Απόμεινα ώρες να κοιτάζω την εξαιρετική φωτό του κ.Σταματέλου με το «Αγγελοπουλικό τοπίο». Αυθόρμητη η πρώτη σκέψη …το ανέκδοτο ποίημα του μεγάλου ποιητή του ελληνικού κινηματογράφου που λάτρευε τη σιωπή και τα χειμωνιάτικα τοπία με ομίχλη, Θόδωρου Αγγελόπουλου, γραμμένο το 1982,την εποχή που ετοίμαζε το σενάριο της ταινίας «Ταξίδι στα Κύθηρα».. «Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας. Είμαι επισκέπτης. Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά κι έπειτα δεν μου ανήκει. Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει: «δικό μου είναι». Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου, είχα πει κάποτε με υπεροψία. Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε. Ότι δεν έχω καν όνομα. Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο. Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω. Ξεχάστε με στη θάλασσα. Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία». Θόδωρος Αγγελόπουλος. … .«Όταν γυρίσω, θα γυρίσω με τα ρούχα και τ’ όνομα ενός άλλου. Κανείς δε θα με γνωρίσει. Κι αν δε θα με γνωρίσεις και πεις «Δεν είσαι εσύ», θα σου δώσω σημάδια, να πιστέψεις. Τη λεμονιά στον κήπο σου. Το ακρινό παράθυρο που μπάζει το φεγγάρι. Κι ακόμα, σημάδια του κορμιού και της αγάπης. Κι όταν ανεβούμε τρέμοντας στο παλιό δωμάτιο, ανάμεσα σ’ ένα αγκάλιασμα κι ένα άλλο, ανάμεσα σ’ ένα κάλεσμα κι ένα άλλο, θα σου διηγούμαι το «ταξίδι» όλη νύχτα κι όλες τις νύχτες που θα ‘ρθουν. Ανάμεσα σ’ ένα αγκάλιασμα κι ένα άλλο, ανάμεσα σ’ ένα κάλεσμα κι ένα άλλο, όλη την ανθρώπινη περιπέτεια, την περιπέτεια που ποτέ δεν τελειώνει.» Θόδωρος Αγγελόπουλος, Μονόλογος από το τελευταίο πλάνο της ταινίας του «Το βλέμμα του Οδυσσέα» (1994». Μετά την πρώτη αντίδραση ήρθε το άλλο ποίημα… Άκουσα τη φωνή, καθώς εκοίταζα στη θάλασσα να ξεχωρίσω ένα καράβι που το βούλιαξαν εδώ και χρόνια• το ‘λεγαν «Κίχλη»• ένα μικρό ναυάγιο• τα κατάρτια, σπασμένα, κυματίζανε λοξά στο βάθος, σαν πλοκάμια ή μνήμη ονείρων, δείχνοντας το σκαρί του στόμα θαμπό κάποιου μεγάλου κήτους νεκρού σβησμένο στο νερό. Μεγάλη απλώνουνταν γαλήνη. (ΚΙΧΛΗ ΣΕΦΕΡΗΣ). Κι έτσι …μ αυτή την εικόνα …Φεύγει ο Νοέμβρης …κι έχεις την αίσθηση πως φεύγουν μαζί του πολλά… πολλά αθώα κι όμορφα, που πάσχιζαν να κρατηθούν, πάνω τους ν’ ακουμπήσει, πριν καταρρεύσει εντελώς αυτός ο κόσμος. Αναμενόμενες, τούτες τις γκρίζες εποχές, είναι οι απώλειες. Κι έξω ακούς; Ένας χειμώνας άγριος, βρυχάται σαν θηρίο που πλησιάζει… μα εγώ θα κλείσω πόρτες και παράθυρα, η παγωμένη ανάσα του να μη μ’ αγγίξει, να μη μ’ αιφνιδιάσει η καταχνιά… κι έπειτα πάνω στο νοτισμένο τζάμι μου θα ζωγραφίσω έναν ήλιο κι ένα κλωνάρι κερασιάς, να βρει τόπο ζεστό να ‘ρθει, φωλιά να χτίσει η ελπίδα (Μαρία Γασπαράτου).
