«Γάμος» ομοφυλόφιλων – πρόοδος ἤ ξεπεσμός;

Τοῦ Αναστασίου Στάμου, συγγραφέα, πρ. Λυκειάρχη (1^ου ΕΠΑΛ Λευκάδας)

Ὅταν οἱ πολιτικοὶ δημαγωγοί (ἐντολοδόχοι ξένων ἐπικυρίαρχων) θέλουν νὰ περάσουν στὴν κοινωνία καταστροφικὲς ἀλλαγές, τὶς βαφτίζουν «πρόοδο» ἐφευρίσκοντας νέες ὁρολογίες καὶ διαστρέφοντας τὸ νόημα τῶν ἐννοιῶν. Ἀναλογισθῆτε πῶς περάσανε τὸν ἀφανισμὸ τῆς Παιδείας ξεκινώντας μὲ τὴν καταστροφή τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης (ἐπιβολὴ δημοτικῆς καὶ ἀπαγόρευση καθαρευούσης, 1976). Ἡ ἐντολὴ τῶν ξένων ἦταν νὰ διαχωρισθῆ ἡ «νέα ἑλληνική» (modern Greek) ἀπὸ τὴν ἑλληνική (Greek) καὶ νὰ ἀποκοπῆ ἡ νέα γενιὰ ἀπὸ κάθε δυνατότητα ἐπαφῆς μὲ ἀρχαῖο κείμενο, σπάζοντας τὶς ρίζες μας (ριζοσπαστισμός). Φτωχαίνοντας βεβαίως τὸ λεξιλόγιο στένεψαν τὸ εὗρος τῆς νοήσεως τοῦ λαοῦ μας. Ἐφηῦραν ἔπειτα οἱ ἐντολοδόχοι τοὺς ὅρους «μονοτονικό-πολυτονικό» (1982), κατήργησαν θεμελιώδεις κανόνες γραμματικῆς (τόνους καὶ πνεύματα, κλίσεις οὐσιαστικῶν-ἐπιθέτων, πτώσεις, ἐγκλίσεις…), καὶ διέστρεψαν τὴν ὀρθογραφία-ἐτυμολογία (αβγό ἀντὶ αὐγό, αφτί ἀντὶ αὐτί, παλικάρι ἀντὶ παλληκάρι…). Κάθε ἑπόμενη κυβέρνηση ἐπέφερε καὶ νέα καταστροφικὰ πλήγματα, κατὰ στάδια (βλ. βιβλία δημοτικοῦ, γυμνασίου, λυκείου), ἀφανίζοντας καὶ αὐτὸν τὸν παιδαγωγικὸ χαρακτῆρα τῆς Ἐκπαιδεύσεως. Τὸ «Παιδαγωγικὸ Ἰνστιτοῦτο» ἔγινε αἴφνης «Ἰνστιτοῦτο Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς» καὶ στὸ Ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Παιδείας ἐξαφάνισαν τὸν ὅρο «ἐθνική» (2009). Ντροπὴ καὶ αἶσχος στοὺς ἐκπαιδευτικοὺς λειτουργοὺς ποὺ προσκύνησαν καὶ συνέβαλαν στὸν ξεπεσμό τῆς κοινωνίας (ἀφοῦ ὅλα εἶναι θέμα Παιδείας). 

Ἡ κυβερνῶσα «γενιὰ τοῦ Πολυτεχνείου» ἀντὶ γιὰ «ψωμί, παιδεία, ἐλευθερία» κληρονομεῖ στὰ παιδιά μας «πτώχευση, ἀπαιδευσία καὶ κομματικὴ πειθαρχία» (δηλ. ὁλοκληρωτικὸ καθεστώς, γιὰ νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους). Ἡ τυφλὴ ὑπακοὴ στὰ κελεύσματα τοῦ βαθέος κράτους τῆς παρηκμασμένης Δύσεως εἶναι ἔγκλημα καθοσιώσεως (κοινῶς προδοσία) τόσον πρὸς τὴν ἔννοια τῆς πατρίδος, ὅσον καὶ πρὸς τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογενείας καὶ τῆς θρησκείας, γιὰ τὰ ὁποῖα ἀνέκαθεν ἀγωνίζονταν οἱ Ἕλληνες. Ὁ Παιὰν τῶν Σαλαμινομάχων ποὺ διασώζει ὁ Αἰσχύλος (Πέρσαι, 402) εἶναι σαφής: «Παῖδες Ἑλλήνων ἴτε, ἐλευθεροῦτε πατρίδα, ἐλευθεροῦτε παῖδας, γυναῖκας, θεῶν πατρώων ἕδη, θήκας τε προγόνων, νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών»! Ἄρα «πατρίς, οἰκογένεια, θρησκεία» συνέχουν τὴν Κοινωνία μας.

