Το σχολείο μου στους Τσουκαλάδες

… Και όταν φυσούσε άκουγα το παιχνίδισμα του ανέμου ανάμεσα στις πευκοβελόνες και κάθε φορά τα ίδια συναισθήματα με πλημμύριζαν χαράς, γαλήνης, νοσταλγίας και κάθε φορά το φως με μάγευε και με καλούσε σε μια κρυφή συνομωσία… Κάθε φορά…

Όσες φορές κι αν στάθηκα σε τούτο το μέρος ένιωθα πάντα πως αν κλείσω τα μάτια μου, σαν ένας άλλος (θηλυκός τούτη τη φορά ) Πίτερ Παν, θα άρχιζα να αιωρούμαι πάνω απ’ τις κορφές των πεύκων και την ανάσα της θάλασσας…ποιας θάλασσας στ’ αλήθεια, αφού θάλασσα και ουρανός έχουν γίνει ένα, θαρρείς και έχουν βαλθεί να μας κλέψουν το νου και την ψυχή.

Πόσα ηλιοβασιλέματα έχω απολαύσει στο σχολείο ηλιοβασιλέματα που μολονότι δε διαφημίζονται και δε φημίζονται είναι μακράν από τα καλύτερα που θα μπορούσε κάποιος να δει στη ζωή του.

Τζούλια Σταματέλου