«Αξιοπρέπεια!»
“Το Λιμενικό της Τυνησίας ανέσυρε σήμερα 21 πτώματα μεταναστών προερχόμενων από την υποσαχάρια Αφρική και διέσωσε 50 μετανάστες στα ανοικτά του Σφαξ, στην κεντρική Τυνησία, μετά το ναυάγιο του πλεούμενού τους με το οποίο προσπαθούσαν να φθάσουν στην Ευρώπη.
«Είκοσι ένα πτώματα μεταναστών ανασύρθηκαν μετά το ναυάγιο του πλεούμενού τους στις 4 Ιουλίου και 50 μετανάστες διασώθηκαν», δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Χουσέμ Εντίν Τζεμπαμπλί, εκπρόσωπος της τυνησιακής Χωροφυλακής.
Οι μετανάστες αυτοί, οι οποίοι είχαν αναχωρήσει από το Σφαξ και κατάγονταν όλοι από την υποσαχάρια Αφρική, επιχειρούσαν να φθάσουν στην Ευρώπη, πρόσθεσε ο Τζεμπαμπλί.
Συνολικά τέσσερα πλεούμενα, τα οποία είχαν αποπλεύσει από το Σφαξ, έχουν ναυαγήσει από τις 26 Ιουνίου. Εβδομήντα οκτώ μετανάστες έχουν διασωθεί και 49 πτώματα έχουν περισυλλεγεί μετά τις τραγωδίες αυτές, σύμφωνα με την ίδια πηγή”
(απόσπασμα από ειδησιογραφική ιστοσελίδα της 05/07/2021)
Εικόνα 2: Μια καθημερινή εικόνα στη Μεσόγειο του σήμερα
“Φανταστείτε τα παιδιά σας το πρωί. Φανταστείτε να τα ταΐζετε, να τα πλένετε και να πιάνετε σε αλογοουρά τα μαλλιά του κοριτσιού σας, ενώ διαφωνείτε με το μικρό σας αγόρι για το ποια αθλητικά παπούτσια θα φορέσει.
Τώρα φανταστείτε, όπως κάνετε αυτό, να γνωρίζετε πως αργότερα σήμερα, θα δέσετε στα αδύναμα σώματά τους σωσίβια γιλέκα και θα τα πάρετε μαζί σας σε ένα φουσκωτό σκάφος, σε νερά στα οποία έχουν πεθάνει πολλοί που έχουν κάνει το ίδιο.
Σκεφτείτε την ιστορία που θα έπρεπε να τους πείτε για να τα καθησυχάσετε και πώς θα κάνετε αυτό που συμβαίνει να φανεί διασκεδαστικό. Εξετάστε τη συναισθηματική δύναμη που χρειάζεται για να χαμογελάσει κανείς ενώ κρύβει το φόβο του…”
(από ανακοίνωση του αγγλόφωνου καναλιού στη Μ. Ανατολή «Al Jazeera», Αυγ.2015)
Εικόνα 3: Ευρήματα στη περιοχή του ναυαγίου
Τα γεγονότα: 1. Την Παρασκευή 10/12/2021, σε αμμώδη ακτή της δυτικής Λευκάδας, ξεβράστηκε ένα ψαροκάϊκο, τσακισμένο από την ορμή των κυμάτων.
