Liberte’, Egalite’, Fraternite’ – Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη

Ακραίο φυλάκιο Αλεξάνδρου (3) – Του Νίκου Κονδυλάτου

Το σύνθημα της γαλλικής επανάστασης γίνεται σήμερα επίκαιρο για τους λιγοστούς κατοίκους του Αλέξανδρου καθώς το 2017 βρίσκει τον Αλέξανδρο σε μία κατάσταση αδιαφορίας και εγκατάλειψης και όχι μόνον. Και όταν ένας τόπος είναι εγκαταλειμμένος και αφημένος στις τύχες του και η αδιαφορία που υπάρχει γι’ αυτόν γίνεται άμεσα αντιληπτή μόλις πατήσει κάποιος το πόδι του εκεί, τότε εύκολα μπορεί να εξελιχθεί σε «ξέφραγο αμπέλι». Και αυτό συμβαίνει τη στιγμή αυτή με τον Αλέξανδρο.

Η σημερινή κατάσταση εγκατάλειψης χαρακτηρίζεται πρώτα-πρώτα από την ασυδοσία των κυνηγών των οποίων τα σκάγια πέφτουν στις αυλές μας, οι ντουφεκιές ηχούν μέσα στα αυτιά μας, τα σκουπίδια τους, μπουκάλια και κύπελλα πλαστικά, ακόμα και τα κουτιά από τα σκάγια, πετιούνται καταγής και τα σκυλιά τους φθάνουν μέχρι τα σπίτια μας. Δεν είναι τυχαίο ότι απ’ όταν άρχισε η κυνηγετική περίοδος χάθηκαν τρία σκυλιά ο Άστωρ, ο Όλιβερ και ο Αλέξης.

Όπως μπορεί ο καθένας να αντιληφθεί, στις συνθήκες που ζούμε εμείς εδώ, τα σκυλιά μας είναι οι μοναδικοί μας σύντροφοι, οι φίλοι μας, γι’ αυτό τα αγαπάμε ακόμα πιο πολύ και θλιβόμαστε και μας λείπουν ακόμα περισσότερο όταν τα χάνουμε…

Όσον αφορά την ασυδοσία που επικρατεί στο θέμα των αγελάδων, το θέμα είναι γνωστό δε χρειάζεται να πω περισσότερα. Επίσης δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω για την κώφευση στις επανειλημμένες εκκλήσεις μας (εδώ και τρία χρόνια να βουλώσουν τρεις λακκούβες επικίνδυνες, τις υπόλοιπες ούτε καν τις αναφέρουμε, στο δρόμο Λαζαράτων-Πλατυστόμων, τη στιγμή που αδειάζουν τόνους άσφαλτο στο υπόλοιπο επαρχιακό δίκτυο.

Κοντά σ’ όλα αυτά ήρθε να προστεθεί η πρόσφατη αύξηση των δημοτικών τελών και μάλιστα τη στιγμή που στο προηγούμενο φύλλο των “Αντίλαλων των Σκάρων”, έγραφα στη στήλη μου για την περίπτωση του λογαριασμού του νερού στο οποίο μπήκε προσαύξηση 31 ευρώ και αναρωτιόμουν μήπως τελικά θα έπρεπε να αρχίσουμε να συζητάμε αν θα έπρεπε να καταργηθούν τα δημοτικά τέλη στον Αλέξανδρο Κατ’ αρχάς δεν καταδέχτηκε κανείς να ασχοληθεί με το θέμα. Καμία απάντηση από πουθενά. Αμέσως μετά, αντί απαντήσεως, ήρθε η αύξηση των τελών ενώ είναι σε όλους γνωστό πως οι «ανταποδοτικές» συνθήκες εξυπηρέτησης είναι ανύπαρκτες ή τριτοκοσμικές. Το γεγονός, προστιθέμενο στα προηγούμενα, έκανε πολλούς να μιλήσουν για αδιαφορία, άλλους για απερισκεψία και άλλους για αναλγησία.

Οι αρμόδιοι μιλούν για ανυπέρβλητα γραφειοκρατικά εμπόδια που δεν επιτρέπουν να διορθωθούν οι αδικίες. Εμείς, αντίθετα, πιστεύουμε πως είναι κατ’ αρχάς θέμα πολιτικής αντιμετώπισης και στάσης
απέναντι σε αυτές τις περιοχές, ύστερα διάθεσης, και προ πάντων είναι θέμα Πολιτισμού. Αν αυτά υπάρξουν, τότε λύσεις υπάρχουν, και όλες οι αδικίες μπορούν να διορθωθούν.

Οι κάτοικοι του Αλέξανδρου έχουν δείξει με τη στάση τους πως είναι ολιγαρκείς και καθόλου απαιτητικοί, μετρούν την ποιότητα της ζωής με άλλα μέτρα γι’ αυτό άλλωστε επέλεξαν να ζήσουν εκεί. Έννοια τους είναι να προστατεύσουν τον τόπο τους, τη γνησιότητα και την αυθεντικότητά του και να ζήσουν μαζί του μία απλή και ήρεμη ζωή. Άλλωστε το Σχολείο με δική τους κινητοποίηση το αποκατέστησαν όπως και το πρώην κοινοτικό κατάστημα και νυν εκλογικό κέντρο, αποκαθιστώντας ταυτόχρονα και τη χαμένη τιμή του νησιού στα μάτια των δικαστικών αντιπροσώπων, που έμεναν άφωνοι αντικρίζοντας έναν χώρο που
παρόμοιό του δεν βρίσκεις ούτε στα βάθη της Αφρικής.

