Αραμπάς περνά…

Του Κακλαμάνη Θωμά
Συμβούλου Κοινότητας Λευκάδας

«Στη μικρή μας πόλη τα μεταπολεμικά χρόνια μάζευαν τα σκουπίδια με το κάρο του Δήμου. Ο οδηγός του κάρου με το άλογο περνούσε από τις γειτονιές της πόλης μαζί με τον επιστάτη. Δίπλα από τον οδηγό υπήρχε ένα καμπανάκι. Ο επιστάτης χτυπούσε το καμπανάκι, το οποίο έβγαζε ένα χαρακτηριστικό ήχο. Αυτό ήταν το σύνθημα για να κατεβάσουν οι νοικοκυρές τον τενεκέ με τα σκουπίδια. Το πρώτο αυτοκίνητο απορριμματοφόρο ήρθε κοντά στα 1970 και ήταν μεγάλο επίτευγμα για την εποχή».

Την περιγραφή αυτή, μου έκανε, παλιός κάτοικος της μικρής μας πόλης. «Ωραία χρόνια μου είπε, ανέμελα και νοσταλγικά».

– Είσαι σίγουρος, του είπα, ότι το κάρο του Δήμου αποσύρθηκε και αντικαταστάθηκε με αυτοκίνητο απορριμματοφόρο;
– Τι ερώτηση είναι αυτή μου λέει;
– Να σου εξηγήσω:

Έχω την εντύπωση ότι το κάρο του Δήμου είναι ίδιο και απαράλλακτο. Στην αρχή πριν πολλά χρόνια, ήταν αραμπάς, αμάξι που το σέρνουν βόδια. Το οδηγούσε ο αραμπατζής, ο αμαξάς – καραγωγεύς. Τα βόδια ήταν δυνατά και κινούνταν πολύ αργά. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, στα πλαίσια της ΕΟΚ και της νέας κυβέρνησης, τα βόδια αντικαταστάθηκαν με άλογα που ήρθαν από τις Βρυξέλλες. Όλα τα άλλα παραμένουν τα ίδια. Ο αραμπατζής, οι βοηθοί του, οι «αντιαραμπατζήδες», οι ξύλινες ρόδες του κάρου, η καρότσα, το κουδούνι και το προσωπικό που είναι υπεύθυνο για τη λειτουργία του.

Υπάρχει υπεύθυνος για να ποτίζει τα άλογα, άλλος για να τα πλένει – όχι συχνά για μπορεί να κρυώσουν-άλλος υπεύθυνος για το σταύλο που κοιμούνται, άλλος που τα ταΐζει με σανό, άλλος για τα δερμάτινα λουριά και τα πέταλα τους, άλλος για να βάζει γράσο στις ρόδες για μην τρίζουν (που τρίζουν), άλλος μαζεύει όχι με ιδιαίτερη επιτυχία τις κοπριές των ζωντανών, ο υπεύθυνος μηχανοργάνωσης των δρομολογίων του κάρου κ.τ.λ.

Υπάρχουν και αυτοί που είναι προμηθευτές των υλικών που χρειάζεται το κάρο για την καθημερινή λειτουργία του. Άλλος προμηθεύει το νερό, άλλος το σανό, το γράσσο, τις ρόδες, τα ξύλα για την καρότσα κ.τ.λ. Το κάρο δεν μπορεί να εξυπηρετήσει την πόλη που έχει στο μεταξύ μεγαλώσει. Έτσι ο εκάστοτε αμαξάς επιλέγει να καλύψει τις ανάγκες λίγων μόνων κατοίκων, της τοπικής αριστοκρατίας και φυσικά των γνωστών του, με τους οποίους νιώθει οικειότητα και θα τον βοηθήσουν να ανανεώσει τη θητεία του.

Κάθε χρόνο ασκείται κριτική για τη λειτουργία το κάρου. Κάποιοι προτείνουν να γίνει κρατικό για να εξυπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες, άλλοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να λειτουργήσει με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και όλοι συμφωνούν ότι εάν ο οδηγός και οι βοηθοί είναι ικανοί και δραστήριοι, το πρόβλημα σύντομα θα λυθεί.

Τον τελευταίο καιρό κάποιοι γραφικοί τύποι υποστηρίζουν ότι πρέπει να αντικατασταθεί το κάρο με ένα σύγχρονο απορριμματοφόρο για να μπορεί να εξυπηρετεί αποτελεσματικά ολους τους κατοίκους της πόλης. «Ευτυχώς» οι αντιδράσεις είναι πολλές και δεν αλλάζει τίποτα. Αν γίνει αυτή η αλλαγή τι θα κάνει το προσωπικό εξυπηρέτησης του κάρου, πώς θα αλλάξει αντικείμενο εργασίας ο νερουλάς, ο φροντιστής των αλόγων, ο υπεύθυνος σχεδιασμού και καταγραφής των δρομολογίων; Τι θα κάνουν οι προμηθευτές σανού, γράσου, τι θα κάνει ο καροποιός που φτιάχνει τις ρόδες και ο μεσάζοντας που τις προμηθεύει;

Όλοι αυτοί που προτείνουν την αντικατάσταση σίγουρα έχουν ταπεινά κίνητρα. Θέλουν να πάρουν προμήθειες από την αντιπροσωπεία του νέου οχήματος και από τα ανταλλακτικά. Θα μολύνουν με καυσαέρια την ωραία μας πόλη. Άλλοι υποστηρίζουν ότι θα λείψει από την ατμόσφαιρα της γειτονιάς ο ήχος από τις ρόδες που τρίζουν στα σοκάκια και το ρομαντικό χτύπημα του κουδουνιού.

Έτσι τίποτα δεν αλλάζει στη μικρή μας πόλη. Κάθε τέσσερα χρόνια επιλέγουμε τον αραμπατζή και το βοηθητικό προσωπικό του. Κατά κανόνα τον υποψήφιο οδηγό, τον επιλέγουν πριν από εμάς τα κόμματα στην πρωτεύουσα του μικρού μας βασιλείου, αυτοί σίγουρα ξέρουν καλύτερα.
Από μακριά ακούγεται το τραγούδι….

Αραμπάς περνά, σκόνη γίνεται
σήκωσ’ το φουστανάκι σου
να μη σκονίζεται.

«Το παρόν κείμενο αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Τα πρόσωπα, τα ονόματα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα».