ποτέ από το στίγμα; Από το ένοχος που καταγράφηκε στο σκληρό δίσκο της κοινωνίας; Τι στοιχεία να μάζεψε η ψυχή του νεαρού κοριτσιού; Θυμό… Σίγουρα πολύ. Μίσος. Αδικία. Ο κόσμος είναι κακός. Η κοινωνία είναι άδικη. Όλοι είναι εναντίον μας. Κανένας δεν θέλει το καλό μας. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη, δεν υπάρχει τίποτα. Είμαστε μόνοι τελικά. Απέραντα μόνοι.

Τα ταΐζουμε. Τρομάζω από την ευθύνη. Βαραίνει τις πλάτες μου η πιο μεγάλη ευθύνη του κόσμου όλου… Τι τα ταΐζουμε; Να ξέραμε τι τα ταΐζουμε. Μερικοί θυμοί πάνε από το ένα στόμα στο άλλο. Όπως η σπουργιτομάνα ταΐζει το σπουργίτι της. Στόμα, στόμα… Όλο, όλο, όλο! Οι άνθρωποι που χρήζουν ψυχανάλυσης, δυστυχώς, δεν την κάνουν ποτέ.

Πηγή: www.protagon.gr