Χριστούγεννα είναι…

Χριστούγεννα είναι…

Το μακρινό ταξίδι της κανέλλας
Στο χριστόψωμο
Χριστούγεννα είναι
Του λιβανιού η ρητίνη
Στο υγρό μας πνευμόνι
Χριστούγεννα είναι
Το τρυφερό μανταρίνι
Μπελονιασμένο στον
Χειμωνιάτικο λαιμοδέτη.

Κι είναι Χριστούγεννα
Του κέδρου τ’ αστόχαστο
Στη γέννησή του άρωμα
Κι είναι Χριστούγεννα
Χιονισμένη σ’έρημου
Χωριού καμπάνα
Κι είναι Χριστούγεννα
Η σιγουριά της σημύδας
Στων Κελτών την αστρολογία
Χριστούγεννα ίσως ο
Χαμένος λευκός καλικάντζαρος…

Και μήπως (δεν) είναι Χριστούγεννα
Του επαίτη η μούχλα στο στέρνο
Καραβάκι των ξένων που ξοδεύει
Φουρτούνες και μια λύσσα του χρόνου
Θάνατος αδιάφορα που συρίζει
Σε πλανήτη κοινόβιο
Μάτια ξέφρενης θλίψης
Με λυμένα μαλλιά
Σαν ανάληψη νύχτας
Το χέρι μοναξιά του πολέμου
Σπάραγμα στα δυο δάχτυλα
Ακονίζει το δρόμο
Μήπως είναι Χριστούγεννα
Τόσες άγονες γέννες
Γερασμένης Ειρήνης;

Πάντως είναι Χριστούγεννα
Ο αλγόριθμος της αγάπης
Οιωνοί ποιητή το εμπάργκο πολέμου
Ο τυφλός ανθρωπάκος
Σαν θα δει δίχως τρόμο
Τον Ήλιο…

Βιβή Κοψιδά – Βρεττού