Ζητούν όμως και από τους άλλους να σεβαστούν τον τρόπο τους, να σεβαστούν την ελευθερία αυτής της επιλογής τους να ζήσουν τη ζωή τους με ηρεμία αλλά και ασφάλεια. Ζητούν και δικαιοσύνη όσον αφορά την αντιμετώπισή τους από τις Αρχές (γιατί τα Πλατύστομα να ανήκουν στη Δ΄ ζώνη και ο Αλέξανδρος στην Α΄;). Επιδιώκουν, τέλος, την αδελφοσύνη και ισότιμες σχέσεις με όλους. Διεκδικούν Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη.

Το ευχάριστο της υπόθεσης είναι ότι αυτή η στάση που τηρείται απέναντι στην περιοχή η οποία αντί να βελτιώνεται χειροτερεύει, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου σε ευαίσθητους αποδέκτες οι οποίοι ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του «Φηγός» έσπευσαν να στοιχηθούν γύρω από τις γραμμές του με αποτέλεσμα η γενική συνέλευση που έγινε την Κυριακή 11 Δεκεμβρίου να έχει απρόσμενη επιτυχία (και με εγγραφή νέων μελών) και να εκλέξει νέο Δ.Σ. ανανεωμένο κατά τα 2/5. (Σχολιάστηκε, η απουσία, για μία ακόμα φορά, των Αλεξανδριτών της Νικιάνας. Γιατί άραγε;).

Από τον διάλογο που έγινε στη Συνέλευση δόθηκαν και οι κατευθύνσεις στο νέο Δ.Σ. του «Φηγός» για τις πρωτοβουλίες που πρέπει να πάρει μπροστά στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Αναφέρω κάποιες από αυτές:

― Πρωτοβουλία για τη συνάντηση όλων των συλλόγων της πρώην κοινότητας Αλεξάνδρου, όσων έχουν στα ενδιαφέροντά τους και την προστασία της περιοχής του Αλέξανδρου, υπό την αιγίδα της τοπικής κοινότητας, και η αναζήτηση και θεμελίωση νέων τρόπων συνεργασίας και συνέργειας, πάνω σε νέες βάσεις και αρχές.

― Πρωτοβουλία για συνάντηση με την δημοτική αρχή και συνεννόηση και συνεργασία για τη λύση
των ζητημάτων που είναι της δικής της αρμοδιότητας (δημοτικά τέλη, κυνηγοί, αδέσποτη βόσκηση
κ.λπ.). Η συνάντηση θα επιδιωχθεί αφού ο «Φηγός» θα έχει επεξεργασθεί και θα είναι έτοιμος να
προτείνει τις νόμιμες και εφικτές λύσεις.

― Πρωτοβουλία για συνάντηση με την Περιφέρεια για το θέμα της επικινδυνότητας του δρόμου Λαζαράτων–Πλατυστόμων.

― Πρωτοβουλία για συνάντηση με το Δασαρχείο και τον Κυνηγετικό Σύλλογο, με σκοπό να μπει τάξη στο θέμα του κυνηγίου στην περιοχή, με απόλυτη τήρηση και εφαρμογή του Νόμου.

― Τοποθέτηση ενός stand στην πλατεία του Αλέξανδρου με ανακοινώσεις για: τους επισκέπτες της περιοχής, τους νέους κατοίκους, τους νέους ιδοκτήτες και αναστηλωτές σπιτιών, τους κυνηγούς, τους κατοίκους των χωριών.

― Συντήρηση και εξωραϊσμός των παλαιών πινακίδων και τοποθέτηση νέων.

― Προσπάθεια εξεύρεσης νέου χώρου στη Λευκάδα για την εγκατάσταση και λειτουργία της ομάδας του αργαλειού.

― Προσπάθεια για την αποκατάσταση των ζημιών που υπέστη το σχολείο και οι εκκλησιές μας από το σεισμό.

Κλείνοντας, με τον ερχομό του 2017, να ευχηθώ για όλους, ελευθερία-ισότητα-αδελφοσύνη και φυσικά υγεία, για τον Αλέξανδρο περισσότερο ενδιαφέρον και ευαισθησία και για την Ελλάδα περισσότερη αλήθεια, αλήθεια, αλήθεια…

Τέλος και μία αφιέρωση ειδικά για τους Αλεξανδρίτες. Εγώ δεν έζησα στον Αλέξανδρο, (ο πατέρας μου μεγάλωσε στα Κολυβάτα). Όταν όμως περιδιαβαίνω τα στενά αυτών των χωριών μου έρχεται στο νου το παρακάτω ποίημα (Στον ίδιο χώρο) του Αλεξανδρινού το οποίο και αφιερώνω σε όλους όσους έζησαν σ’ αυτά τα χωριά.

Οικίας περιβάλλον, κέντρων, συνοικίας
που βλέπω κι όπου περπατώ, χρόνια και χρόνια.
Σε δημιούργησα μες σε χαρά και μες σε λύπες:
με τόσα περιστατικά, με τόσα πράγματα.
Κι’ αισθηματοποιήθηκες ολόκληρο, για μένα.

Κ. Π. Καβάφης

Αλέξανδρος Δεκέμβριος 2016
Νίκος Σπ. Κονδυλάτος