Τελευταῖα βιώνουμε τὸ εἰσαγόμενο φαινόμενο τῶν παρελάσεων «ὑπερηφανείας τῶν ὁμοφυλοφίλων» (Gay Pride) μὲ «συναγωνιστές»-συνοδοιπόρους πλῆθος πολιτικῶν καὶ δημάρχων, προκαλώντας τὴν δημοσία αἰδώ (αὐτὸ σημαίνει «κίναιδος»), χωρὶς κἄν νομικὲς ἐπιπτώσεις… Τὸ «ἀγωνιστικό» σύνθημα τοιούτων παρελάσεων («στὸ διάολο ἡ οἰκογένεια, στὸ διάολο ἡ πατρίς, ἡ Ἑλλάδα νὰ πεθάνη, νὰ ζήσουμε ἐμεῖς») οὐδένα εἰσαγγελέα κινητοποίησε… Τὸ δὲ Ὑπουργεῖο «Ἀπαιδευσίας» διὰ τοῦ ΙΕΠ συστήνει (ἕπεται καὶ ἡ ἐπιβολή) στοὺς δασκάλους τοῦ Δημοτικοῦ νὰ γαλουχοῦν τὰ τρυφερὰ βλαστάρια μας μὲ τὰ νάματα τοῦ «πολύχρωμου σχολείου» γιὰ τὴν «σεξουαλικὴ ἀγωγή» τους (δηλ. ὁμοφυλοφιλικὴ ἀγωγή)… Καὶ τὶ νέους ὅρους ἐφηῦραν; «Ἑτερόφυλοι» ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ καὶ «ΛΟΑΤΚΙ» (LGBTQ) ἀπὸ τὴν ἄλλη. Ὅλα τὰ εἴδη τῆς «σεξουαλικῆς» ἀνωμαλίας ἴσα κι ὅμοια μὲ τὸ φυσιολογικὸ ζεῦγος ἀνθρώπων! 

Ἄν δὲν μᾶς ἀπέκοπταν ἀπὸ τὶς ρίζες θὰ μπορούσαμε νὰ διαβάζαμε στὸν Διόδωρο Σικελιώτη τὴν Ἱστορία τῶν βορειοευρωπαϊκῶν κοινωνιῶν (1^ος αἰ. π.Χ.), καὶ θὰ διαπιστώναμε τὴν ἀντίθεσή τους μὲ τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, ὅπου ἡ ὁμοφυλοφιλία σ’ αὐτὲς ἦταν (καὶ εἶναι) τρόπος ζωῆς ἐνῶ σ’ ἐμᾶς θεωρεῖται ἀνέκαθεν ντροπή. Γράφει λοιπὸν ὁ Διόδωρος (Ἱστορικὴ Βιβλιοθήκη, 5,32,7) περὶ Κελτῶν, ὅτι «γυναῖκας δὲ ἔχοντες εὐειδεῖς ἤκιστα ταύταις προσέχουσιν, ἀλλὰ πρὸς τὰς τῶν ἀρρένων ἐπιπλοκὰς ἐκτόπως λυττῶσιν» (ἄν καὶ ἔχουν ὄμορφες γυναῖκες καθόλου δὲν τὶς προσέχουν, ἀλλὰ λυσσοῦν γιὰ ἀφύσικους ἐναγκαλισμοὺς μὲ ἀρσενικούς). «Εἰώθασι δὲ ἐπὶ δοραῖς θηρίων χαμαὶ καθεύδοντες ἐξ ἀμφοτέρων τῶν μελῶν παρακοίτοις συγκυλίεσθαι» (κοιμοῦνται κατάχαμα πάνω σὲ δέρματα θηρίων ἔχοντας μπροστά τους καὶ πίσω τους ἄλλον ἄνδρα συντροφιά – …κοινῶς τραινάκι). «…Καὶ τοῦτο αἰσχρὸν οὐχ ἡγοῦνται» (καὶ δὲν τὸ θεωροῦν αὐτὸ αἰσχρό)! Ἀλλὰ σήμερα ὅ,τι κάνουν αὐτοί (οἱ Εὐρωπαῖοι) πρέπει νὰ τὸ κάνουμε κι ἐμεῖς (λένε ἀδιάντροπα οἱ πολιτικοί μας)…

