ΜΑΓΕΥΤΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΗΨΗ ΜΕ ΤΟ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ…ΕΙΔΥΛΛΙΑΚΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗ ΑΠΛΟΤΗΤΑ. “Θερινό ηλιοστάσιο”-Ποίηση Γ. Σεφέρη ( σελ. 277-306, Τα Ποιήματα, Ίκαρος 1976) Α΄ Ο μεγαλύτερος ήλιος από τη μια μεριά κι από την άλλη το νέο φεγγάρι απόμακρα στη μνήμη σαν εκείνα τα στήθη. Ανάμεσό τους χάσμα της αστερωμένης νύχτας κατακλυσμός της ζωής…. Όλα πηγαίνουν εκεί και τούτη η γυναίκα που την είδες όμορφη, μια στιγμή λυγίζει και δεν αντέχει πια γονάτισε. Όλα τ’ αλέθουν οι μυλόπετρες και γίνουνται άστρα. Παραμονή της μακρύτερης μέρας Β΄…Δ…Ε΄…ΣΤ΄…Ζ΄… Στο μικρό περιβόλι δέκα δρασκελιές μπορείς να ιδείς το φως του ήλιου να πέφτει σε δύο κόκκινα γαρούφαλα σε μιάν ελιά και λίγο αγιόκλημα…… Η΄…Θ΄… Ο θαλασσινός άνεμος κι η δροσιά της αυγής υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανένας. Ι΄ Την ώρα που τα ονείρατα αληθεύουν στο γλυκοχάραμα της μέρας είδα τα χείλια που άνοιγαν φύλλο το φύλλο…….. ΙΑ΄…ΙΒ΄…ΙΓ…ΙΔ΄ Τώρα, με το λιωμένο μολύβι του κλήδονα το λαμπύρισμα του καλοκαιρινού πελάγου, η γύμνια ολόκληρης της ζωής∙ και το πέρασμα και το σταμάτημα και το πλάγιασμα και το τίναγμα τα χείλια το χαϊδεμένο δέρας, όλα γυρεύουν να καούν.
Όπως το πεύκο καταμεσήμερα κυριεμένο απ’ το ρετσίνι βιάζεται να γεννήσει φλόγα και δε βαστά πια την παιδωμή –
φώναξε τα παιδιά να μαζέψουν τη στάχτη και να τη σπείρουν. Ό,τι πέρασε πέρασε σωστά. Κι εκείνα ακόμη που δεν πέρασαν πρέπει να καούν τούτο το μεσημέρι που καρφώθηκε ο ήλιος στην καρδιά του εκατόφυλλου ρόδου.
1 Σχόλιο
ΜΑΓΕΥΤΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΗΨΗ ΜΕ ΤΟ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ…ΕΙΔΥΛΛΙΑΚΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗ ΑΠΛΟΤΗΤΑ.
“Θερινό ηλιοστάσιο”-Ποίηση Γ. Σεφέρη ( σελ. 277-306, Τα Ποιήματα, Ίκαρος 1976)
Α΄
Ο μεγαλύτερος ήλιος από τη μια μεριά
κι από την άλλη το νέο φεγγάρι
απόμακρα στη μνήμη σαν εκείνα τα στήθη.
Ανάμεσό τους χάσμα της αστερωμένης νύχτας
κατακλυσμός της ζωής….
Όλα πηγαίνουν εκεί
και τούτη η γυναίκα
που την είδες όμορφη, μια στιγμή
λυγίζει και δεν αντέχει πια γονάτισε.
Όλα τ’ αλέθουν οι μυλόπετρες
και γίνουνται άστρα.
Παραμονή της μακρύτερης μέρας
Β΄…Δ…Ε΄…ΣΤ΄…Ζ΄…
Στο μικρό περιβόλι δέκα δρασκελιές
μπορείς να ιδείς το φως του ήλιου
να πέφτει σε δύο κόκκινα γαρούφαλα
σε μιάν ελιά και λίγο αγιόκλημα……
Η΄…Θ΄…
Ο θαλασσινός άνεμος κι η δροσιά της αυγής
υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανένας.
Ι΄
Την ώρα που τα ονείρατα αληθεύουν
στο γλυκοχάραμα της μέρας
είδα τα χείλια που άνοιγαν
φύλλο το φύλλο……..
ΙΑ΄…ΙΒ΄…ΙΓ…ΙΔ΄
Τώρα,
με το λιωμένο μολύβι του κλήδονα
το λαμπύρισμα του καλοκαιρινού πελάγου,
η γύμνια ολόκληρης της ζωής∙
και το πέρασμα και το σταμάτημα και το πλάγιασμα
και το τίναγμα
τα χείλια το χαϊδεμένο δέρας,
όλα γυρεύουν να καούν.
Όπως το πεύκο καταμεσήμερα
κυριεμένο απ’ το ρετσίνι
βιάζεται να γεννήσει φλόγα
και δε βαστά πια την παιδωμή –
φώναξε τα παιδιά να μαζέψουν τη στάχτη
και να τη σπείρουν.
Ό,τι πέρασε πέρασε σωστά.
Κι εκείνα ακόμη που δεν πέρασαν
πρέπει να καούν
τούτο το μεσημέρι που καρφώθηκε ο ήλιος
στην καρδιά του εκατόφυλλου ρόδου.