Παρακολουθώντας κι άλλες αναρτήσεις του κ. Γιάννη Μεσσήνη- καλλιτέχνη – φωτογράφου, τολμώ να πω, πως εμπνέεται από τα μικρά όμορφα, πράγματα στη ζωή και…δίνει μια ποιητική διάσταση στα λουλούδια , αποτυπώνοντας τη φυσική ομορφιά τους και αιχμαλωτίζοντας με τον φακό του τις μικρές στιγμές ομορφιάς του κόσμου μας. Τις κάνει «σάρκινες», ελκυστικές … σε προσκαλούν/προκαλούν να νιώσεις αυτό που απεικονίζεται. Αν θα ερμήνευα τη συγκεκριμένη φωτογραφία με την « καλλονή του χειμώνα» τη τστιντόνια…θα έλεγα ότι είναι ο καθρέφτης του εσωτερικού κόσμου του καλλιτέχνη… Με τα χρώματα μοιράζεται με όλους μας, το συναίσθημα , το πάθος για τη ζωή και την υφή της ομορφιά της με στυλ . Μας θυμίζει, χωρίς λόγια , αποφθέγματα που έχουν μείνει στην ιστορία…«Όλα τα μονοπάτια οδηγούν στον ίδιο στόχο: Να εκφράσουμε στους άλλους αυτό που είμαστε.»…«Έχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. Ο, τι δεν αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου δεν με ενδιαφέρει.»… «Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ‘ρθει…». Στις «πολεμικές» μέρες όμως που διανύουμε, ας μου επιτρέψει ο καλλιτέχνης φωτογράφος- δοθείσης της ευκαιρίας- να τολμήσω ακόμα περισσότερο. Η έξοχη κόκκινη τσιντόνια…που σπάει το γκρίζο / μαύρο του πολέμου…. μου θύμισε, αυτό που η Μαρία Σκουρολιάκκου αποτυπώνει…στην Έκρηξη.. «Στους κλώνους μιας τσιντόνιας αιμάτινο πουκάμισο κόκκινο βάφει του χιονιά το σάβανο. Σφυρίζει αγέρας στα ηφαίστεια των σπόρων. Σκάβει ουρανούς με ονόματα βαριά και την ελπίδα ταξιδεύει στις ανθρώπινες πλατείες να κυματίσει δάκρυ ψιθυρίζοντας πατρίδα. Κι ας μπήγονται καρφιά στις λέξεις. Κι ας αναδεύονται στην τρύπα τους τα ερπετά. Μ’ ένα Φλεβάρη να χορεύει τις αμυγδαλιές κι ένα μαχαίρι κρητικό στα χέρια φιλάει στο στόμα η ζωή το φόβο και γίνεται ξανά η έκρηξη». Να το κάνω πιο…σκληρό; Πάντα με ποίηση. Μόνο μ αυτήν άλλωστε αντέχεται «η ασχήμια».. Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι: 1.Καλώ στην απολογία Χτυπάει ασταμάτητα το τύμπανο του πολέμου Καλεί να μπήγουν σίδερο στους ζωντανούς. Από τις διάφορες επικράτειες τους πολίτες σαν σκλάβους πουλημένους πετούν στην κόψη της λόγχης. Για τι; Τρέμει η γη πεινασμένη, απογυμνωμένη. Ζεμάτισαν την ανθρωπότητα στο λουτρώνα αιματηρό… ….πέφτουν στο σώμα της γης χτυπήματα ανελέητα, Σύντομα η γη δε θα’ χει άσπαστο πλευρό. Και την ψυχή θα βγάλουν…. Εν ονόματι ποιών συμφερόντων η αρβύλα τη γη καταπατεί τρίζοντας άγρια; Τι είναι εκεί στον ουρανό των μαχών; Ελευθερία; Θεός; Δολάριο! Πότε επιτέλους θα σηκωθείς με όλο σου τ’ ανάστημα εσύ, …Πότε θα πετάξεις στα μούτρα τους την ερώτηση γιατί πολεμάμε, αλήθεια!
2. Ελευθερία έκφρασης Τη πρώτη νύχτα πλησιάζουνε και κλέβουν ένα λουλούδι από τον κήπο μας και δε λέμε τίποτα.
Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον περπατούνε στα λουλούδια, σκοτώνουν το σκυλί μας και δε λέμε τίποτα.
Ώσπου μια μέρα -την πιο διάφανη απ’ όλες- μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας ληστεύουν το φεγγάρι μας γιατί ξέρουνε το φόβο μας που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.
Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα
1 Σχόλιο
Παρακολουθώντας κι άλλες αναρτήσεις του κ. Γιάννη Μεσσήνη- καλλιτέχνη – φωτογράφου, τολμώ να πω, πως εμπνέεται από τα μικρά όμορφα, πράγματα στη ζωή και…δίνει μια ποιητική διάσταση στα λουλούδια , αποτυπώνοντας τη φυσική ομορφιά τους και αιχμαλωτίζοντας με τον φακό του τις μικρές στιγμές ομορφιάς του κόσμου μας.
Τις κάνει «σάρκινες», ελκυστικές … σε προσκαλούν/προκαλούν να νιώσεις αυτό που απεικονίζεται. Αν θα ερμήνευα τη συγκεκριμένη φωτογραφία με την « καλλονή του χειμώνα» τη τστιντόνια…θα έλεγα ότι είναι ο καθρέφτης του εσωτερικού κόσμου του καλλιτέχνη… Με τα χρώματα μοιράζεται με όλους μας, το συναίσθημα , το πάθος για τη ζωή και την υφή της ομορφιά της με στυλ . Μας θυμίζει, χωρίς λόγια , αποφθέγματα που έχουν μείνει στην ιστορία…«Όλα τα μονοπάτια οδηγούν στον ίδιο στόχο: Να εκφράσουμε στους άλλους αυτό που είμαστε.»…«Έχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. Ο, τι δεν αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου δεν με ενδιαφέρει.»… «Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ‘ρθει…».
Στις «πολεμικές» μέρες όμως που διανύουμε, ας μου επιτρέψει ο καλλιτέχνης φωτογράφος- δοθείσης της ευκαιρίας- να τολμήσω ακόμα περισσότερο.
Η έξοχη κόκκινη τσιντόνια…που σπάει το γκρίζο / μαύρο του πολέμου…. μου θύμισε, αυτό που η Μαρία Σκουρολιάκκου αποτυπώνει…στην Έκρηξη..
«Στους κλώνους μιας τσιντόνιας
αιμάτινο πουκάμισο
κόκκινο βάφει του χιονιά το σάβανο.
Σφυρίζει αγέρας στα ηφαίστεια των σπόρων.
Σκάβει ουρανούς με ονόματα βαριά
και την ελπίδα ταξιδεύει
στις ανθρώπινες πλατείες
να κυματίσει δάκρυ ψιθυρίζοντας πατρίδα.
Κι ας μπήγονται καρφιά στις λέξεις.
Κι ας αναδεύονται στην τρύπα τους τα ερπετά.
Μ’ ένα Φλεβάρη να χορεύει τις αμυγδαλιές
κι ένα μαχαίρι κρητικό στα χέρια
φιλάει στο στόμα η ζωή το φόβο
και γίνεται ξανά
η έκρηξη».
Να το κάνω πιο…σκληρό; Πάντα με ποίηση. Μόνο μ αυτήν άλλωστε αντέχεται «η ασχήμια»..
Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι:
1.Καλώ στην απολογία
Χτυπάει ασταμάτητα το τύμπανο του πολέμου
Καλεί να μπήγουν σίδερο στους ζωντανούς.
Από τις διάφορες επικράτειες τους πολίτες
σαν σκλάβους πουλημένους
πετούν στην κόψη της λόγχης.
Για τι;
Τρέμει η γη
πεινασμένη,
απογυμνωμένη.
Ζεμάτισαν την ανθρωπότητα στο λουτρώνα αιματηρό…
….πέφτουν στο σώμα της γης χτυπήματα ανελέητα,
Σύντομα η γη
δε θα’ χει άσπαστο πλευρό.
Και την ψυχή θα βγάλουν….
Εν ονόματι ποιών συμφερόντων η αρβύλα
τη γη καταπατεί τρίζοντας άγρια;
Τι είναι εκεί στον ουρανό των μαχών;
Ελευθερία; Θεός; Δολάριο!
Πότε επιτέλους θα σηκωθείς με όλο σου τ’ ανάστημα εσύ,
…Πότε θα πετάξεις στα μούτρα τους την ερώτηση
γιατί πολεμάμε, αλήθεια!
2. Ελευθερία έκφρασης
Τη πρώτη νύχτα πλησιάζουνε
και κλέβουν ένα λουλούδι
από τον κήπο μας
και δε λέμε τίποτα.
Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον
περπατούνε στα λουλούδια,
σκοτώνουν το σκυλί μας
και δε λέμε τίποτα.
Ώσπου μια μέρα
-την πιο διάφανη απ’ όλες-
μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας
ληστεύουν το φεγγάρι μας
γιατί ξέρουνε το φόβο μας
που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.
Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα
πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα