Λέσλι: Η 13χρονη ηρωίδα που φρόντισε τα αδέρφια της επί 40 μέρες στη ζούγκλα της Κολομβίας
Η 13χρονη Λέσλι, το μεγαλύτερο από τα τέσσερα αδέρφια, παρότι παιδί και η ίδια, συνειδητοποίησε από την πρώτη στιγμή πως έπρεπε να γίνει εκείνη ο γονιός για τα παιδιά, κρατώντας τα ζωντανά στο αφιλόξενο μέρος του Αμαζονίου.
Το αλεύρι κασάβας, η οικειότητά τους με κάποια από τα άγρια φρούτα του δάσους, αλλά και η σχέση τους με τη φύση αποδείχτηκαν για τα τέσσερα αδέρφια από την Κολομβία που βρέθηκαν ζωντανά μετά τη συντριβή του μικρού αεροσκάφους όπου επέβαιναν, τα «κλειδιά» επιβίωσης επί σαράντα ημέρες στη ζούγκλα του Αμαζονίου.
«Όταν το τσέσνα τους συνετρίβη, πήραν από τα συντρίμμια τη φαρίνα και με αυτή επέζησαν» ανέφερε στους δημοσιογράφους, έξω από το νοσοκομείο της Μποκοτά όπου νοσηλεύονται τα παιδιά, ο θείος τους, Φιντένσιο Βαλένσια.
Η φαρίνα είναι αλεύρι κασάβας, μιας εδώδιμης ρίζας που αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη πηγή τροφίμων υδατανθράκων στις τροπικές περιοχές, μετά το ρύζι και τον αραβόσιτο.
«Όταν εξαντλήθηκε, άρχισαν να τρώνε σπόρους» πρόσθεσε ο Βαλένσια.
Παρά την τραγωδία της απώλειας της μητέρας τους στο δυστύχημα και τη δική τους ατυχία, η συγκυρία της περιπέτειας φαίνεται πως ευνόησε τα παιδιά, καθώς «τα φρούτα στη ζούγκλα ήταν στη φάση της ωριμότητά τους» κι έτσι τα παιδιά μπορούσαν να τα φάνε, εξηγεί η Αστριντ Κάεσερες, επικεφαλής του Ινστιτούτου Οικογενειακής Πρόνοιας της Κολομβίας.
«Τα παιδιά είναι καλά στην υγεία τους» παρότι βρέθηκαν αφυδατωμένα και με τσιμπήματα εντόμων, ανέφερε η θεία τους, Νταμάρις Μουκουτούι, προσθέτοντας πως τα αδέρφια -που θα παραμείνουν στο νοσοκομείο για τουλάχιστον ακόμη δύο με τρεις εβδομάδες- λαμβάνουν υποστήριξη και από ομάδες ψυχικής υγείας.
Λέσλι, η 13χρονη ηρωίδα
Η 13χρονη Λέσλι, το μεγαλύτερο από τα τέσσερα αδέρφια, παρότι παιδί και η ίδια, συνειδητοποίησε από την πρώτη στιγμή πως έπρεπε να γίνει εκείνη ο γονιός για τα παιδιά, κρατώντας τα ζωντανά στο αφιλόξενο και επικίνδυνο μέρος, μέσα στην πυκνή βλάστηση του Αμαζονίου.
Τα τέσσερα αδέρφια ζούσαν με τους γονείς τους στην Αραρακουάρα, ένα χωριό στην καρδιά της ζούγκλας του Αμαζονίου, που είχε δημιουργηθεί το 1930 για την απομόνωση επικίνδυνων εγκληματιών.
Μέλη της φυλής Ουιτότο, η σχέση τους με τη φύση μέσα στο εξαιρετικά εχθρικό περιβάλλον – όπου αναζητούν τη λεία τους ιαγουάροι, πούμα, ερπετά και άλλα αρπακτικά, υπό την απειλή εντόμων και της έλλειψης πόσιμου νερο – ήταν αυτή που κυριάρχησε στη μάχη αυτή επιβίωσης για την 13χρονη Λέσλι, τον εννιάχρονο Σολέινι, τον τετράχρονο Τιέν Νοριέλ και την ενός έτους Κριστίν.
