Να πως θα μπορούσαν να είχαν επισκευαστεί οι παιδικές χάρες του Δήμου Λευκάδας

Πολλά σχόλια, κάποια πολύ χρήσιμα, προκάλεσε το άρθρο μας για τις σφραγισμένες παιδικές χαρές του Δήμου. Κάποια που αφορούσαν τον τρόπο που αντιμετώπισαν το θέμα άλλοι Δήμοι, λειτούργησαν σαν αναλαμπή στις σκέψεις μας. Τελικά δεν είμαστε «γραφικοί» και μόνοι… Ένας άλλος τρόπος λειτουργίας της κοινωνίας των πολιτών μπορεί να δώσει λύσεις σε τέτοιου είδους προβλήματα.

Από το 2009 υπήρχε η οδηγία για την πιστοποίηση των παιδικών χαρών, σε εφαρμογή οδηγιών της «κακής» Ευρώπης. Με ένα σωρό παρατάσεις έφτασε η καταληκτική ημερομηνία στις 31/12/2014. Μετά, σε όσους δεν είχαν συμμορφωθεί, θα επέρχονταν η τιμωρία, δηλαδή το σφράγισμα.

Όλοι οι Δήμοι της χώρας, τα τελευταία 2 χρόνια -μετά τη λήξη της προθεσμίας- άρχισαν να ασχολούνται με το θέμα. Όχι πως αγάπησαν τα παιδάκια ξαφνικά, αλλά από τον φόβο της σφράγισης.

Τι θα μπορούσε να κάνει ο δικός μας Δήμος στα δυο χρόνια που μεσολάβησαν; Ασφαλώς και δεν μπορούσε να επισκευάσει και να καταστήσει ασφαλείς όλες τις παιδικές χάρες του νησιού.

Ανεξαρτήτως των οδηγιών του Νόμου για την ασφάλεια, και σε αναλογία με τον πληθυσμό του, το νησί μας δεν μπορούσε να συντηρήσει τόσες παιδικές χαρές που υπάρχουν διάσπαρτες. Δεν μπορεί η κάθε πλατεία να διαθέτει και μια παιδική χαρά. Δεν είναι οικογενειακή υπόθεση οι παιδικές χαρές. Σαν χώροι για να λειτουργήσουν, χρειάζονται περισσότερα παιδιά από τα τρία αδελφάκια της γειτονιάς.

Μοιραία λοιπόν, ασχέτως οδηγιών, κάποιες έπρεπε να κλείσουν. Ποιος όμως θα πάρει την απόφαση να νοικοκυρέψει, να εξορθολογήσει την κατάσταση και να «κακοκαρδίσει» κακομαθημένους δημότες -ψηφοφόρους; Πάντως ο δικός μας ο Δήμος σε καμία περίπτωση. Με αυτό δεδομένο, είναι πιθανόν η σφράγιση να εξυπηρετεί το Δήμο αφού κάποιος κακός Νόμος φταίει για το κλείσιμο και όχι η δική του αδιαφορία.

Αναγνώστης με σχόλιό του στο facebook μας πληροφόρησε: «Εδώ στο Νέο Ηράκλειο η δημοτική αρχή έκλεινε σταδιακά από το 2015 τις παιδικές χαρές, μια -μια που δεν πληρούσαν πια τις προδιαγραφές ασφαλείας που προέβλεπε ο νέος νόμος και τις ξανάνοιγε μετά τις απαραίτητες αλλαγές. Το κόστος το κάλυψαν σε ένα μεγάλο βαθμό χορηγίες και εθελοντές. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μειωθεί κατά πολύ το κόστος. Σήμερα δύο χρόνια μετά είναι όλες ανοικτές, ασφαλείς και λειτουργικές…»

Αν λοιπόν στο δικό μας Δήμο από το 2015 είχε γίνει ο σχετικός έλεγχος, θα γνωρίζαμε πόσες παιδικές χαρές χρειαζόμαστε και τι ακριβώς απαιτείται να γίνει στην κάθε μια, για να είναι ασφαλής. Αυτό μέχρι σήμερα, αποδείχτηκε βαρύ για τους ώμους του Δήμου, γι’ αυτό και δεν μπήκε στον κόπο να το ξεκινήσει.

Συνεχίζει ο σχολιαστής μεταφέροντάς μας τις εμπειρίες από τον δικό του Δήμο: «Κανονικά.., δεν θα πρέπει να είναι δύσκολο να στρωθεί πλαστικός απορροφητικός τάπητας, να μπουν τάπες στις βίδες των οργάνων, περίφραξη όπου λείπει, να αλλαχτούν κάποια κατεστραμμένα όργανα και να βαφτούν τα άλλα. Το κάναμε εμείς, οι γονείς μαζί με τους δημοτικούς υπαλλήλους εδώ πέρα! Εργολάβος δεν μπήκε στις παιδικές χαρές.»

Να λοιπόν ένας Δήμος που στο συγκεκριμένο σημείο λειτούργησε ως πρότυπο κατά την άποψή μας. Εντόπισε το πρόβλημα, ενημέρωσε την τοπική κοινωνία, και από κοινού έλυσαν, ακόμα και το οικονομικό, με χορηγίες και προσωπική εργασία. Η κοινωνία των πολιτών σε δράση και ένας Δήμος που καθιστά υπεύθυνους και συμμέτοχους τους δημότες στα προβλήματα. Μια σχέση αμφίδρομη που μπορεί να αποτελέσει το κλειδί της υγιούς λειτουργίας των Δήμων.

Να λοιπόν πως ένας άλλος τρόπος λειτουργίας της σχέσης Δήμου και δημότη μπορεί να καλλιεργηθεί. Ο δήμος εκπαιδεύει και οι δημότες εκπαιδεύονται. Και όλοι μαζί αποδίδουν τα μέγιστα προς το συμφέρον της τοπικής κοινωνίας.

Στα δικά μας τώρα, τα παραπάνω μοιάζουν με άγνωστες λέξεις. Άλλοι δήμοι κοντεύουν να τελειώσουν με τις παιδικές χαρές κι εμείς ούτε που ξεκινήσαμε! Η νοοτροπία της συμμετοχικότητας, της από κοινού -με ομάδες δημοτών- αντιμετώπισης προβλημάτων, είναι ξένη στη δημοτική Αρχή. Πόσο μάλλον οι χορηγίες! Μια δημοτική Αρχή που θα κόμιζε το νέο και βρίσκεται πολύ παραπίσω από το παλιό.

Όσο καιρό βρισκόταν στην αντιπολίτευση, χάιδευε αυτιά και τασσόταν πίσω από κάθε «πικραμένο». Γαλούχησε τους δημότες, -στο μέτρο που της αναλογεί- μόνο με πολιτικές και πρακτικές ρήξεις και όχι με συνευθύνη. Εφαρμόζει τις χειρότερες πρακτικές των προηγούμενων που κατήγγειλε.

Όπως έχει δηλώσει σε κάποιο παλιότερο γραπτό του ο αντιδήμαρχος κ. Νικητάκης: «ντρέπομαι, που κάθε φορά νοσταλγώ τον προηγούμενο δήμαρχο»!