«Λέσχη Ανάγνωσης και Στοχασμού» του Συνδέσμου Φιλολόγων Λευκάδας. Από τα «πεπραγμένα» της πρώτης μας συνάντησης

Βιβή Κοψιδά-Βρεττού

«Λέσχη Ανάγνωσης και Στοχασμού» του Συνδέσμου Φιλολόγων Λευκάδας. Από τα «πεπραγμένα» της πρώτης μας συνάντησης

«Άνοιξε»-μετά την καλοκαιρινή ανάπαυλα- η Λέσχη Ανάγνωσης και Στοχασμού του Συνδέσμου Φιλολόγων Λευκάδας, την Κυριακή 24 Σεπτέμβρη, στο φίλιο περιβάλλον του Casa Azul,  στη δυτική παραλία. Αρχές φθινόπωρου, με τα φώτα του καλοκαιριού χαμηλωμένα, τα χρώματα αχνά, και τις πρώτες αναγγελίες του 112 ante portas. Όμως στα βιβλία τα πράγματα διαβάζονται διαφορετικά. Κόσμοι συναντώνται ελεύθερα, εποχές συμφύρονται, στην παλέτα το χρώμα ζωντανεύει,  η μελαγχολία γίνεται μνήμη χαράς. 

Όπως την πρώτη μέρα στο δημόσιο σχολείο. Που όλα λειτουργούν παιδαγωγικά, χωρίς διάβασμα, χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία, μια προθέρμανση οικειότητας για να περάσουμε στο πρόγραμμα που καιροφυλακτεί…  «Αναμνήσεις από τον (προσωπικό) κόσμο της ανάγνωσης-Βιβλία που διαβάσαμε, βιβλία που αφήσαμε». Αυτό ήταν το κεντρικό θέμα, γύρω από το οποίο αναδύθηκε ένα ανθολόγιο τίτλων και αντίστοιχων βιβλίων που παρουσιάσαμε, που συζητήσαμε. 

 Της  Καίτης οι επιλογές: του Μένη Κουμανταρέα, «Το show είναι των Ελλήνων» (εκδ. Κέδρος), τρεις νουβέλες, που όλες αναφέρονται σε πραγματικά γεγονότα, από το 1932 μέχρι το 1944. (Ο τίτλος του έργου, από μια σύσκεψη πολιτικών αρχηγών, στις 26 και 27 Δεκεμβρίου 1944. Παρών και ο Τσώρτσιλ, ο οποίος σε κάποια στιγμή απευθυνόμενος στον φωτογράφο Ντμίτρι Κέσελ, είπε: «Μη φωτογραφίζεις εμάς. Το showείναι των Ελλήνων…»). Ακολούθησε η αναφορά της στην κλασική πια ηθογραφία- συγκλονιστική απεικόνιση της αστικής και μικροαστικής ζωής στην επαρχία: του Κωνσταντίνου Χατζόπουλου,  Ο πύργος του Ακροποτάμου. 

Η Άννα μας έβαλε σε άλλο κλίμα, με τον αυθόρμητο, αφτιασίδωτο λόγο μικρών μαθητών του δημοτικού σχολείου από ένα φτωχικό, καθυστερημένο περιβάλλον χωριού της Νότιας Ιταλίας. Οι εκθέσεις τους, όπως ανθολογήθηκαν από τον δάσκαλό τους Μαρτσέλο ντ’Όρτα και παρουσιάζονται στην έκδοση με τίτλο: «Εγώ ελπίζω να τη βολέψω» (εκδ. Γνώση), δανεισμένον από μια έκθεση μαθητή, ανατέμνουν με παιδική τόλμη και αφοπλιστική ειλικρίνεια την κοινωνία των ενηλίκων. 

Η Όλγα μίλησε για το μυθιστόρημα του Γκύντερ Γκρας, Το τενεκεδένιο ταμπούρλο (εκδ. Πατάκη), μια απεικόνιση της πορείας της Γερμανίας που οδεύει προς την ψυχική διατάραξη του εθνικοσοσιαλισμού, ειπωμένη μέσα από την τραγική ιστορία του Όσκαρ Μπατσεράτ, τρόφιμου ψυχιατρείου… Και για το βιβλίο της Λένας Διβάνη, Εργαζόμενο αγόρι, μια υποθετική αντιστροφή της πατριαρχίας σε μητριαρχία. 

Η Βιβή παρουσίασε το αριστούργημα του Ελβετού συγγραφέα Robert Walser, Οι εκθέσεις του Φριτς Κόχερ (εκδ. Κριτική), όπου ο συγγραφέας, ενδυόμενος μια φανταστική περσόνα μαθητή που δεν ζει πια, θα μιλήσει, με θαυμαστή απλότητα και προσποιητή αλλά διεισδυτική, στο μεδούλι της αλήθειας της, αφέλεια, για τον κόσμο, τον άνθρωπο, τη φύση, τη φτώχεια, την ανθρωπιά, τη φιλία, το δάσος, την τέχνη, το όνειρο, τη μοναξιά, τη μουσική, το σχολείο… 

Η συνάντηση ήταν αφιερωμένη στην αξέχαστη «Αρχόντισσα», την Κυρία Βασιλική (Παναγιωτοπούλου), ένα χρόνο μετά την εκδημία της-καθώς πρώτη πάντα έφτανε στις συναντήσεις μας με τον αέρα και το άρωμα της πνευματικότητάς της, ακόμα ζωντανά ανάμεσά μας. Την αναστήσαμε σε μνήμες χλωρές της ευγένειας, της ανθρωπιάς, της τέχνης της να κάνει την ασχήμια ομορφιά, της καλλιτεχνίας της, τη διαβάσαμε στις ζωγραφιές της και στα μηνύματα που εξέπεμπαν οι τίτλοι τους, στα ποιήματα και στα αποφθέγματά της, στην αισθητική της-των πραγμάτων και των εσωτερικών της κόσμων. Μαζί μας η Αποστολία της, η δική μας Αποστολία, σε ένα χαμηλότονο, ουσίας όμως, συναπάντημα, για να αρχίσει η «νέα εποχή» της Λέσχης μας, όχι με τη μελαγχολία των πεσμένων φύλλων και των καθημερινών δελτίων ειδήσεων, αλλά με την αισιοδοξία και τη χαρά που γεννά η πνευματική και ψυχική προσέγγιση των ανθρώπων σε ένα απροσποίητα φιλόξενο σαλόνι…

(Η επόμενη συνάντηση της Λέσχης μας θα ανακοινωθεί μέσω του τοπικού τύπου)