Πάσχα στο Σημείο Μηδέν

Της   Ιουστίνης Φραγκούλη Αργύρη 

Φέτος αξιωθήκαμε να βρεθούμε πάλι στη Νέα Υόρκη για να περάσουμε το Πάσχα με την οικογένεια του γιού μας. Θα πρέπει να πω ότι όλα τα χρόνια πρίν από το τρομοκρατικό χτύπημα των Ισλαμοφασιστών στις 11 Σεπτέμβρη 2001, κατεβαίναμε στη Νέα Υόρκη με τον Αλεξανδρίνο μας όπου ζούσαμε τη μυσταγωγία της Μεγάλης Παρασκευής και της Ανάστασης στο μικρό και ταπεινό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου που βρισκόταν σφηνωμένο ανάμεσα στους Δίδυμους Πύργους. Η ατμόσφαιρα ήταν σεμνή και οι λίγοι ενορίτες περιφέραμε τον Επιτάφιο στο δρόμο μπροστά από τους δίδυμους εμβληματικούς ουρανοξύστες του downtown.

Η άνανδρη επίθεση στους Δίδυμους πύργους, η συντριβή τους από το θρησκευτικό μίσος των Ισλαμοφασιστών, η ολική καταστροφή της μινιατούρας ορθόδοξης εκκλησίας, άφησε ένα τεράστιο κενό στις ζωές μας καθώς η επιστροφή μας στο Σημείο Μηδέν ήταν οδυνηρή για πολλούς βάσιμους λόγους. Η μυρωδιά των αποκϊδιών, η λεηλασία του τόπου μας γέμιζε με θλίψη επί πολλά χρόνια. Αποφεύγαμε το downtown που αποτύπωνε επό χρόνια πόνο, θανατικό και καταστροφή.

Στο μεταξύ, ο Άγιος Νικόλαος μπήκε στο σχεδιασμό να ξαναχτισθεί, αλλά ανάμεσα στον επαναπροσδιορισμό της τοποθεσίας του, τον ακριβό σχεδιασμό του Καλατράβα, τα λεπτά σαν φύλλα μάρμαρα που καλύπτουν την επιφάνειά του, ανέβηκε το κόστος σε ύψη δυσθεώρητα. Και μετά από καθυστερήσεις επί καθυστερήσεων επιτέλους λειτούργησε ο ναός, ο οποίος μοιάζει με ένα μπιμπελό στην καρδιά του ιστορικού πλέον Σημείου Μηδέν της Νέας Υόρκης. Και το εσωτερικό του φιλοτεχνημένο από Αγιορείτες αγιογράφους αποδίδει την εικονογραφία μας με ένα πιό μοντέρνο και αντισυμβατικό τρόπο.

Εκεί επιλέξαμε να περάσουμε τη Μεγάλη Παρασκευή. Κατέφθασε από τα προάστεια η συμμαθήτρια και αγαπημένη μου φίλη Δήμητρα Καράμπαλη κι έτσι ξαναβρεθήκαμε στην αγκαλιά της εκκλησίας που αποτελεί πλέον την ενορία του γιού μας στη Νέα Υόρκη αλλά και τη δική μας. Η Δήμητρα, με την οποία έχουμε μοιραστεί στη νιότη μας την ακολουθία του Επιταφίου στους Αγίους Αναργύρους της Λευκάδας ακούγοντας τα εγκώμια από τη μελίρρητη φωνή του πατέρα μου και τη χορωδία του Πάνου Ορφανού, με συντρόφευσε σε αυτό το ταξίδι της θρησκευτικής μας παράδοσης που κάνει την καρδιά μας να χτυπάει μέχρι σήμερα νοσταλγικά και αναπόδραστα από το κοινό μας παρελθόν στο νησί μας.

Απολαύσαμε τα εγκώμια από τη φωνή του εξαιρετικού πρωτοψάλτη Δημήτριου Κατσικλή και του πρωτοπρεσβύτερου Ανδρέα Βυθούλκα που έχει τώρα ως βοηθό του τον πατέρα Σαμουήλ. Στην ακολουθία του Επιταφίου παρέστη και ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Ελπιδοφόρος οποίος έκανε το κήρυγμα της ημέρας.

Ακολούθησε η περιφορά του Επιταφίου που ήταν στολισμένος με μόβ και λευκά λουλούδια.Η περιφορά του Επιταφίου στον «κρανίου τόπον» αποτελεί το μεγαλύτερο φόρο τιμής της Χριστιανοσύνης στους 3000 πεσόντες απο το τρομοκρατικό χτύπημα του Ισλαμοφασισμού στις 11 Σεπτέμβρη του 2001.

«Ω Γλυκύ μου Έαρ, Γλυκύτατόν μου Τέκνον πού έδυ σου το κάλος»… Περπατούσαμε στο σημείο Μηδέν με 2500 άλλους πιστούς, ακούγαμε τον επιτάφιο θρήνο της Παναγίας προς το μοναχογιό της κι αυτά τα λόγια άγγιζαν κάθε ψυχή που είχε αναπεμφθεί στους ουρανούς, θαμμένη μέσα  στις στάχτες του θρησκευτικού μίσους. Σκεφτόμουν πως η Ορθοδοξία βρίσκεται στον ομφαλό της γής, πως τιμά τη μνήμη των νεκρών του τρομοκρατικού χτυπήματος στην πιό κορυφαία στιγμή της Χριστιανοσύνης, την συμβολική ώρα του πένθους για τον Ιησού Χριστό.

Η Δήμητρα κι εγώ ήμασταν βυθισμένες σε αυτή την κατάνυξη, οι σκέψεις μας επέστρεφαν στη Λευκάδα, όπου έχουμε αφήσει τα σώματα των αγαπημένων μας προσώπων θαμμένα εκεί, μακριά μας.  Αυτό το κύμα των αναμνησεων ήταν το δικό μας σιωπηρό μνημόσυνο προς τους γεννήτορές μας . Η ταύτιση ήταν απόλυτη και συγκινητική, ήταν μια κάθαρση για την απόσταση που μας χωρίζει από τους αγαπημένους μας τόσες δεκαετίες τώρα.

 Αποχωριστήκαμε η μιά την άλλη σχεδόν ανάλαφρες, δικαιωμένες για την ομορφιά και τον πόνο που βιώσαμε μαζί, εκεί στο Σημείο Μηδέν της περιφοράς του Επιταφίου μας.

Στην Ανάσταση δεν πήγαμε διότι κρατούσαμε το μικρό μας εγγονό, αλλά ακούσαμε πως το πάρκο έξω από το ναό πλημμύρισε με εκατοντάδες πιστούς, που άναψαν τις λαμπάδες τους με το αναστάσιμο φώς  κι έγινε η μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης ένα ορόσημο για την Ορθοδοξία με κάμερες να την καλύπτουν στα αμερικάνικα μέσα ενημέρωσης.

 Εμείς ξαναζήσαμε το λυρισμό του Πάσχα την Κυριακή στο εσπερινό της Αγάπης, όπου μοιραστήκαμε με την άγραφη φύση του εγγονού μας όσα υπέροχα μας έφερε το ανέσπερο φώς της Ανάστασης, αυτό που συμβολίζει την Αγάπη, τη Συγχώρηση και την Αιωνιότητα.

 «Ἀναστάσεως ἡμέρα, λαμπρυνθῶμεν λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα· ἐκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί ἐκ γῆς πρός οὐρανόν, Χριστός ὁ Θεός, ἡμᾶς διεβίβασεν, ἐπινίκιον ᾄδοντας».

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!