1 Σχόλιο
Απόμεινα ώρες να κοιτάζω την εξαιρετική φωτό του κ.Σταματέλου με το «Αγγελοπουλικό τοπίο».
Αυθόρμητη η πρώτη σκέψη …το ανέκδοτο ποίημα του μεγάλου ποιητή του ελληνικού κινηματογράφου που λάτρευε τη σιωπή και τα χειμωνιάτικα τοπία με ομίχλη, Θόδωρου Αγγελόπουλου, γραμμένο το 1982,την εποχή που ετοίμαζε το σενάριο της ταινίας «Ταξίδι στα Κύθηρα»..
«Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας. Είμαι επισκέπτης. Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά κι έπειτα δεν μου ανήκει. Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει: «δικό μου είναι». Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου, είχα πει κάποτε με υπεροψία. Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε. Ότι δεν έχω καν όνομα. Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο. Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω. Ξεχάστε με στη θάλασσα. Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία». Θόδωρος Αγγελόπουλος. …
.«Όταν γυρίσω, θα γυρίσω με τα ρούχα και τ’ όνομα ενός άλλου. Κανείς δε θα με γνωρίσει. Κι αν δε θα με γνωρίσεις και πεις «Δεν είσαι εσύ», θα σου δώσω σημάδια, να πιστέψεις. Τη λεμονιά στον κήπο σου. Το ακρινό παράθυρο που μπάζει το φεγγάρι. Κι ακόμα, σημάδια του κορμιού και της αγάπης. Κι όταν ανεβούμε τρέμοντας στο παλιό δωμάτιο, ανάμεσα σ’ ένα αγκάλιασμα κι ένα άλλο, ανάμεσα σ’ ένα κάλεσμα κι ένα άλλο, θα σου διηγούμαι το «ταξίδι» όλη νύχτα κι όλες τις νύχτες που θα ‘ρθουν. Ανάμεσα σ’ ένα αγκάλιασμα κι ένα άλλο, ανάμεσα σ’ ένα κάλεσμα κι ένα άλλο, όλη την ανθρώπινη περιπέτεια, την περιπέτεια που ποτέ δεν τελειώνει.» Θόδωρος Αγγελόπουλος, Μονόλογος από το τελευταίο πλάνο της ταινίας του «Το βλέμμα του Οδυσσέα» (1994».
Μετά την πρώτη αντίδραση ήρθε το άλλο ποίημα… Άκουσα τη φωνή, καθώς εκοίταζα στη θάλασσα να ξεχωρίσω
ένα καράβι που το βούλιαξαν εδώ και χρόνια• το ‘λεγαν «Κίχλη»• ένα μικρό ναυάγιο• τα κατάρτια,
σπασμένα, κυματίζανε λοξά στο βάθος, σαν πλοκάμια ή μνήμη ονείρων, δείχνοντας το σκαρί του
στόμα θαμπό κάποιου μεγάλου κήτους νεκρού σβησμένο στο νερό. Μεγάλη απλώνουνταν γαλήνη. (ΚΙΧΛΗ ΣΕΦΕΡΗΣ).
Κι έτσι …μ αυτή την εικόνα …Φεύγει ο Νοέμβρης …κι έχεις την αίσθηση πως φεύγουν μαζί του πολλά… πολλά αθώα κι όμορφα, που πάσχιζαν να κρατηθούν, πάνω τους ν’ ακουμπήσει, πριν καταρρεύσει εντελώς αυτός ο κόσμος.
Αναμενόμενες, τούτες τις γκρίζες εποχές, είναι οι απώλειες.
Κι έξω ακούς; Ένας χειμώνας άγριος, βρυχάται σαν θηρίο που πλησιάζει…
μα εγώ θα κλείσω πόρτες και παράθυρα, η παγωμένη ανάσα του να μη μ’ αγγίξει, να μη μ’ αιφνιδιάσει η καταχνιά…
κι έπειτα πάνω στο νοτισμένο τζάμι μου θα ζωγραφίσω έναν ήλιο κι ένα κλωνάρι κερασιάς,
να βρει τόπο ζεστό να ‘ρθει, φωλιά να χτίσει η ελπίδα (Μαρία Γασπαράτου).