Αποχαιρετώντας τη Ντίνα Κακαβούλη

Η Ντίνα όταν έβγαινε από το σπίτι είχε για όλους ένα φωτεινό χαμόγελο, μια καλή κουβέντα, μια καλημέρα, μα πάνω απ’ όλα είχε ένα ενθουσιασμό όταν σ’ έβλεπε, που σου ‘δινε κουράγιο, γιατί ήταν σαν να σού ‘λεγε «πόσο πολύ αξίζεις που υπάρχεις».

Η Ντίνα, ως νοσηλεύτρια, βοηθούσε ανιδιοτελώς κόσμο στη γειτονιά δίνοντας έτσι ένα θετικό δημόσιο παράδειγμα σε μια εποχή που πρέπει να προσέχουμε ως κόρην οφθαλμού την ανθρωπιά μας.

Η Ντίνα ήταν και στο δίκτυο αλληλεγγύης Καλλιθέας. Μάζευε τρόφιμα και τα έκανε δέματα για όσους έχουν ανάγκη. Ήθελε πάντα να μαθαίνει ποιοι ακριβώς είναι αυτοί οι άνθρωποι που έπαιρναν τα τρόφιμα, πως έφτασαν σ’ αυτό το σημείο, παιδιά έχουν; Ηλικιωμένους; Αρρώστους; Ήθελε να τους γνωρίσει, γιατί η αγάπη για να είναι αγάπη πρέπει πάντα να απευθύνεται σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Όχι αόριστα.

Όταν συναντιόμασταν με την Ντίνα τυχαία στο δρόμο συζητάγαμε πάντα για κάτι που διαβάσαμε, για μια ταινία που είδαμε, για μια ομιλία που ακούσαμε, όχι για ν’ ανταλλάξουμε γενικά πληροφορίες αλλά για να δούμε πως όλα αυτά μπορούν να βοηθήσουν ουσιαστικά τη ζωή μας.

Καμιά φορά διασταυρωνόμασταν στο δρόμο και η Ντίνα είχε το βλέμμα αφηρημένο, σαν να ήταν αλλού, όμως αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό του καλού ανθρώπου, που φεύγει νοερά ώστε να επιστρέφει για να δει πιο όμορφο το εδώ.

Η Ντίνα θα λείψει πολύ από πολλούς. Πρώτα-πρώτα από την οικογένειά της, τους πολυαγαπημένους της Αλέξανδρο και Δημήτρη.

Θα λείψει πολύ από τα’ αδέλφια της, τα ξαδέλφια της, τους άλλους συγγενείς, απ’ όλους τους φίλους και τις φίλες της. Θα λείψει ακόμα και από ολόκληρη τη γειτονιά, γιατί είπαμε η Ντίνα ήταν παντού.

Αντίο Ντίνα μας, το πέρασμα σου απ’ αυτή τη ζωή άφησε πίσω του μια γλυκύτατη αίσθηση.

Βαγγέλης Παπαδάκης