Ο ξεχωριστός επιτάφιος του Πάνου Φέξη
Τα τελευταία χρόνια, μέρες σαν τη σημερινή, ο Πάνος Φέξης δημιουργεί ένα ξεχωριστό θέμα πάντα στο πνεύμα των ημερών.
Φέτος δημιούργησε ένα απλό και λιτό, επιτάφιο με θαλασσόξυλα στολισμένο κυρίως με άσπρους κρίνους. Τοποθετήθηκε στον προαύλιο χώρο του Ι. Ναού της Παναγίας των Εισοδίων στον κεντρικό πεζόδρομο της Λευκάδας.
Καλή Ανάσταση
The Author All posts
3 Σχόλια
Όμορφα λόγια αντάξια ενός όμορφου έργου. Συγχαρητήρια!
… «Κρίνος λευκός ας γίνει κ΄η ψυχή μας
κι ας μάθουμε πως είναι ν’ αγαπάς,
πως ευωδιάζουν τα φιλιά στο στόμα
και πως έχει τέλειωμα ο κάθε Γολγοθάς».
Ανάστασης ανατολή του Γιάννου Λάμπη
Για άλλη μια φορά εμποτιζόμεθα το «ξεχείλισμα» της ψυχής του κ.Πάνου Φέξη …
Έδωσε ζωή στα σκόρπια ξύλα που η αλμύρα της θάλασσας τα έχει σμιλέψει και η μορφή τους μαρτυράει το μακρινό τους ταξίδι. … «Κανένας δε μαντεύει από ποιους βυθούς ανασύρθηκαν. …»Ένωσε τα σκόρπια κομμάτια σε κάτι ολοκληρωμένο …Έδωσε πνοή σ ένα ιερό σύμβολο πένθους. «Γι’ αυτό λαμποκοπούν τόσο λευκά με τη σεμνή τους περηφάνια..’
Ενδιαφέρον, παρουσιάζει και η συσχέτιση των φυτών που ενδύουν τον επιτάφιο με κυρίαρχες τις κομψές λευκές κάλλες. « Ας γίνουν όλα λευκά για να γεννηθεί το φως. Λευκό, ο ψίθυρος. Λευκό, το πέταλό. Λευκή, η αναχώρηση. Λευκή, η εξάλειψη. Τόσες αποχρώσεις μέσα στο λευκό!.. (EDMONT JABΈΣ, Le livre des marges 1984, μτφρ. Χάρης Βλαβιανός)
Με καταγωγή από τη νότια Αφρική, ο κρίνος αυτός διαθέτει μεγάλα πράσινα λογχοειδή φύλλα και πλούσια ανθοφορία με εντυπωσιακά λουλούδια που θυμίζουν τρομπέτα και μοναδικά χρώματα. Η πιο γνωστή ποικιλία κάλλας είναι αυτή που έχει λευκά άνθη, και ανθίζει την περίοδο της άνοιξης. Το λευκό χρώμα υπήρξε ανέκαθεν το χρώμα που συμβόλιζε την αγνότητα, γι’ αυτό και πάντα τα λευκά λουλούδια είχαν ξεχωριστή σημασία σε όλες τις θρησκείες.Ο κρίνος, η κάλλα, όπως είναι το άλλο όνομα του, παρά την πένθιμη φήμη του, είναι ένα εντυπωσιακό καλλωπιστικό λουλούδι, που δεν απαιτεί πολλή φροντίδα. Θαρρώ είναι σπάνια πλέον η εμφάνιση του συγκεκριμένου στους στολισμούς επιταφίου. Όμως ο κ. Φέξης με την επιλογή του κατάφερε να μας οδηγήσει πίσω στις παιδικές μας αναμνήσεις τότε που ο λευκός κρίνος δεν έλειπε από καμία αυλή. Σύμφωνα με τη λαϊκή μας παράδοση, είναι ένα λουλούδι που είναι σε θέση να μεταφέρει καλούς οιωνούς. Σύμβολο της αγνότητας , ζωής , αντιπροσωπεύει το συναίσθημα της αγάπης και της αμέριστης φροντίδας. Το υπέροχο αυτό λουλούδι με την λιτή και απέριττη μορφή ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές το Πάσχα στον στολισμό του Επιταφίου. Ονομάζεται εξάλλου και παρθενόκρινος, γιατί έχει συνδεθεί στη συνείδησή μας με την Παναγία μας.
Πάντως, τo Κρίνο είναι μία μεγάλη κατηγορία ιδιαίτερα όμορφων αγριολούλουδων με παγκόσμια εξάπλωση. Σχεδόν κάθε περιοχή, από την Κορέα έως την Σιβηρία, έχει να παρουσιάσει την δική της ποικιλία. Στην Ελλάδα υπάρχουν πέντε είδη κρίνων, τα περισσότερα στη Βόρεια Ελλάδα. Από τα γνωστότερα είδη κρίνου εκτός από την κάλλα είναι το Λείριον το πάλλευκο -Lilium candidum που είναι περισσότερο γνωστό ως “κρινάκι της Παναγίας” με ύψος μέχρι ένα μέτρο, με άνθη λευκά ή λευκοκίτρινα, μεγάλα, πολύ αρωματικά που ανθίζουν το Μάιο.
“Θαλασσόξυλο”Της Λίας Μάγειρα //Ένα θαλασσόξυλο βγήκε στη στεριά,..να ήταν απομεινάρι ναυαγισμένου πλοίου, να ήτανε ακρόπρωρο, να ήταν κάποτε κουπί; Το κύμα το πέταξε δίπλα σε ένα αρμυρίκι.-Πάρε με στο κλαδί σου, του είπε, να στεγνώσω,είμαι ταλαιπωρημένο, καιρό παλεύω με τα κύματα, έχω κουραστεί.Θέλω ν αποκτήσω σπίτι. Και κάποιον να με αγαπάει….
-Ανέβα στο πιο ψηλό κλαδί μου και πες μου μια ιστορία, μια ιστορία απ’ τη ζωή σου. Γιατί εγώ δεν ξέρω ιστορίες. Δεν έχω δει ποτέ τίποτα εξόν από τούτη την ακτή.
Το θαλασσόξυλο σκαρφάλωσε κι άρχισε να λέει ιστορίες. Για τα πέρατα του κόσμου. Για τα χέλια που επιστρέφουν στη θάλασσα των Σαργασσών για να πεθάνουν. …, για τα φαντάσματα των πνιγμένων ναυτικών που ουρλιάζουν τις νύχτες με τρικυμία, για σφουγγάρια και για Καλύμνιους βουτηχτάδες, για ναυαγούς και ερημονήσια, για τον Οδυσσέα και τους Αργοναύτες, για τη Γοργόνα και το Μεγαλέξανδρο ….. Και κάποτε στέγνωσε.-Μπορώ να φύγω τώρα είπε. Μου έσωσες τη ζωή, σε ευχαριστώ.-Όχι, μη φύγεις. Μείνε να μου λες ιστορίες ,γιατί εσύ είσαι πια το σπίτι μου και αυτός που αγαπάω. Γιατί μου έδειξες τον κόσμο που δεν ήξερα. Μη φύγεις. Και μείνανε μαζί.
Κι όταν το θαλασσόξυλο έλεγε ιστορίες ο άνεμος σταματούσε να φυσά και τα κύματα έπαυαν να λυσσομανούν. Για να το ακούσουν.