Ο Σπύρος Γιαννιώτης και… το κακό τραπεζάκι

Στην Ελλάδα μας φταίει πάντα κάποιος άλλος. Ας μας εμπνεύσει το παράδειγμα του Σπύρου Γιαννιώτη κι ας αλλάξουμε μυαλά.

Γράφει ο Κώστας Κεφαλογιάννης

To διάβασα στο facebook πρόσφατα και γέλασα πικρόχολα: «Τα προβλήματα ξεκίνησαν από πότε που χτύπησες και η μάνα σου αντί να σου πει “παιδάκι μου είσαι βλαμμένο?” έκανε ντα ντα το κακό τραπεζάκι». Είναι βγαλμένο απ’ τη ζωή και είναι επίσης σοφό με έναν πολύ απλό και ουσιαστικό τρόπο.

Στην Ελλάδα πάντα μας φταίει κάποιος άλλος. Το κακό τραπεζάκι στην αρχή, ο κακός δάσκαλος στη συνέχεια, το κακό αφεντικό, ο απέναντι οδηγός, η εφορία, η διαιτησία, το κράτος, η Μέρκελ, οι δανειστές, το σύμπαν ολάκερο που ζηλεύει την αρχοντιά μας. Εμείς δεν φταίμε ποτέ.

Η συγκλονιστική κούρσα του Σπύρου Γιαννιώτη ενέπνευσε ήδη μερικά από τα καλύτερα αθλητικά κείμενα που έχω διαβάσει φέτος. Και θα εμπνεύσει κι άλλα. Το ίδιο συνέβη και με τις δηλώσεις που έκανε αμέσως μετά την παρ’ ολίγον νίκη του. Οι περισσότεροι έσπευσαν να αποθεώσουν το αθλητικό πνεύμα που επέδειξε και την εντυπωσιακή μεγαλοψυχία του. Και ορθώς έπραξαν. Πόσο εύκολο είναι μετά από 10.000 μέτρα κοπιαστικής προσπάθειας να χάνεις το χρυσό στην τελευταία χεριά και να το αποδέχεσαι με χαμόγελο; Ο Γιαννιώτης το έκανε να μοιάζει πολύ εύκολο. Αβίαστο. Φυσιολογικό. Προφανώς επειδή ο ίδιος δεν ένιωθε ότι έχασε το χρυσό. Ένιωθε ότι κέρδισε το ασημένιο και ήταν τρισευτυχισμένος. Αλλά ταυτόχρονα και επειδή ανήκει σε εκείνο το σπάνιο είδος Έλληνα που όταν χτυπούσε μικρός δεν τα έβαζε με το τραπεζάκι.

Η Ελλάδα βρίσκεται εδώ και χρόνια εγκλωβισμένη σε μια θολούρα δίχως φανερή διέξοδο. Κάποιοι περιμένουν τον Τσίπρα να μας βγάλει στο ξέφωτο, κάποιοι τον Κυριάκο, κάποιοι τους δανειστές, κάποιοι τον Πούτιν και η πλειονότητα απλώς τα έχει βάψει μαύρα και δεν περιμένει κανέναν και τίποτα. Υπάρχουν ασφαλώς και οι ιδεολόγοι που ονειρεύονται ακόμα επαναστάσεις. Κι εγώ την ονειρεύομαι, το ομολογώ. Αλλά δεν ονειρεύομαι ένοπλες επαναστάσεις και μεγάλες ανατροπές, οι οποίες συνήθως οδηγούν σε καταστάσεις ακόμα χειρότερες από εκείνες που ανέτρεψαν. Ονειρεύομαι την επανάσταση της ατομικής ευθύνης. Ή του αυτονόητου αν προτιμάτε.

Ονειρεύομαι τη μέρα δηλαδή που όλοι θα αρχίσουμε να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, δίχως άλλοθι, δίχως καθυστερήσεις, δίχως δικαιολογίες και υπεκφυγές. Δίχως «κλέβω την εφορία, επειδή με κλέβει το κράτος». Δίχως «πάρκαρα παράνομα, διότι δεν υπάρχουν χώροι πάρκινγκ». Δίχως «πετάω τα σκουπίδια μου όπου να ΄ναι, αφού έτσι κι αλλιώς η πόλη είναι βρώμικη». Δίχως «ψηφίζω ανίκανους, επειδή όλοι οι ίδιοι είναι».

Ονειρεύομαι την ημέρα που όταν κάποιος άλλος θα βρίσκει την σωστή φορά για να κάνει την τελευταία , καθοριστική χεριά πριν από εμάς, αντί για διαμαρτυρίες, ενστάσεις, παράπονα, πίκρα και μιζέρια, εμείς θα τον συγχαίρουμε χαμογελαστοί και ικανοποιημένοι με τον δικό μας αγώνα. Την ημέρα που τα λάθη μας θα είναι αποκλειστικά δικά μας και θα υπάρχουν πάντα εκεί, ως αποσκευές που θα δίνουν ιδιαίτερη αξία και στις επιτυχίες μας.

Τα όνειρα βεβαίως σπανίως γίνονται πραγματικότητα. Αλλά όταν βλέπεις και ακούς ανθρώπους σαν τον Σπύρο Γιαννιώτη, δικαιούσαι να ελπίζεις αμυδρά, με μια δόση οικειοθελούς ρομαντικής ανοησίας έστω, ότι δεν μπορεί, κάποτε σε ετούτη τη χώρα, αυτό το έρμο το σατανικό τραπεζάκι, θα ξαναγίνει σκέτο τραπέζι. Ένα μικρό βήμα για το βλαμμένο που πήγε κι έπεσε πάνω του, ένα τεράστιο άλμα για την Ελλάδα…

Πηγή: www.sdna.gr