Νοσταλγικές στιγμές

της Κατερίνας Λιβιτσάνου – Ντάνου

    Βγήκαμε από τον κεντρικό δρόμο του χωριού, όπου κάθε Καλοκαίρι έχει πολλή κίνηση, στον παράδρομο που οδηγεί στο δασάκι ανατολικά, να περπατήσουμε και να απολαύσουμε το μαγικό φυσικό τοπίο! Κάθε απόγευμα το κάναμε αυτό οι δυο μας, γιατί έτσι αισθανόμαστε πως αναπνέουμε, πως ζούμε καλύτερα, πως κάνουμε κάτι διαφορετικό από τα καθημερινά της ζωής στην πόλη. Ήταν ένα ήσυχο αυγουστιάτικο  δειλινό, στο τέλος του μήνα, τότε που οι επισκέπτες έφευγαν, γιατί τέλειωναν οι άδειές τους, εμείς όμως παραμέναμε, μια και ο χρόνος της εργασίας δεν μας πιέζει πλέον… 

    Συζητούσαμε ήρεμα, απαντώντας πότε πότε στο κάλεσμα των κινητών και σχολιάζοντας τα παράδοξα της καλοκαιρινής επικαιρότητας. Ο Νικήτας μάλιστα σταμάτησε σε ένα σημείο, να μαζέψει κάτι παράξενες μαργαρίτες, που επέμεναν να ανθίζουν με τέτοια ξηρασία στην άκρη του δρόμου. Φωτογράφησε το χωριό, έτσι όπως θαυμάσια φαινόταν από το υπερυψωμένο σημείο του στενού χωμάτινου δρόμου και με πλησίασε, να μου προσφέρει τα λουλούδια. Εκείνη τη στιγμή ακούσαμε ένα παρατεταμένο σφύριγμα και είδαμε ένα άγνωστο αμάξι να έρχεται προς το μέρος μας. Λουφάξαμε στην άκρη, να σωθούμε και να βρισιές και οι δυο μας στον οδηγό, που στο μεταξύ σταμάτησε και  άρχισε να γελάει με τον τρόπο αντίδρασής μας. Ήταν ο Τόλης και η Ρίτα, αγαπημένα μου ξαδέρφια, που έρχονταν από το χωριό της Ρίτας. Συνέχιζαν να γελάνε κι εμείς να βρίζουμε. Μιλήσαμε για λίγο μέσα στο δρόμο, είχαν το αυτοκίνητο του γιου τους, γι’ αυτό δεν τους γνωρίσαμε. Μας εξήγησαν πως εκείνη τη μέρα ήταν πολύ στενοχωρημένοι, που τα παιδιά τους φύγανε για Αθήνα, μετά από κάποια χρόνια παραμονής στο νησί, πως είχαν συνηθίσει τα εγγόνια και πλέον θα τους είναι δύσκολο να προσαρμοστούν στη νέα μοναχική ζωή τους. Η Ρίτα βέβαια εργάζεται ακόμη, δεν είναι συνταξιούχος όπως εμείς οι υπόλοιποι. Τους προτείναμε να καθίσουμε για λίγο στην πλατεία του χωριού, είπαν πως πρέπει να κατεβούν στην πόλη. Νευρίασα και τους έβαλα τις φωνές, ως μεγαλύτερη φυσικά “για να συγχωρήσουμε το αποψινό και να μας δοθεί η ευκαιρία να τα πούμε, αφού καθόλου δε βρεθήκαμε όλο το Καλοκαίρι, δε θέλω άρνηση. Θα πάτε στον πλάτανο της πλατείας, εμείς επιστρέφουμε σπίτι και ερχόμαστε, να σας κεράσουμε”. 

    Έτσι έγινε. Εμείς τελειώσαμε τον περίπατό μας και μισή ώρα αργότερα συναντηθήκαμε στην πλατεία και απολαύσαμε τη βραδιά, κάτω από τα έντονα φώτα του μαγαζιού και το θρόισμα των πλατανόφυλλων. Είχε ακόμη αρκετό κόσμο και κίνηση, αλλά αυτό δε μας πείραξε καθόλου. Ο Τόλης συνέχισε τα πειράγματα, ο Νικήτας επέμενε να λέει πως  και οι δυο τους φαίνονται πολύ κουρασμένοι και πρέπει να βρουν χρόνο να ασχοληθούν με τον εαυτό τους , ειδικά τώρα που έφυγαν τα παιδιά. Η Ρίτα περιποιημένη όπως πάντα, με μια ιδιαίτερη ομορφιά, αλλά πολύ σκεπτική και ολιγόλογη. Κι εγώ να προσπαθώ να κρατήσω ισορροπία στην παρέα, με τα λόγια μου και την αναφορά μου στο παρελθόν. Ύστερα ήρθαμε και στα πολιτικά, ποτέ εδώ δε συμφωνούσαμε, όμως τώρα είχαμε μια παρατεταμένη συζήτηση λόγω των επικείμενων Δημοτικών εκλογών και κάναμε τις προβλέψεις μας για πρόσωπα και παρατάξεις. 