Η Λέσλι, ως παιδί που μεγάλωσε σε περιβάλλον άγριας φύσης, γνώριζε τα μυστικά του δάσους. Ήξερε να προσανατολίζεται από τη θέση του ήλιου, αναγνώριζε τα μονοπάτια και τα βρώσιμα μανιτάρια, μπορούσε να περπατήσει δεκάδες χιλιόμετρα ημερησίως, όπως και τα αδέρφια της, σύμφωνα με τον θείο της.
Στη σκοτεινιά των πυκνών φυλλωμάτων που είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς μια σιλουέτα ακόμη και σε απόσταση 20 μέτρων, η Λέσλι φρόντιζε οι τέσσερίς τους να παραμένουν κοντά μεταξύ τους, ενώ σύμφωνα με πηγή του στρατού, ήταν εκείνη που είχε στην αγκαλιά της το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας το ενός έτους μωρό αδερφάκι της.
Οπως επιβεβαιώνει η Εθνική Οργάνωση των Λαών των Αμερινδιάνων της Κολομβίας (Opiac), ένας σημαντικός παράγοντας που έπαιξε ρόλο στην επιβίωσή τους είναι το γεγονός ότι είναι ιθαγενείς, είναι αυτός ο πολύ ξεχωριστός δεσμός με την φύση που τους ορίζει.
«Η επιβίωση των παιδιών είναι η απόδειξη της γνώσης και της σχέσης που διατηρούν οι ιθαγενείς με την φύση, ένας δεσμός που διδάσκεται από όταν βρίσκονται στην κοιλιά της μητέρας τους», γράφει σε ανακοίνωσή της η Opiac.
Ο στρατός ανακοίνωσε ότι συνεχίζει τις έρευνες για την ανεύρεση του Ουίλσον, του σκύλου ανίχνευσης, ενός εξάχρονου Μαλινουά, που χάθηκε τις τελευταίες μέρες μέσα στην πυκνή βλάστηση. «Η αρχή μας: δεν αφήνουμε κανέναν πίσω».
Πηγή: https://www.kathimerini.gr/ Guardian/BBC/El Pais
The Author All posts
1 Σχόλιο
Η περιπέτεια των 4 μικρών «Ροβινσώνων» και η αναφορά αφενός στον τρόπο διδαχής και εξοικείωσης από μικρή ηλικία στον τρόπο επιβίωσης σε εχθρικό περιβάλλον («Η γηγενής προέλευσή τους, τους επέτρεψε να αποκτήσουν μια ορισμένη ανοσία έναντι των ασθενειών στη ζούγκλα γνωρίζοντας τι να τρώνε (κυρίως σπόρους) και τι να μην τρώνε ενώ η εύρεση νερού ήταν αυτή που τα κράτησε ζωντανά») αλλά και στους τρόπους επίκλησης στη μητέρα φύση για βοήθεια , μου θύμισε ένα έργο που παρακολούθησα στην ΕΡΤ 2 αρχές του 2021 «Στην αγκαλιά του φιδιού» (El Αbrazo de la Serpiente / Embrace of the Serpent – Ταξίδι σε έναν πολιτισμό κρυμμένο από το σήμερα, με το πρόσωπο του “Karamakate”, του σαμάνου πρωταγωνιστή του έργου, να ακολουθεί τις σκέψεις μου.
Ασπρόμαυρες εικόνες, μυστηριώδεις τελετές, ονειρικά στιγμιότυπα από τις τελευταίες ανάσες μιας κοσμογονίας υπό εξαφάνιση .Χωρίς ηθικολογίες και διδακτισμούς μιλά για την αθόρυβη καταπάτηση των ηθών και τη βίαιη εξαφάνιση των πολιτισμών του Αμαζονίου. Αφήνει τους ιθαγενείς να μιλήσουν τη γλώσσα τους για να ακουστεί η ίδια η φωνή του Αμαζονίου. Ανάμεσα σε μια επαναστατική κραυγή και ένα μακρινό νανούρισμα, ένα πρωτόγονο ουρλιαχτό και έναν ομηρικό θρήνο, η φωνή της ζούγκλας είναι αμείλικτη.
Είναι η κραυγή του πολιτισμού απέναντι στην παγκοσμιοποίηση, είναι η απελπισία της φύσης απέναντι στην ανελέητη οικονομική εκμετάλλευση, είναι ο θάνατος της παράδοσης για μια ξένη και προκατασκευασμένη “κουλτούρα”, είναι η θυσία της γνώσης που αντικαταστάθηκε από μια υποτυπώδη επιστήμη, είναι τα δάκρυα του ανθρώπου που έχασε την πνευματική διάσταση της ζωής του έναντι ενός άψυχου και άσπλαχνου υλισμού, είναι η εξαφάνιση της σοφίας που αφήνει χώρο σε μια απρόσωπη και επιθετική τεχνολογία, είναι η άρνηση της “πληροφορίας” που αντικαταστάθηκε οριστικά από μια μίζερη και απογοητευτική “information”.