Ἄν δὲν μᾶς ἀπέκοπταν ἀπὸ τὶς ρίζες, θὰ (ἔπρεπε νά) διδασκόμασταν ἐπίσης στὸ σχολεῖο τὰ ἠθικὰ παραγγέλματα τῶν Ἑλλήνων φιλοσόφων, καθὼς καὶ τὶς ἱερὲς παρακαταθῆκες τῶν μυημένων στὰ σεπτὰ Ἐλευσίνια Μυστήρια. «Περὶ Ψυχῆς» λοιπὸν θὰ γνωρίζαμε ὅτι τὸ θυμικόν (τὰ συναισθήματα) καὶ τὸ ἐπιθυμητικόν (οἱ ἐπιθυμίες μας), ποὺ ἀποτελοῦν τὰ δύο μέρη τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἐλέγχονται ἀπὸ τὸ νοητικόν (Νοῦς). Ἐπειδὴ ὑπάρχουν θετικὰ ἤ ἀρνητικὰ συναισθήματα (χαρά, θάρρος, λύπη, φόβος) καθὼς καὶ καλὲς ἤ κακὲς ἐπιθυμίες, ὁ νοῦς ἐπεμβαίνει καὶ ἀφήνει (ἐπιτρέπει) ἤ συγκρατεῖ (ἀποτρέπει) τὴν ψυχή. Τὰ δύο ἄυλα σώματά μας, ἡ Ψυχὴ καὶ ὁ Νοῦς, ἐνσαρκώνονται (σύλληψη-γέννηση), καὶ μαζὶ μὲ τὸ θνητὸ Σῶμα ἀποτελοῦν τὸν Ἄνθρωπο. Ὁ Πλάτων παρομοιάζει τὸ σῶμα μὲ ἅρμα, τὴν ψυχὴ μὲ δύο ἄλογα (ποὺ κινοῦν τὸ ἅρμα), καὶ τὸν νοῦ μὲ ἡνίοχο (ποὺ ὁδηγεῖ τὰ ἄλογα). Κατὰ τὴν ἑλληνικὴ κοσμοθέαση περνᾶμε ἀπὸ πολλὲς ἐνσαρκώσεις (γήινους βίους) ἕως ὅτου τελειοποιηθοῦμε («κύκλου λῆξαι»), ὅπως περνᾶμε ἀπὸ τάξη σὲ τάξη σὲ ἕνα σχολεῖο. Στὴν ἀρχὴ κυριαρχοῦν τὰ ζωώδη ἔνστικτα (βιαιοπραγίες, φόνοι, ποικίλα πάθη). Στὸ τέλος τοῦ γήινου κύκλου ἐπικρατεῖ ἡ ἀρετή, ἡ ἀγάπη, ἡ ἁγιότης. Καὶ «Παιδεία ἐστὶ δύναμις θεραπευτικὴ ψυχῆς». Ἄρα ὑπάρχει ἀρρώστια στὴν ψυχὴ τῶν ἀνθρώπων ποὺ ὀφείλουμε νὰ θεραπεύσουμε. Οἱ Ἕλληνες δημιούργησαν μηχανισμοὺς θεραπείας, ποὺ εἶναι τὰ Μυστήρια (δηλ. ἡ θρησκεία, ἡ ὁποία «καθάρσιον ἦν καὶ μανιῶν καὶ πάσης ἀτόπου συμφορᾶς»), ἡ Παιδεία καὶ τὸ Θέατρον (ἡ τραγωδία, «δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν καὶ τὴν ὀργὴν καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα»).

Ἐξ αὐτῶν συνάγεται πὼς ἄν τυχὸν μία ψυχὴ μὲ γυναικεῖα χαρακτηριστικά (ἀπὸ προηγούμενες συναφεῖς ἐνσαρκώσεις) ἐνσαρκωθῆ σὲ ἀνδρικὸ σῶμα, εἶναι φυσικὸν νὰ ἐκδηλώνη μιὰ κάποια θηλυπρέπεια (καὶ ἀντιστρόφως). Ἄν ἕνας θηλυπρεπὴς παρασυρθῆ «σεξουαλικά» στὴν κρίσιμη ἐφηβεία ἀπὸ ἐπιτήδειους παθιασμένους ἀρσενοκοῖτες, τότε περνάει στὰ ντροπιαστικὰ γιὰ τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία μονοπάτια τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ἄν τὸ ἠθικὸ ὑπόβαθρο τῆς ψυχῆς του εἶναι ἀνεπτυγμένο καὶ ὁ νοῦς ἰσχυρὸς ἡνίοχος, τότε μπορεῖ νὰ αὐτοσυγκρατηθῆ. Ἐδῶ λοιπὸν εἶναι ὁ κρίσιμος ρόλος τῆς Παιδείας καὶ μιᾶς ἐθνικῆς Πολιτικῆς· νὰ ἀναπτύξη στὰ παιδιά μας ἀρετές. Ὁ ἐνάρετος νέος ἀποφεύγει τὶς κακοτοπιές. Ἐπὶ πλέον εἶναι σαφὴς ὁ ρόλος τῆς θρησκείας ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα χρόνια («θρησκεία τὸ μυστήριον καλεῖται ἀπὸ τοῦ Θρακὸς τοῦ Ὀρφέως»): «Οὕτως ὠφέλιμα γίνεται τὰ μυστήρια, ὅτι ἐπὶ παιδείᾳ καὶ ἐπανορθώσει τοῦ βίου κατεστάθη πάντα ταῦτα ὑπὸ τῶν παλαιῶν» (Ἐπίκτητος). Καὶ ὁ Γάμος εἶναι μυστήριον, εἶναι ἱερὴ ὑπόθεσις.

Μετὰ ταῦτα ἀναλογισθῆτε, μὲ τὸν «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων (γιὰ δῆθεν ἰσότητα καὶ δῆθεν ἀνθρώπινα δικαιώματα), μὲ τὴν δημόσια προβολή τους ὡς ἰσότιμα πρότυπα γιὰ τοὺς νέους μας, ἐξυγιαίνουμε ἤ ἀρρωσταίνουμε τὴν Κοινωνία; Ὁδηγοῦμε σὲ πρόοδο ἤ ξεπεσμὸ τὸν θεσμὸ τῆς Οἰκογενείας (γιὰ χάρη τῶν ξένων ἐπικυρίαρχων);