Μείζων κατάθλιψη – Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τη δική μου ιστορία…

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τη δική μου ιστορία. Για τον καθένα μας η κάθε εμπειρία με μείζονα κατάθλιψη είναι διαφορετική μπορεί όμως και να έχουμε κοινά στοιχεία.

Η σχέση μου με την κατάθλιψη ξεκινάει περίπου 14 χρόνια πριν. Όταν ξεκίνησαν οι πρώτες κρίσεις πανικού. Οι πρώτοι ψυχαναγκασμοί και φοβίες. Τα πρώτα χρόνια τα σημάδια ήταν ήπια. Με μια μικρή φαρμακευτική αγωγή και ψυχοθεραπεία επανήλθα στα φυσιολογικά όρια μου. Η παγίδα όμως εκεί είναι ότι επειδή ένιωσα ξανά καλά σταμάτησα και τα φάρμακα και την ψυχοθεραπεία.

Με τον καιρό αυτό το πλήρωσα. Σιγά σιγά συσσωρεύτηκαν τα προβλήματα ξανά ώσπου ήρθε το πρώτο επεισόδιο της ζωής μου που με έριξε στο κρεβάτι. Με τη βοήθεια του γιατρού κατάφερα και σηκώθηκα σχετικά σύντομα. Τα τρέμουλα είχαν πάψει. Οι σπασμοί. Οι φόβοι. Και φυσικά η γνώμη των άλλων που επί μήνες μου έτρωγε τη σκέψη “Έλα μωρέ. Στο μυαλό σου είναι όλα. Μπορείς μόνη σου”. Αυτό το μπορείς μόνη σου με πλήγωνε πολύ. Γιατί δεν μπορούσα και ένιωθα ανίκανη.

Είναι πολύ εύκολο να κρίνουμε καταστάσεις όταν δεν τις βιώνουμε και έχουμε άγνοια. Και άγνοια υπήρχε πολλά χρόνια πριν όταν έφτασα στη δευτέρα γυμνασίου μέχρι τότε ένα παιδί με όρεξη τα λόγια της καθηγήτριας μου στη μητέρα μου καρφώθηκαν και με στοίχειωναν μια ζωή ” η Ελένη είναι πολύ καλή απλώς βαρέθηκε”. “Βαρέθηκε”. Αλλά δεν κατηγορώ κανέναν τότε ακόμη η ψυχολογία, ήταν συνδεδεμένη με την ψυχιατρική. Έχεις πρόβλημα είσαι ψυχοπαθής. Οτιδήποτε άλλο δεν υπάρχει στην όμορφη κοινωνία μας.

Ποιος να σκεφτεί τότε ότι η σεροτονίνη μου ήταν χαμηλή και χρειαζόμουν ιατρική βοήθεια. Άλλωστε ίσως ήταν πιο εύκολο από το   να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του να θεωρήσει ένα παιδί ότι απλώς βαριέται. Όσο περνούσαν τα χρόνια αυτό το παιδί βαριόταν όλο και πιο πολύ. Σπάνια έβγαινε από το σπίτι, σπάνια γελούσε. Μόνο κοιμόταν. Πολύ. Δεν άργησε η ταμπέλα. Οκνηρή και τεμπέλα! Ανοικοκύρευτη και απεριποίητη. Δεν με ρώτησε όμως κανείς γιατί. Κανείς δεν θέλησε να μάθει και να καταλάβει τι μου συνέβαινε. Κανείς δεν είδε πόσο δύσκολο ήταν να πάω από το κρεβάτι μέχρι την τουαλέτα. Σερνόμουν. Ή να σηκώσω το ποτήρι να πιω νερό. Ή να απαντήσω στο τηλέφωνο. Την απελπισία μου και την απόγνωση μου όταν εκείνες οι μέρες μου χτυπούσαν την πόρτα. Μα δεν ζήτησα και να το δει κανείς. Ήθελα μόνη μου. Με τη βοήθεια του γιατρού μου.

Το πρώτο επεισόδιο πέρασε. Επανήλθα σε μεγάλο βαθμό στα φυσιολογικά μου όρια. Αλλά η παγίδα πάλι υπήρχε. Σταμάτησα τα φάρμακα ξανά και τις όποιες μικρές ενοχλήσεις τις ξεπερνούσα. Αλλά δεν άργησε πάλι να έρθει. Μετά από τέσσερα χρόνια ήρθε το δεύτερο επεισόδιο. Σωματικά και ψυχικά πιο ελαφρύ γιατί δεν με έριξε στο κρεβάτι για πολύ αλλά πιο επώδυνο. Δυνατότεροι πόνοι. Μεγαλύτερη απογοήτευση. Η σανίδα σωτηρίας μου για ακόμη μια φορά ο γιατρός μου. Τα λόγια του βάλσαμο. “Μάθε να ζεις με αυτό γιατί θα το έχεις μια ζωή. Να παίρνεις το φάρμακο σου όπως οι διαβητικοί την ινσουλίνη τους.” Και έτσι έμαθα να ζω με αυτό και να το παλεύω. Δεν με φοβίζει πια. Πολλές φορές το καλωσορίζω. Ξέρω πλέον τι θα νιώσω. Δεν φοβάμαι. Δεν ντρέπομαι. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου στίγμα. Και αν μπορώ να βοηθήσω έναν άνθρωπο με παρόμοια κατάσταση το πρώτο που το λέω είναι “μη φοβάσαι. Μην ντρέπεσαι. Θα σε βοηθήσει ο γιατρός σου και ο εαυτός σου”.

Μην κρίνετε και μην χλευάζετε κανέναν άνθρωπο γιατί δεν γνωρίζετε τι μπορεί να βιώνει. Αν θέλετε να τον βοηθήσετε μάθετε πως και προπαντός μην συμβουλεύετε με λόγια του αέρα. Υπάρχουν οι γιατροί και οι ψυχοθεραπευτές για αυτό.

           Ελένη Κ.