Μια βόλτα στα Πευκούλια

Ένας ευλογημένος τόπος δεν χωράει μόνο θρύλους κι αφηγήσεις, αναμνήσεις κι ιστορικά γεγονότα αλλά και γίνεται η αφορμή για δημιουργία Τέχνης. Δεν θα μπορούσαν οι ομορφιές της Λευκάδας να μην έχουν μαυλίσει όσους έχουν την ευαισθησία να υμνούν το Ωραίο. Σήμερα το νησί των ποιητών με τις πιο όμορφες παραλίες στέκεται στην στροφή του δρόμου για το γραφικό χωριουδάκι του Αγίου Νικήτα, εκεί που δεσπόζει ο Παράδεισος, στα Πευκούλια.

Απέραντο, εκτυφλωτικό Ιόνιο τυρκουάζ συναντά έναν ορίζοντα που πίσω απ’τα σκόρπια βράχια λίγο πιο νότια σ’αφήνει ν’ατενίζεις τον κολπίσκο. Μυρίζει αλμύρα, πεύκο και θρουμπί. Ένα γεφύρι μαρτυρά το πέρασμα του χρόνου κι οι πατούσες στο ψιλό βοτσαλάκι συναντούν πευκοβελόνες. Τα δέντρα, μία όαση κάτω απ’ την πυρά κάθε καυτής Αυγουστιάτικης μέρας αφήνουν συχνά χορωδίες τζιτζικιών να σπάσουν τον αχό του φλοίσβου. Ένας ήλιος, μεγαλοπρεπής, βουτάει κάθε δείλι στην θάλασσα με την υπόσχεση της επιστροφής του κι η πλάση ντύνεται γιορτινά μ’ όλα της τα πέπλα στον ουρανό.

Εκεί, αρχές της δεκαετίας του 80, ο κύρ-Σπύρος είχε για ένα μήνα μια πολύτιμη παρέα. Ο μελισσοκόμος απ’ τους Τσουκαλάδες που λάτρευε αυτήν την παραλία, ατένιζε το πέλαγο παρέα με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννη. Γιατί εκεί, στο ίδιο σημείο, μπροστά στο συγκλονιστικό τοπίο στα Πευκούλια, στάθηκε κι ένας μεγάλος Έλληνας που έφερε μία μεγάλη επιτυχία. Και δεν είναι άλλος απ’ τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο που με ευλάβεια απίθωσε το απογειωτικό του βλέμμα στην πολύτιμη αυτή ακτή της Λευκάδας. Δεν είναι τυχαίο που η συνομιλία της φύσης με τον άνθρωπο έκανε τον δημιουργό να βασίσει ένα απ’ τα έργα της «τριλογίας της σιωπής» πάνω στην ιστορία του Σπύρου Σταματέλου και γυρίστηκε η ταινία «ο Μελισσοκόμος».

Ο μπαρμπα-Σπύρος λέγανε ότι είχε χρυσή καρδιά. Φιλοξένησε στο σπίτι του τον γνωστό σκηνοθέτη και λέγεται ότι τα βράδια του μιλούσε ακατάπαυστα για την σχέση του με τα μελίσσια. Ανοιχτός σε κάθε ερέθισμα, ο Αγγελόπουλος άκουγε σιωπηλός και τον παρότρυνε να συνεχίσει να μιλάει ενώ το δημιουργικό του μυαλό έπλαθε εικόνες. Λίγα χρόνια μετά, η ιστορία του μελισσοκόμου από τη Λευκάδα έκανε τον γύρο του κόσμου χάρη στην εκπληκτική ερμηνεία του Μαρτσέλο Μαστρογιάννη.

 Ο εξαιρετικός ηθοποιός έζησε πλάι στον μελισσοκόμο, κάθισε ώρες ατελείωτες μαζί του εκεί κάτω απ’ τα πεύκα και παρατήρησε κάθε του κίνηση, κάθε σουσάμι του κορμιού του για να μπορέσει να τον ενσαρκώσει με τον καλύτερο τρόπο. Κάποιοι τυχεροί προλάβαμε να είμαστε μάρτυρες της δημιουργικής αυτής διαδικασίας. Περπάτησε πλάι του πάνω στα βοτσαλάκια για να μιμηθεί τον βηματισμό του και άφησε τα ζεστά χέρια που ζυμώθηκαν με την γη να του δείξουν πώς θα κρατούσε το τσιγάρο και πώς θα έξυνε το μέτωπο με τον αντίχειρα μπροστά στις κάμερες. Έτσι με αγάπη, σεβασμό και μελέτη βγαίνουν τα αριστουργήματα.

 Ο πολυβραβευμένος Θεόδωρος Αγγελόπουλος, επίσημος δημότης του νησιού μιας που το προώθησε παγκοσμίως, πρόλαβε να επιστρέψει πριν 11 χρόνια για να παραλάβει μια ακόμη διάκριση καλεσμένος απ’ την Κινηματογραφική Λέσχη και με μεγάλη συγκίνηση έψαξε τα ίδια του τα χνάρια του σ’ αυτά τα μέρη. Έτσι ευλαβικά πάντα κάποιος επιστρέφει στην Λευκάδα. Με συγκίνηση, σαν προσκύνημα στο μεγαλείο της φύσης. Το λευκό του τόπου αυτό, το εκτυφλωτικό αντικατόπρισμα του ήλιου στο θαλασσινό νερό δεν μπορεί παρά να αποκαλύπτει τις αλήθειες μας. Κι όπως λέει ο Μαστρογιάννη σε μία σκηνή του έργου:

“Την πρώτη φορά ήταν ηλιόχαρη μέρα. Μας είχε θαμπώσει τ’ απέραντο φως, κανένας μας πόθος δεν ήταν κρυφός”

Έτσι απ΄την πρώτη επίσκεψη ξεγυμνώνουν τα Πευκούλια το μεγαλείο της Φύσης και του Ανθρώπου που την συναντάει.

Βασιλεία Πολίτη