Έλυα Βερυκίου: «Τα Νηπτικά της θάλασσας»

Η Ελυα Βερυκίου γεννήθηκε το 1972 και κατάγεται από τη Λευκάδα. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα, είναι απόφοιτος του τμήματος Γαλλικής Φιλολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Το 2014 παρουσίασε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο “Σιωπή κρυστάλλινη”, εκδόσεις Ιβίσκος.

Την Τετάρτη στις 24 Ιουνίου 2015, στις 19:30 μας παρουσιάζει την δεύτερη ποιητική της συλλογή “Τα Νηπτικά της θάλασσας”, από τις ίδιες εκδόσεις, στο Cafe-Πολυχώρο Αίτιον, που βρίσκεται στην οδό Τζιραίων 8, στάση Ακρόπολη.

Οι ποιητές Τζούτζη Ματζουράνη και Μανώλης Μεσσήνης, η συγγραφέας Σοφία Νινιού, ο Σπύρος Παπαθεοδώρου στο πιάνο και η Βερονίκη Μπιέλιτσα στο τραγούδι θα πλαισιώσουν το ταξίδι στην καινούργια κατάθεση της ψυχής της.

Τρυφερή, μελαγχολική, συναισθηματική η γραφή της, με πολλαπλά χρώματα και εικόνες,με ήχους, με αρώματα, με ανακατασκευή λέξεων μας παρασύρει συναισθηματικά σε ένα εξαιρετικό ποιητικό ταξίδι.

Η ίδια μας συστήνει την καινούργια της δουλειά γράφοντας:
“Η παρούσα ποιητική συλλογή αποτελεί μια ταπεινή προσπάθεια νήψης σε προσωπικό επίπεδο αναζήτησης δηλαδή της ποθητής ψυχικής καθαρότητας και κυρίως ένα μεταφυσικό αναστοχασμό πάνω στα καίρια ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης, τη ζωή, τη φθορά, την αγάπη και την αθανασία”.

Με τις ευχές μας να είναι καλοτάξιδη η καινούργια της ποιητική συλλογή και να βρει άξιους αποδέκτες σας παρουσιάζουμε δυο ποιήματα από “Τα Νηπτικά της θάλασσας”.

Ασκητική της απουσίας

Μια ανάσα από φως αγγίζει το παράθυρο,
σύννεφο που σταματά στη μέση του ουρανού
να αφουγκραστεί τον κόσμο τον ανεξερεύνητο,
που κρύβεις στην ψυχή σου.
Του δειλινού το πληγωμένο χρυσάφι δεν μπόρεσε
να το αποθέσει η μοίρα απαλά στα χέρια.
Μας ψιθυρίζει μυστικά ο άνεμος που έρχεται από την ακτή,
κι ας είναι όλος ο κόσμος φωτισμένος από τις ανταύγειες της ερήμου.
Πόνος γλυκός, ασκητική της απουσίας,
σαλεύουνε τα φύλλα.

Μάθε μου να μιλώ,
τώρα που ταξιδεύει διάφανο πουλί
η σιωπή σου μες στον χρόνο.
Στον ουρανό έχουν ανθίσει πάλι
συλλαβές του ανείπωτου τα άστρα.
Μάθε μου να ελπίζω.
Θέλω να δω άλλη μια φορά εκείνο το φως στο τζάμι
και την ψυχή τη νύχτα να ευωδιάζει θάλασσα.

Η κατάρρευση του αμφίθυμου

Σε έχασα πάλι σήμερα.
Η απουσία Σου στα μάτια, μια σταγόνα θάλασσα.
Θα μπορούσα, αν έβρισκα τη δύναμη,
να πλάθομαι ατέρμονα γύρω από το φως Σου.
Μα είναι τόσο εύθραυστο το αμφίθυμο,
όταν ξυπνούν οι ίσκιοι.
Οι θλίψεις απρόσμενα απλώνονται,
ανταύγειες της σελήνης πάνω στα νερά.
Και όταν αρθρώνεις την επιστροφή μέσα από τα σύννεφα,
κάποιος καλεί τις νύχτες τα πουλιά
να αγκαλιάσουν το τοπίο του ουρανού μου.

Λυπήσου με.
Δεν είναι τίποτα, έκρυψα το τάλαντο.
Μόνο έγραφα.
Έμαθα να βυθίζομαι σ’ ένα πέλαγος από ήλιο
για να αισθανθώ ως την ψυχή τα χρώματα.
Πες μου, σε παρακαλώ,
πόσος ακόμα είναι ο κλήρος μου να πλανηθώ,
να ακούσω από τα χείλη Σου ένα Σάββατο,
φίλη πιστή, το “Δεύρο έξω”.

Επιμέλεια: Ελένη Μ. Ματαράγκα