Ο κ. Γιώργος Σταματέλος φωτογράφισε σα ζωγράφος ένα εκπληκτικό τοπίο που θυμίζει «τον ποιητή -των ασύλληπτης ομορφιάς- εικόνων» Θεόδωρο Αγγελόπουλο. Πλάνο με διαδοχή γαλήνιου ονείρου, καταχνιά, μοναξιά, παγωμένος χρόνος, …σε ελληνικό λευκαδίτικο τοπίο … Ίσως, κάτω από τη ….μαγεία μιας τέτοιας εικόνας , ο “ποιητής” της μεγάλης οθόνης … έγραψε ” Το γράμμα της Άννας” , για τις ανάγκες της ταινίας ”Μια αιωνιότητα και μία μέρα” (1998). «…Αχ να μπορούσα να κρατήσω αυτή τη στιγμή να την καρφιτσώσω σαν πεταλούδα να μην φύγει… Σου γράφω μπροστά στη θάλασσα που απλώνεται… λιπόθυμη. Το σπίτι μυρίζει ζεστό γάλα κι υγρό γιασεμί….. Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα φύγεις… Ο άνεμος φυσάει τα μάτια σου μακριά.. Όμως δώσε μου τούτη τη μέρα. Σα να ναι η τελευταία μας. Δώσε μου τούτη τη μέρα. Πέρα μακριά στο πέλαγο. Το νησί σου ταξιδεύει. Ένα πουκάμισο σου ξεχασμένο ανεμίζει στο μπαλκόνι… Σου γράφω μπροστά στη θάλασσα. Ακόμα κι ακόμα…. Όταν ξαναγυρίσεις κάποτε σε τούτη τη μέρα, θυμήσου… Την κοίταξα με όλα τα μάτια. Τη χάιδεψα με όλα τα χέρια. Στέκομαι δω και σε περιμένω τρέμοντας. Δώσε μου τούτη τη μέρα… Μία αιωνιότητα και μία μέρα… Θόδωρος Αγγελόπουλος, 27 Απριλίου 1935 – 24 Ιανουαρίου 2012.
Κι από την άλλη η ζωή έχει αποδείξει πως και μια μέρα… πολλές φορές είναι μια αιωνιότητα.
1 Σχόλιο
Ο κ. Γιώργος Σταματέλος φωτογράφισε σα ζωγράφος ένα εκπληκτικό τοπίο που θυμίζει «τον ποιητή -των ασύλληπτης ομορφιάς- εικόνων» Θεόδωρο Αγγελόπουλο.
Πλάνο με διαδοχή γαλήνιου ονείρου, καταχνιά, μοναξιά, παγωμένος χρόνος, …σε ελληνικό λευκαδίτικο τοπίο …
Ίσως, κάτω από τη ….μαγεία μιας τέτοιας εικόνας , ο “ποιητής” της μεγάλης οθόνης … έγραψε ” Το γράμμα της Άννας” , για τις ανάγκες της ταινίας ”Μια αιωνιότητα και μία μέρα” (1998).
«…Αχ να μπορούσα να κρατήσω αυτή τη στιγμή να την καρφιτσώσω σαν πεταλούδα να μην φύγει…
Σου γράφω μπροστά στη θάλασσα που απλώνεται… λιπόθυμη. Το σπίτι μυρίζει ζεστό γάλα κι υγρό γιασεμί…..
Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα φύγεις… Ο άνεμος φυσάει τα μάτια σου μακριά.. Όμως δώσε μου τούτη τη μέρα. Σα να ναι η τελευταία μας. Δώσε μου τούτη τη μέρα.
Πέρα μακριά στο πέλαγο. Το νησί σου ταξιδεύει. Ένα πουκάμισο σου ξεχασμένο ανεμίζει στο μπαλκόνι…
Σου γράφω μπροστά στη θάλασσα. Ακόμα κι ακόμα….
Όταν ξαναγυρίσεις κάποτε σε τούτη τη μέρα, θυμήσου…
Την κοίταξα με όλα τα μάτια.
Τη χάιδεψα με όλα τα χέρια.
Στέκομαι δω και σε περιμένω τρέμοντας.
Δώσε μου τούτη τη μέρα…
Μία αιωνιότητα και μία μέρα…
Θόδωρος Αγγελόπουλος, 27 Απριλίου 1935 – 24 Ιανουαρίου 2012.
Κι από την άλλη η ζωή έχει αποδείξει πως και μια μέρα… πολλές φορές είναι μια αιωνιότητα.