2. Άνθρωποι που πέρασαν άμεσα από την περιοχή αναφέρουν ότι υπήρχαν γύρω σκόρπια διάφορα αντικείμενα που παήχθηκαν ή κατασκευάστηκαν στην Τυνησία
3. Στο τσακισμένο κουφάρι, διακρίνουμε προχειρογραμμένο και κατεστραμένο από την διάβρωση, ένα κείμενο στην Αραβική γλώσσα που αναφέρει κατά προσέγγιση την φράση «.. ακολουθούμε το Θεό..» . Μια φράση που θα μπορούσε να παραπέμπει στο παρακάτω γνωμικό του Οθωμανού Ertuğrul Gazi (13ος αιώνας): «Εφ’ όσον ακολουθούμε το μονοπάτι του Θεού, κανείς δεν ειναι σε θέση να μας υποχρεωσει να γονατίσουμε». Θα μπορούσε να είναι μιά έμμεση αναφορά στην «Αραβική άνοιξη»,την γνωστή εξέγερση που ξεκίνησε από την Τυνησία στα τέλη του 2010 με το σύνθημα «Εργασία, ελευθερία και εθνική αξιοπρέπεια» και εξαπλώθηκε σύντομα και στον υπόλοιπο Αραβικό κόσμο
4. Στη περιοχή επίσης ξεβράστηκε ένα πορτοκαλί ατομικό σωσίβιο, όπου αναγράφεται το όνομα του πλοίου προέλευσης του: “Dignity I” (=Αξιοπρέπεια-1) ένα πλοίο της οργάνωσης «Γιατροί Χωρίς Σύνορα» (Médecins sans frontières, M.S.F.) που δραστηριοποιείται στη περιοχή της Μεσογείου, πραγματοποιώντας διασώσεις. Συνεπώς, το ναυαγισμένο πλοίο πιθανότατα δεν έφτασε ποτέ στο προορισμό του. Κάποια στιγμή, βυθιστηκε και έγινε αντικείμενο διάσωσης. Υπήρξε όμως αυτή επιτυχής; Άγνωστο.
Εικόνα 4: Αριστερά το πλοίο της Οργάνωσης M.S.F. και δεξιά το σωσίβιό του που ξεβράστηκε κοντά στο ναυάγιο
5. Το Λιμενικό Σώμα διενήργησε αυτοψία του ναυαγίου την 15/12/2021. Μέχρι σήμερα-εξ όσων γνωρίζω- δεν έχει υπάρξει κάποια ανακοίνωση για το θέμα.
Θα ήμουν υπερβολικός, αν έλεγα ξαφνιάστηκα, όταν οι πολλοί πριν μιλήσανε για μια «τουριστική αξιοποίηση» του ναυαγίου. Ωραία ιδέα, όμως…. Μισό λεφτό… Πριν απ’ αυτό… -Έχουμε καθόλου συναίσθηση του τι πόνο κρύβουν μέσα τους αυτά τα σκουριασμένα σίδερα που μας έφερε το «Πουνεντογάρμπι»;
– Μπορούμε να αναλογιστούμε πόσες μανάδες κλαίνε στην απέναντι πλευρά τα χαμένα παιδιά τους και τα εγγόνια τους;-
– Σκεφτήκαμε με τι ελπίδες και με ποια όνειρα αυτές οι ανθρώπινες ψυχές, σκαρφάλωσαν και κρεμάστηκαν από την κουπαστή του πλοίου για να βρεθούν στη «Γη της Επαγγελίας» τους;
-Δεν θάπρεπε να ψάξουμε, να μάθουμε, την ταυτότητα και την ιστορία αυτών των ανθρώπων… Αν τελικά χάθηκαν, αν σώθηκαν, τι ανθρώπους άφησαν πίσω τους και πως αυτοί επιβιώνουν:
-Άνθρωποι ήταν μες στο καράβι, όχι λαθραία τσιγάρα..
Ναι, πρέπει να αξιοποιηθεί το ναυάγιο… Να στήσουμε ένα ψηλό μαρμάρινο κατάλευκο βάθρο (σαν τους αφρούς των κυμάτων), πάνω στο κατάμαυρο βράχο (σαν την ψυχή των κάθε λογής εξουσιαστών)… Σ’ αυτόν τον βραχο που οι ντόπιοι ονόμασαν «Γάϊδαρο» (τίποτα τελικά στην ζωή δεν είναι τυχαίο!). Και πάνω να σ’ αυτό το βάθρο, να στερεώσουμε το σπασμένο καράβι. Η πλώρη του να κοιτάζει βαθιά, το πέλαγος , δυτικά-νοτιοδυτικά, απ’εκεί που ορμάει το «Πουνεντογάρμπι», εκεί που είναι η Τυνησία. Θα το λέμε «Μνημείο της Αξιοπρέπειας των Λαών». Και πάνω στο βάθρο, να ειναι χαραγμένοι λίγοι στίχοι, αυτοί που εμείς οι Λευκαδίτες-βολεμένοι ίσως- τους ξεχάσαμε πλέον:
“Βράχε, με λεν Εκδίκηση. Μ’ επότισεν ο χρόνος
χολή και καταφρόνεση. Μ’ ανάθρεψεν ο πόνος.
Ήμουνα δάκρυ μια φορά, και τώρα, κοίταξέ με,
έγινα θάλασσα πλατιά, πέσε προσκύνησέ με.
Εδώ μέσα στα σπλάχνα μου, βλέπεις, δεν έχω φύκη,
σέρνω ένα σύγνεφο ψυχές, ερμιά και καταδίκη.
Ξύπνησε τώρα, σε ζητούν του ’Αδη μου τ’ αχνάρια…
Μ’ έκαμες ξυλοκρέβατο… Με φόρτωσες κουφάρια…
Σε ξένους μ’έριξες γιαλούς… Το ψυχομάχημά μου
το περιγέλασαν πολλοί και τα παθήματά μου
τα φαρμακέψανε κρυφά με την ελεημοσύνη.
Μέριασε, βράχε, να διαβώ, επέρασε η γαλήνη,
καταποτήρας είμ’εγώ, ο άσπονδος εχθρός σου,
Γίγαντας στέκω μπρος σου!”
(Α. Βαλαωρίτης 1863)
Εικόνα 5: Ο 26χρονος Μοχάμεντ Μπουαζίζι, που συντηρούσε την 8μελή οικογένειά του στην πόλη Σιντί Μπουζίντ της Τυνησίας πουλώντας φρέσκα λαχανικά με ένα καρότσι, αυτοπυρπολήθηκε πριν11 ακριβώς χρόνια, όταν μία αστυνομικός τον χαστούκησε και του επέβαλε πρόστιμο 10 δηνάρια, τα οποία δεν είχε να τα πληρώσει. Η αυτοκτονία του πυροδότησε την «Αραβική Άνοιξη» κατά τους Δυτικούς, ή την «εξέγερση της αξιοπρέπειας» για τους ντόπιους
The Author All posts
10 Σχόλια
Ο Αντώνης Περδικάρης είναι ένας ασήμαντος καθηγητής. Σαν τον καθηγητή του Δ. Χαντζή στη “Διαθήκη του καθηγητή”. Με μικρές ταπεινές μελέτες. Δεν ξέρει απο τουριστική ανάπτυξη. Δεν ξέρει πως να “κάνει την κρίση ευκαιρία” Αυτό το κείμενο δεν θα γίνει ιδιαίτερα γνωστό εκτός αν όλοι το προωθήσουμε με κάθε τρόπο.Και σαν απάντηση στο “δώρο του νοτιά” ας παραφράσουμε τον Μπρέχτ: Το ναυάγιο δεν ξέρω τι είναι. Ξέρω την τιμή του μονάχα.
Μπράβο Αντώνη
Όσο υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν τέτοια κείμενα υπάρχει και ΕΛΠΙΔΑ. ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ.
το εμφυλιοπολεμικες που παει ,ειχαμε το 1977 εμφυλιο ,δεν παιρνω κανενα μερος σε τιποτα ,ουτε ειμαι υπερ της <>που την θεωρω φαιδρη ,ομως αν το πλοι βουλιαζε θαηταν στον βυθο ,το πλοιο εμεινε ακυβερνητο,μετα την εγκαταλειψη του και ο καιρος τοβγαλε στην παραλια ,δεν ξερουμε για τους επιβατες και το <>του κυριου Περδικαρη ηταν για προσφυγες που πνιγονται κλπ ,εγω λοιπον αναφερθηκα στους ,boat people ,που ηταν προσφυγες καταδιωγμενοι και την <>στην Ελλαδα το 1977 ,,,εσεις κ Φιλιππα γιατι μηπως εχετε την μυγα ,λεω μηπως συμμμετειχατε στην <> Υ.Γ boat people ,https://en.wikipedia.org/wiki/Vietnamese_boat_people
Συγχαρητήρια Αντώνη για το κείμενο!
