Μάρκος Μόσχος ο φωτογράφος της ζωής

Γιάννης Φαλκώνης

Με την ανατολή του ήλιου στην Λευκάδα, τα μονόξυλα που διασχίζουν τον αέναο καθρέφτη της θάλασσας στον δίαυλο, απλώνουν αρμονικά τις διάπυρες αποχρώσεις του φωτός που αντανακλούν στα παράθυρα των παραδοσιακών σπιτιών ξυπνώντας τα άγρυπνα μάτια των ονειροπόλων. Από τους πρώτους ανοίγει το παράθυρό του να φωτιστούν τα μάτια και ο νους του ο αειθαλής φωτογράφος Μάρκος Μόσχος.

Φωτογραφίζει πλέον μόνο με το μυαλό του και εμφανίζει αυτόματα στον σκοτεινό θάλαμο του νου του, κρατώντας τις πολύτιμες στιγμές της ζωής ενάντια στην λήθη. Με γνωστική ηρεμία φτιάχνει τον καφέ του και τον ψήνει ως που να δει το πρώτο κυματάκι του να θέλει να φουσκώσει, τον βάζει στο κάτασπρο χοντρό φλυτζάνι του, κειμήλιο μονάκριβο από την Μικρασία, κι απολαμβάνει κάθε ρουφηξιά απ’ το πολυταξιδεμένο χαρμάνι του νιώθοντας την θαλπωρή του στα τρίσβαθα της ψυχής. Η πρώτη ρουφηξιά με το βλέμμα στον Θεό. Η δεύτερη ρουφηξιά με το βλέμμα στο Κάστρο όπου γεννήθηκε, από γονείς πρόσφυγες πού βρήκαν εκεί καταφύγιο μετά την καταστροφή της Σμύρνης και της Μικράς Ασίας. Η τρίτη ρουφηξιά με το βλέμμα στο άπειρο. Η τέταρτη στην θάλασσα της Γύρας φέρνει γύρα. Η πέμπτη στο ιβάρι και τα θαλασσοπούλια. Η έκτη στην Ελληνική σημαία που ανεμίζει στο μπαλκόνι του γεφυρώνοντας την ψυχή του με το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού. Η έβδομη στο καναρίνι του, που αρχινά τις άριες του σαν πριμαντόνα της Σκάλας του Μιλάνου. Στήνει το αυτί του με κατάνυξη, στρίβει το μουστάκι του με απόλαυση κι ένα χαμόγελο ανατέλλει απ’ την ψυχή του! Ε ναι, έτσι είναι σίγουρος πως έχει νόημα η ζωή του! Η έβδομη στον αποσπερίτη και την πούλια, που αντανακλούν στην ήρεμη θάλασσα του δίαυλου, πριν οι καθημερινές σεισμικές ανθρώπινες δονήσεις αρχίσουν και δεν τελειώνουν. Κι όγδοη στον βασιλικό και στα λουλούδια του, που προσκαλούν τις μέλισσες την ζήση να μελώσουν και μαθήματα στην ανθρωπότητα να δώσουν.

Μαθήματα μες την σιωπή. Ιερή φυσική λειτουργία. Αρχέγονη, πιο παλιά από αυτήν που μετείχε από μικρός με τους γονείς του κι αργότερα μαζί με την γυναίκα του και τα παιδιά τους στην εκκλησία της Αγίας Μαύρας μέσα στο Κάστρο και του Αγίου Σπυρίδωνα στην κεντρική πλατεία της Λευκάδας, όπου όταν γιόρταζαν στόλιζε τις εικόνες με τα λουλούδια που μεγάλωνε με πατρική φροντίδα στις γλάστρες του.

Εδώ οι πολλές κουβέντες περιττεύουν. Η ακατάπαυστες του κόσμου φλυαρίες χτυπούν στον τσίγκο του παραδοσιακού λευκαδίτικου σπιτιού του κι εξοστρακίζονται. Κι όταν ο θόρυβος κι η μέρα αγριέψει, στρίβει αγριεμένος το μουστάκι του, φοράει το λινό κοστούμι του, καβαλάει το ποδήλατο, υψώνει μ’ υπερηφάνεια με τα δάχτυλα την μικρή ελληνική σημαία για να κυματίζει με τον αέρα δίπλα απ’ ανθοστόλιστο καλάθι, και με ρυθμικές πεταλιές διασχίζει την πόλη της Λευκάδας μες απ’ τα παλιά καντούνια στην αγαπημένη του φύση, για να τρέξει.

Μετά την βόλτα πάντα επιστρέφει με τα καλούδια της φύσης στο καλάθι του. Κι αμέσως ανεβαίνει απ’ τις επάλξεις του σπιτιού του, το μπαλκόνι του, τα ιερά και όσια της παράδοσης να υπερασπιστεί, αφήνοντας το βλέμμα του στην ανατολή του ήλιου δίπλα απ’ τους ανεμόμυλους της Γύρας να διατρέξει. Υπερήφανος υπερασπιστής μιας πιο ανθρώπινης εποχής, που δέχεται επίθεση από απρόσωπους φορείς που υπηρετούν τα χρήματα χωρίς κανόνες, σεβασμό κι αισθήματα.

Γειά σου Μάρκο Λεβέντη! Κράτα γερά και υπερήφανα! Να είσαι πάντα καλά!

Γιάννης Φαλκώνης

Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ της Λευκάδας στις 25 Δεκέμβριου του 2022

Αναδημοσιεύεται στην μνήμη του αξέχαστου Μάρκου Μόσχου που ταξίδεψε στον μυστικό κόσμο της πηγής του φωτός.

Η τελευταία παραίνεσή του ήταν: “Να ποτίζετε τα λουλούδια”!

Ανθίσανε Μάρκο τα κατακόκκινα γαρύφαλλά σου στο μπαλκόνι… η αγάπη δεν τελειώνει…

Γιάννης Φαλκώνης