    Η βραδιά προχωρούσε, ούτε που καταλάβαμε πώς περνούσε η ώρα, δε μας ενόχλησαν και στα τηλέφωνα, σημαντικό κι αυτό! Κάποια στιγμή και αφού γευτήκαμε τις λιχουδιές του μαγαζιού, η Ρίτα πήρε ένα στοχαστικό ύφος και μας ζήτησε να την αφήσουμε να επισημάνει όσα μας συνέδεαν από τότε που γνωριστήκαμε ως σήμερα. Σάστισα κάπως “τι σε έχει πιάσει τώρα και θέλεις να μας κάνεις ανασκόπηση. Έχουμε τόσα χρόνια, με τις χαρές και τις λύπες μας, τα αστεία και τα σοβαρά, μια ζωή που συνεχίζεται , ο καθένας ξέρει για τον άλλο πράγματα, ας έρθουμε στο τώρα”, της είπα. Εκείνη όμως επέμενε,λέγοντας πως επειδή είμαστε άνθρωποι, είναι η στιγμή αυτή μια ευκαιρία να μας δείξει τα συναισθήματά της. 

     Την αφήσαμε να μιλήσει, είπε πολλά: για την πρώτη εντύπωση μετά τη συγγένειά μας, για τα γεγονότα που συνέβησαν αυτά τα χρόνια, ευχάριστα και άσχημα, για τα αγαπημένα μας πρόσωπα που έχουν φύγει, για τις κοινωνικές προκαταλήψεις του χωριού μας, για τις δυσκολίες και τις χαρές που έζησε στην οικογένεια, για όμορφες στιγμές που γνώρισε και γνωρίζει στην εργασία της, για την αγάπη που πήρε και παίρνει από τα εγγόνια της, για τα συναισθήματα που τρέφει απέναντί μας, όσο είμαστε μαζί , αλλά και όταν επικοινωνούμε από μακριά, για την κατανόηση και τη βοήθεια του Τόλη κι ακόμη τη συμπαράστασή του σε προβλήματα της δικής της οικογένειας, με τελευταίο τη βοήθεια της υπερήλικης μητέρας της. Μου ζήτησε μάλιστα συγνώμη που λόγω αυτού του προβλήματος δεν μπόρεσε να έρθει στην εκδήλωση που έκανα το Καλοκαίρι. Μου υποσχέθηκε όμως πως σε επόμενη θα κανονίσει να έρθει οπωσδήποτε.  Την ευχαρίστησα και την επανέφερα στο παρόν, αφού αυτό έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Συνεχίσαμε να συζητάμε, ο Νικήτας τώρα άρχισε να μας πειράζει και να εκφράζεται για τους κατοίκους του νησιού, μιας και όπως είπε, εκείνος ήρθε ως ερωτικός μετανάστης από βόρεια. 

     Ήταν μια απροσδόκητη έξοδος , που κράτησε αρκετά, μας έδωσε την ευκαιρία να θυμηθούμε πολλά και να συνειδητοποιήσουμε πόσο χρειαζόμαστε μια ανάπαυλα από τα καθημερινά. Η Ρίτα και ο Τόλης αισθάνθηκαν καλύτερα κοντά μας και είπαμε μετά τις εκλογές να ξαναβρεθούμε, αν φυσικά έρθουμε στο νησί, να σχολιάσουμε τα αποτελέσματα. Φιληθήκαμε , μας ευχαρίστησαν και μπήκαν στο αμάξι του γιου τους. Ο Τόλης άρχισε πάλι να κορνάρει και ξεκίνησε απότομα. Η Ρίτα μόλις που πρόλαβε να κλείσει την πόρτα. Οι θαμώνες της πλατείας, που στο μεταξύ είχαν μειωθεί λόγω ώρας, απορούσαν, γιατί έφυγε έτσι. Εμείς  προχωρήσαμε προς το σπίτι, με την ευχή όλα να είναι καλά ως την επόμενη συνάντησή μας…

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ 1η: Το διήγημα είναι βιωματικό , αφιερωμένο στη μνήμη της πρώτης μου ξαδέρφης Μαργαρίτας Ασπρογέρακα, που έφυγε ξαφνικά στις 26 Γενάρη 2024. 

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΥ ΝΤΑΝΟΥ