Ανάπτυξη. Πρώτες εντυπώσεις – Του Δημήτρη Χ. Παξινού

Μ. Παρασκευή. Κίνηση παρά πολύ. Σύνηθες. Μέχρι το Ρίο 4 ώρες. Άντε να φθάσουμε σπίτι. Να ξεκουράσουμε.

Είχαμε και δύο μικρά παιδάκια, που ήδη είχαν ταλαιπωρηθεί. Αφού κάναμε μανούβρα να μπούμε στο δρόμο για το σπίτι.. Πρώτο αδιέξοδο. Το καφενείο στο στενό γεμάτο τραπέζια. Είχε καταλάβει όλο τον χώρο. Στις διαμαρτυρίες μας, είχε την ευγενή καλοσύνη να μας απαντήσει κάποιος, υπεύθυνος,  που μας συστήθηκε ως επισκέπτης του νησιού κι ότι δημιουργούμε πρόβλημα στην ανάπτυξη με τις διαμαρτυρίες.

Αδειάσαμε το αυτοκίνητο και πήγα να βρω μέρος για στάθμευση. Μόλις βγήκα στην αγορά με καφενοτραπέζια  στο δρόμο, μια ευγενέστατη κυρία με πληροφόρησε ότι απαγορεύεται να περάσω κι ότι θα με γράψουν. Για σας το λέω, μου λέει. Η τροχαία, η δημοτική αστυνομία, δεν μου το ξεκαθάρισε. Κάποια πιάτσα χάλασα, φαίνεται.

 Δεύτερο αδιέξοδο. Μπήκα στο στενό για να βγω στο δρόμο της Μητρόπολης και συνάντησα εποχούμενη κυρία που με πληροφόρησε ότι απαγορεύεται από κει που περνούσα. Και τόσα αυτοκίνητα, πως μπήκαν, απόρησα.

Τρίτο αδιέξοδο. Ευτυχώς βρέθηκε κάποιος που,  συγκαταβατικά, μου χαμογέλασε,  λέγοντας, «η ανάπτυξη». Άλλη,  παρεξηγημένη λέξη, στην Ελλάδα. Ανάπτυξη χωρίς δικαιώματα των κατοίκων. Ανάπτυξη χωρίς έλεος. Ανάπτυξη χωρίς όρους. Ανάπτυξη για την ανάπτυξη. Ανάπτυξη χωρίς κανόνες. 

Θυμήθηκα την πυρκαγιά. Τόσο πρόσφατη και τόσο λίγο διδακτική. Νόμισα ότι μπήκε μια κάποια τάξη. Τα συμφέροντα όμως είναι μεγαλύτερα. Κι αυτά υπερτερούν κάποιες φορές. Και είναι εμφανές και κάνουν κρότο. Σαν τις στρακαστρούκες που ετοιμάζονται. Αυτές όμως είναι προσωρινές. Χρησιμοποιούνται μόνο στην Ανάσταση.

Οι άλλες έχουν τον χαρακτήρα του μόνιμου αφού όπως είναι γνωστό: «ουδέν μονιμότερο του προσωρινού» Και μ αυτά κατέληξα ότι λίγα πράγματα αλλάζουν. Πότε προς το καλλίτερο, πότε προς το χειρότερό. Διαλέγετε και παίρνετε. Αυτά έχει η ανάπτυξη. 
                                      Δημήτρης Χ. Παξινός