Το πέρασμα στη Γουργουβλή
Γράφει ο Παναγιώτης Σκληρός
Μια τέτοια εικόνα σίγουρα θα έζησαν κάποιες ηλικίες πριν από εμάς.
Και σίγουρα θα ήταν μια εμπειρία. Αυτό γινόταν στη Γουργουβλή ή αλλιώς, στο Δρυμό, κοντά στη διασταύρωση για τον Άη Βασίλη (Θύριο) του Ξηρομέρου.
Ερχόταν τα λεωφορεία αγκομαχώντας και κατάφορτα μέσα κι από πάνω απ’ την Αθήνα αλλά σ’ εκείνο το σημείο «κατέβαζε» το ποτάμι (ακόμα συμβαίνει αυτό αλλά σπάνια) και τα αυτοκίνητα έπρεπε να περάσουν χωρίς επιβάτες. Αφενός για να’ναι λιγότερο επικίνδυνη η διάβαση για τους επιβάτες και δεύτερο για να’ναι πιο ελαφρύ το λεωφορείο κι έτσι να περάσει πιο εύκολα.
Πως όμως πέρναγαν οι επιβάτες απ το χείμαρρο;
Ήταν εκεί, επί τόπου, οι κάτοικοι του χωριού κι έπαιρναν στην κυριολεξία στην πλάτη τους επιβάτες και τους περνούσαν απέναντι, με αμοιβή βέβαια!
Οι ντόπιοι ήξεραν την ώρα που θα πέρναγε ή περίπου, το λεωφορείο κι ήταν «απίκου»,να εξυπηρετήσουν τους επιβάτες. Προσέφεραν όντως σπουδαίο έργο γιατί δεν υπήρχε άλλη λύση.
Θαρραλέοι οδηγοί της εποχής ο Άγγελος Κοψιδάς- Λούντος (φίλος του πατέρα μου), ο Κουνιάκης, οι Βλαχαίοι, ο Βαγενάς, ο Λάζαρης, ο Κατωποδης κλπ.
Σ’ έμενα το διηγήθηκε ο πατέρας μου αλλά το’χω ακούσει κι από άλλους…
Παναγιώτης Σκληρός
The Author All posts
6 Σχόλια
Ο Σοφρώνης Παναγιώτη δεν ήταν παρασοφέρης. Ηταν σοφέρης απο τους πρώτους μαζί με τον ξάδερφο του τον Αγγελο το Λούντρο. Εξάλλου το 1945 ανατιναχθηκε σε γέφυρα του Νέστου οδηγόντας “regover”. Εξ ου και μετέπειτα περιπτεράς και πρόεδρος αναπήρων και θυμάτων πολέμου Λευκάδας.
Σας ευχαριστω πολυ όλους.Διορθωνω στο κειμενο ο,τι γραφετε..
Βασιλη,δεν ηξερα οτι ο μπαρμπα Σοφρωνης ηταν παρασοφερης!! Αλλα θα μου πεις,Καρσανος, φυσιολογικο ειναι…
Νασαι καλα!!
Πολυ ευστοχες παρατηρησεις κανετε ,αγαπητοι φιλοι,σ αυτη τη δημοσιευση. Επειδη υπηρχαν και άλλοι (κλπ οπως γραφω) τολμηροι οδηγοι λεωφορειων εκεινη την εποχη,Γραψας-Γατος, Δευτεραιος, Φλωριος,Κρητικος,,θα σας παρακαλουσα να αναφερετε ,οποιους γνωριζει ο καθενας,ωστε να συμπληρωθει το κειμενο. Σας ευχαριστω πολυ
Φίλτατε Παναγιώτη.
Απο την ηλικία των 5 χρονών ( γεννήθηκα το 53) και μετέπειτα, πολλές φορές βρέθηκα , χειμώνα καιρό , παρών σε “κολλημένο” λεωφορείο στο Γουργουβλή ! Το σημείο που κολλαγε βλέπεις, ήταν ή πρίν ή μετά το καινούριο γεφύρι του Τσάγγαρη . Εκει ακριβώς ήταν και το πλινθόκτιστο καφενείο ,που εννίοτε διέθετε και φασολάδα , ( με πρόσθετο λάδι μόνο για τους “φράγγους”, οι βλαχοι δεν ήξεραν τι είναι το λάδι !! ) του μπάρμπα Βασίλη Κοψιδά και της γυναίκας του της Ντούλας (Δήμητρούλας). Οπως θα κατάλαβες, μιλάμε για τον παππού μου και την γιαγιά μου. Πάντα είχανε κασμά , φτυάρια ,δεμάτια με ξύλα και κλαδιά ,τα έβαζαν κατω απο τις ρόδες του λεωφορείου και με μπόλικο κόπο και σπρώξιμο το ξεκολλάγανε. Πολλές φορές έπαιρνε και δίωρο η και παραπάνω !!
Λευκάδα – Καραβοσαρά (Αμφιλοχία) πάνω απο 3-4 ώρες το χειμώνα . Και εγώ κε Φλογαίτη ( αγαπητέ Σπύρο ) οταν πηγαίνω να μαζέψω πορτοκάλια απο το περιβόλι , που δημιούργησε ο παππούς μου ( κι ας είμαι απο το Μαραντοχώρι ) , περνώντας το γεφύρι στο γουργουβλή , πάντα με βλέπω χωμένο στη λάσπη , να σπρώχνω το “Γατσούλη” !!
Παναγιώτη με βούρκωσες….
Το πέρασμα της γουργουβλής ήταν πράγματι πολύ δύσκολο, κυρίως τους χειμερινούς μήνες. Το γνωρίζω από διηγήσεις του πατέρα μου Αποστόλη, που πρώτος, πριν το ΚΤΕΛ, ξεκίνησε με το ταξί του το δρομολόγιο Λευκάδα – Αθήνα μετά την απελευθέρωση.. Πολλές φορές και ο ίδιος μετέφερε άτομα που δεν μπορούσαν να περάσουν μόνοι τους το ποτάμι. Τότε το ταξείδι ήταν κυριολεκτικά περιπέτεια, αν αναλογιστούμε την κατάσταση του οδικού δικτύου αλλά και τις περιορισμένες δυνατότητες των αυτοκινήτων. Το 1961 που περασα εγώ για πρώτη φορά, υπήρχε γέφυρα.
Αγαπητέ Παναγιώτη, το πέρασμα της Γουργουβλής με τους όρους που περιγράφεις είναι απολύτως αλήθεια, το έχω ζήσει. Όταν ήμουν μικρός στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’50, ο πατέρας μου με έβαζε στο λεωφορείο την επομένη της λήξεως τους Σχολείου, με εμπιστευόταν σε κάποιο επιβάτη φίλο του και με έστελνε στην αδελφή του στο Μαρούσι. Επέστρεφα με τον ίδιο τρόπο μια μέρα πριν ξαναρχίσει το Σχολείο. Όταν φθάναμε στη Γουργουβλή, κατεβαίναμε από το λεωφορείο για να ελαφρύνει και να μπορέσει να περάσει μέσα από το χείμαρο. Εμείς οι επιβάτες έπρεπε να περάσουμε πεζή, ακροβατώντας πάνω στις πέτρες και βρέχοντας τα παπούτσια μας. Αγαπώ την ιστορία αυτή που αντικατοπτρίζει τις συνθήκες των παιδικών μας χρόνων, και όταν περνάω από τη Γουγουβλή στα σύγχρονα ταξίδια μου, σταματώ πάντα για να αναπολήσω και να διηγηθώ.