Ήρθε σαν την Άνοιξη στην καρδιά του Φθινοπώρου!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Ήταν δύο η ώρα το πρωί της 15^ης Νοεμβρίου όταν έσπασαν τα νερά της νύφης μας Λέξιας και κληθήκαμε να κατέλθουμε στη Νέα Υόρκη για να υποδεχθούμε τον κυοφορούμενο Θεόδωρο-Παύλο Αργύρη.

Εκείνος γεννήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 3.30 το απόγευμα και μεις φθάσαμε τρείς ώρες αργότερα στο πολυτελές νοσοκομείο των νεογνώντου Cornell University, Alexandra Cohen Presbyterian Hospital.Ο παππούς έτρεξε να αγοράσει λουλούδια για τη νύφη του αλλά εγω ανέβηκα γοργά τους 17 ορόφους με το ασανσέρ εξπρές για να γνωρίσω του παιδιού μου το παιδί.

Ήταν μακρύς και λεπτός, 3,5 κιλά μέσα στην διάφανη κούνια του στριμωγμένος σε μια πάνα που τώρα μοιάζει με εκείνα τα παλιά κόλπα που χρησιμοποιούσαν οι μαμάδες μας , γνωστά και ως φασκιώματα.

Μου φάνηκε όμορφος, και πώς να μη μου φανεί δηλαδή αφού το προσωπάκι του είναι κατάλευκης επιδερμίδας και τα ματάκια του σαν θαλασσιές χάντρες; Κοιμόταν, ξυπνούσε λίγο και ξανακοιμόταν… τον παρατηρούσα να κάνει τους μικρούς μορφασμούς του και να σκάει χαμόγελα μέσα στον ύπνο του.Τον εξέταζα προσεκτικά κάνοντας συγκρίσεις με τον πατέρα του όταν τον πρωτοαντίκρυσα 33 χρόνια πρίν …

Ο νεογέννητος Θεόδωρος-Παύλος Αργύρης, ο οποίος φέρει τα ονόματα των δύο παππούδων του καθότι τα παιδιά μας η Λέξια και ο Αλέξανδρος είναι οπαδοί της παράδοσης και της οικογενειοκρατίας, έχει ήδη έρθει πακέτο με τον χαρακτήρα του. Δηλαδή είναι γελαστός και κάνει εκφραστικές κινήσεις με τα χέρια του, θυμίζοντας κάτι από μένα. Δεν μου μοιάζει, δεν μας μοιάζει, φέρει χαρακτηριστικά από τη μητέρα της Λέξιας, το γένος Δημηροπούλου και από τη μητέρα μου Μαρία Φραγκούλη, το γένος Κακαβούλη, με ένα ένθετο τσακπίνικο πηγουνάκι κληρονομιά από τον παππού Θεόδωρο και τον πατέρα του τον Αλέξανδρο.

Ωστόσο, αναγνωρίζω στις κινήσεις του το βέρσο μου, κοιμάται με τα χέρια πίσω από το κεφάλι προδίδοντας τον ανεξάρτητο χαρακτήρα του. Θέλει να σου μιλήσει από τώρα εκφράζοντας με τα χεράκια του όσα τον ενοχλούν και όσα τον κάνουν χαρούμενο.

Οι πρώτες μέρες στο σπίτι ήταν δύσκολες, πολύ δύσκολες καθώς εκείνος ανακαλύπτει τον κόσμο και προσπαθεί να προσαρμοστεί σ΄αυτόν. Εμείς με την κεκτημένη μας ταχύτητα δεν μπορούμε να συντονιστούμε στους ρυθμούς του . Οι γονείς του αγωνιούν για το παραμικρό ήχο που βγάζει, τον ταϊζουν και τον κανακεύουν.

Εμείς παρατηρούμε απο κοντά να μεγαλώνει απο μέρα σε μέρα με την ταχύτητα της αστραπής. Τα ζιπουνάκια 0-3 μηνών δεν του χωρούσαν χθές ήταν πολύ μεγάλα, σήμερα του είναι ίσια ίσια, αύριο θα του είναι μικρά. Μεγαλώνει γοργά όπως όλα τα βρέφη άλλωστε,.

Δεν ήξερε αλλά έμαθε να πιπιλίζει,έμαθε με προσπάθεια να θηλάζει και τώρα είναι χαρούμενος όταν ξυπνάει καθώς ονειρεύεται το γάλα του. Αυτό γνωρίζει ως ηδονή προς το παρόν, το γάλα και το θηλασμό. Του αρκεί η αγάπη των γονιών του και η δική μας που πλημμυρίζει το διαμέρισμα πάνω από το ποτάμι. Του αρκούν οι ανάσες μας πλάι του και οι οικείες φωνές της ατέρμονος αφοσίωσης προς εκείνον.

Όταν ήρθε στον κόσμο ο πατέρας του ερωτεύθηκα το άρωμά του, τα ποδαράκια του που τα κινούσε με ρυθμό (τότε τα παιδιά κοιμόνταν ελεύθερα στην κούνια χωρίς φασκιώματα), το απλανές βλέμμα του (η όραση ωριμάζει μήνες αργότερα). Όταν βγήκα για πρώτη φορά εκτός σπιτιού τον ονειρευόμουν μέσα στην όμορφη κίτρινη φόρμα του να ακούει μουσικές στην κούνια του…

Ο Θεόδωρος-Παύλος είναι γλυκός σαν καραμέλα, διαχέει στον χώρο το λεπτό άρωμα της γέννησής του, εξαρτάται πλήρως από τους γονείς του. Όλα θα του διδάξουν εκείνοι, όλη την αγάπη και την προσοχή θα του τη δώσουν εκείνοι. Εμείς θα είμαστε οι δορυφόροι γύρω από την ύπαρξή του έτοιμοι να απορροφήσουμε κραδασμούς, να γίνουμε συνένοχοι σε ζαβολιές και να τον υποστηρίξουμε όταν χάνει τα δικαιώματά του λόγω αταξίας.

Καλωσόρισες Θεόδωρε-Παύλε στη ζωή μας! Η αγάπη μας προς τον πατέρα σου ήδη εξισώθηκε με την αγάπη μας προς εσένα. Ελα να ζήσουμε την ομορφιά της ύπαρξής σου και σου υπόσχομαι πως θα είμαστε οι συνεταίροι σου στις παρεκτροπές!

Θεόδωρε-Αλέξανδρε Σ’ ΑΓΑΠΩ!

Η Γιαγιά σου

Ιουστίνη