Φαίνεται ήδη κάποιους ενόχλησε…
Κύριε/Κυρία ΧΒ αυτό καταλάβατε από το κείμενο;μικροπολιτικές σκοπιμότητες εμφυλιοπολεμικού κλίματος ήταν το θέμα;
Γιατί νιώσατε την ανάγκη να υπερασπιστείτε τους μεν έναντι των δε;
Παρακαλώ αναρωτηθείτε.
“Όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται”λέει ο σοφός λαός.
Το ανελέητο κέρδος και η νοοτροπία των νεολευκαδιτών καταστρέφει τον ευλογημένο τούτο τόπο και οδηγεί σε συμφορές!
1977 η κυβέρνηση Καραμανλή στα πλαίσια της αποδοχής από όλο τον δυτικό κόσμο των boat people αποφάσισε να δεχθεί Βιετναμέζους πρόσφυγες. Ξέσπασε σφοδρή αντιδραση από όλη τη “προοδευτική παράταξη” – ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΚΚΕεσ, ΕΔΑ κλπ που αποκαλούσαν τους πρόσφυγες “ακροδεξιούς”. Ακτιβιστές που φάνηκαν αργότερα ως αντιρατσιστές και φιλομετανάστες, τότε ως φοιτητές πιθανόν να ορύονταν κατά των Βιετναμέζων.
Χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση το επιχείρημα της ανεργίας. Όταν αποφασίστηκε ότι θα εγκατασταθούν στην τότε αναπτυσσόμενη τουριστικά Ρόδο, όπου υπήρχε έλλειψη εργατικών χεριών βγήκαν θεωρίες ότι εκεί θα διευκόλυναν ενδεχόμενη απόβαση των Τούρκων. Δημοσιεύθηκαν μάλιστα και χάρτες …αποβάσεων. :lol:
Λες και ο άλλος δεν είχε άλλη δουλειά να έλθει από το Βιετνάμ από το να εμπλακεί στα ελληνοτουρκικά.
Αλλοι έγραφαν ότι θα χρησιμοποιηθούν για αντικομμουνιστικό παρακράτος.Τελικά στη Ρόδο έμειναν και κανείς δεν ξανάκουσε για αυτούς».
Έχοντας διαβάσει κείμενα και μελέτες σας (academia), από τα οποία είναι ολοφάνερος ο πολιτισμός της ψυχής δεν περίμενα κάτι λιγότερο στο αφοπλιστικό κείμενο σας. Moυ θυμίσατε μια συνέντευξη του γλύπτη Κώστα Βαρώτσου (στην Ελευθεροτυπία) όταν κλήθηκε να επέμβει εικαστικά στο κουφάρι του πλοίου «Kater I Rades». Θυμίζω …. Το 1997, με το δεύτερο κύμα μετανάστευσης από την Αλβανία στην Ιταλία, τα πολεμικά πλοία της Ιταλίας παρεμπόδιζαν τα πλοία που μετέφεραν λαθρομετανάστες.
Ήταν λοιπόν η 28η Μαρτίου του 1997 όταν -πλέοντας στα στενά του ΄Οτραντο, 25 ναυτικά μίλια από τις ακτές της Απουλίας, το αλβανικό «Kater I Rades» που κουβαλούσε στα αμπάρια του… το όνειρο για ένα καλύτερο αύριο , προσέκρουσε στο αντιτορπιλικό Σίβυλλα με αποτέλεσμα να πάρει στον πάτο της θάλασσας τις ζωές 81 ανθρώπων και μεταξύ αυτών 61 μητέρων με παιδιά.
(Πέντε χρόνια μετά ο νομάρχης της Απουλίας και ο δήμαρχος του ΄Οτραντο ανέθεσαν στον έλληνα γλύπτη και καθηγητή της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, Κώστα Βαρώτσο, να επέμβει καλλιτεχνικά σ’ αυτό το ανατριχιαστικό κουφάρι του πλοίου δίνοντάς του μια διαφορετική «ζωή» . Η ιδέα ήταν να «πλεύσει» ξανά το πλοίο σε μια θάλασσα γυάλινη , να ταξιδέψει σε μιαν άλλη διάσταση).