Αν προχωρήσουμε το θέμα παραπέρα, θα φτάσουμε …σε επίκαιρα δεδομένα για τις αυτόχθονες φυλές της Κολομβίας , για εκείνες τις εθνικές ομάδες που ήταν παρούσες στο έδαφος πριν από την άφιξη των Ισπανών τον δέκατο έκτο αιώνα. Αν και αποτελούν μόνο το 3,5% του πληθυσμού, αντιπροσωπεύουν περίπου 1,5 εκατομμύρια ανθρώπους που διανέμονται σε περίπου 87 διαφορετικές φυλές… και τώρα ευρίσκονται στο όριο της εξαφάνισης . Με απειλές: Το καταστροφικό μοντέλο ανάπτυξης, τον εκτοπισμό, την ακραία περιθωριοποίηση, την περιβαλλοντική υποβάθμιση την έλλειψη κοινωνικών πολιτικών για τους αυτόχθονες, την ένοπλη βία, δεδομένα που οδηγούν στην παραβίαση των δικαιωμάτων τους, σύμφωνα με τον ONIC, και θέτουν σε κίνδυνο τις κουλτούρες τους.
Η φυλή των σύγχρονων μικρών Ροβινσώνων είναι η Witoto ή Huitoto. Είναι αυτόχθονοι που ζουν στη λεκάνη των ποταμών Putumayo και Caquetá στα σύνορα μεταξύ Κολομβίας και Περού, στα τμήματα Putumayo, Caquetá και Loreto και των δύο χωρών. Εκτιμάται ότι ο σημερινός πληθυσμός του είναι περίπου 9.000 άτομα. Η επιβίωση της φυλής Witoto βασίζεται στην πρακτική της καλλιέργειας καλλιεργειών μανιόκας, κακάου, καλαμποκιού ,καπνού κλπ.
Αναπόφευκτο ,το να σκεφτώ και το μεγάλο συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες , όπου με τα βιβλία του και την ανεπανάληπτη τεχνική ενός χειμαρρώδους ύφους περνάς τον Ατλαντικό και βρίσκεσαι στη χώρα του. Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες απεικόνισε για πρώτη φορά την υπαρξιακή αγωνία της Λατινικής Αμερικής στη γεμάτη αντιθέσεις σκληρή πραγματικότητά της, στον αγώνα που έδινε και συνεχίζει να δίνει ενάντια στην καταπίεση και τη βία. Εκεί ήταν ο έρωτας κι ο θάνατος, η χαρά της ζωής και η πιο απερίγραπτη μιζέρια, τα ορμητικά, βουερά ποτάμια, τα οροπέδια και οι μπανανοφυτείες, ο Ελδοράδο και τα άγνωστα βότανα, η μαγεία των απάτητων βουνών, οι πεταλούδες , η μοναξιά ενός ολόκληρου λαού.
Σ αυτή τη χώρα λοιπόν, τα λογοτεχνικά κείμενα και οι στίχοι των ποιητών είναι το αντίδοτο στον πόλεμο, τη βία, τον φόβο, την αποξένωση. Βλέπεις η γραφή, αν είναι γνήσια και ειλικρινής με τον εαυτό της, μας δείχνει το πραγματικό μέγεθος των ανθρώπων και των πραγμάτων .Οι λογοτέχνες, οι ποιητές στην Κολομβία, αλλά και στις περισσότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής, γράφουν για λογαριασμό όσων δεν έχουν φωνή, όπως οι κατατρεγμένοι, οι αδικημένοι, οι αδύναμοι, όσοι ονειρεύονται ένα καλύτερο αύριο, όσοι θέλουν έναν διαφορετικό κόσμο.
Είθε «οι φυλές που έχουν καταδικαστεί σε εκατό χρόνια μοναξιάς, να έχουν επιτέλους μια δεύτερη ευκαιρία» –Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.
Σαμάνος : ο διαμεσολαβητής μεταξύ ανθρώπων και πνευμάτων