Είχε πει λοιπόν: ««Ανοίξαμε την κοιλιά του πλοίου και έπεσαν τα αντικείμενα των μεταναστών μπροστά μου… Γνωρίζαμε ότι είχαν πνιγεί συνάνθρωποί μας στο εσωτερικό του. Σε στοιχειώνει αυτό το πράγμα. Από την άλλη πρέπει να ενεργοποιήσεις τον όγκο του θανάτου και να τον μετατρέψεις σε ζωή …»
Τώρα, με την εικαστική του παρέμβαση, το σκάφος των τριάντα μέτρων στέκει στο λιμάνι του Οτράντο ως μνημείο. Μοιάζει να κόβεται στη μέση και ταυτόχρονα να διασχίζει τα τεράστια «κύματα» που δημιούργησε ο γλύπτης με γυαλί… Κατάφερε , με το έργο του τη μετάλλαξη του ναυαγισμένου πλοίου σε έργο τέχνης…
Ένα μνημείο μπροστά στη θάλασσα των «τριών Τιτανικών». Με το ισχυρότερο πολιτικό μήνυμα… «μη με λησμόνει…», για τη μετανάστευση, τα ναυάγια /εκατόμβες των ανθρώπινων ζωών αλλά και την ελπίδα για νέα δημιουργία, νέα ζωή…
Κι αν το προχωρήσουμε λίγο το θέμα… Αλήθεια… αναρωτηθήκαμε ποτέ πως είναι να πρέπει να φύγεις; Πως είναι να κλειδώνεις το σπίτι σου για πάντα; Να βάζεις το κλειδί, να το γυρνάς και να φεύγεις μακριά γιατί το σπίτι σου, άσυλο δεν μπορεί πια να σου προσφέρει; Αναρωτηθήκαμε ποτέ πώς είναι να ψάχνεις καταφύγιο; Να βάζεις σε μια τσάντα δυο πράγματα μόνο, γιατί άλλα δεν μπορείς; Πως είναι να φοράς ένα σωσίβιο, να στριμώχνεσαι σε μια βάρκα που ξέρεις πως μπορεί να τρυπήσει ή να μπάσει νερό, ν’ αναρωτιέσαι αν θα φτάσεις, να βλέπεις τα κύματα να σε σκεπάζουν, να κρυώνεις, να φτάνεις, να σε μαζεύουν οι λιμενικοί ή οι ψαράδες, εσένα, τα παιδιά σου…;
Και κάτι άλλο… επιθυμία τα ναυάγια να γίνουν σημεία αναφοράς …δείτε τε όμως… (π.χ το ναυάγιο της Ζακύνθου..) εκείνα …απλά αφήνονται να υποκύπτουν στη φθορά του χρόνου, στην ασυνεννοησία των αρμόδιων φορέων και στις διαφορετικές οπτικές τους , στις ανθρώπινες βανδαλικές επεμβάσεις και στις καιρικές συνθήκες χωρίς καμιά δραστική ενέργεια για τη διάσωση τους για κάποια χρόνια ακόμα.
Κώστας Βαρώτσος: Το ναυάγιο που έγινε μνημείο
Όσο υπάρχουν άνθρωποι …
Κείμενο διακήρυξη για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Κείμενο καταγγελία για την ιδέα επένδυσης στο μνημείο της ανθρώπινης εξαθλίωσης.
Αλήθεια πόσοι θα το διαβάσουν;
κ. Αντώνη σε ευχαριστούμε
Θ. Ροντογιάννης
Κείμενο γροθιά…… μπράβο….
Συγχαρητήρια κύριε Αντώνη Περδικάρη
Το κείμενο σας είναι ένα μάθημα ανθρωπιάς
Πόσοι θα το διαβάσουμε; Κυρίως πόσοι θα συναισθανθούμε το μέγεθος του ανθρώπινου δράματος;
Θα μιλήσουν και θα αποφασίσουν αργά ή γρήγορα οι κατά τόπο εξουσιαστές , για τα κουφάρια των τσακισμένων καραβιών.
Για τα ανθρώπινα κουφάρια όμως;