Πολυτεχνείο – 50 χρόνια: «Μια χλαίνη αδειανή από εκείνη την Ελλάδα, που ακόμα άξιζε»

Ο Μ. ανήκει σ εκείνους του πολλούς, ταπεινούς ανώνυμους, που έκαναν το καθήκον τους απέναντι στην Δημοκρατία, πλην όμως ουδέποτε προσπάθησαν να εξαργυρώσουν την συμμετοχή τους σε καριέρες και επιμένουν στην αξιοπρέπεια.

Σταύρος Τζίμας

πί μισό αιώνα την φύλαγε σαν “άγιο δισκοπότηρο” στην ντουλάπα του σπιτιού του. Που και που άλλαζε τα σκοριοκτόνα, την έβγαζε για λίγο, ίσα ίσα για να την αερίσει και μετά πάλι στην θέση της.

Ολα αυτά τα χρόνια σιωπούσε και εξακολουθεί να σιωπά. Την είχε αγοράσει στο Μινιόν- ήταν της μόδας τότε τα χακί στρατιωτικά τζάκετ και οι χλαίνες. Και ακούγοντας στο ραδιόφωνο τη νύχτα της Παρασκευής προς Σάββατο τη δραματική “φωνή του Πολυτεχνείου”, να λέει «υπάρχουν τραυματίες, υπάρχουν τραυματίες…», καλώντας γιατρούς να σπεύσουν, φόρεσε την χλαίνη και έτρεξε αμέσως καθότι ειδικευόμενος στην παιδοψυχιατρική, διέθετε τις γνώσεις παροχής ιατρικής βοήθειας.

Φτάνοντας στην Στουρνάρη, έπεσε πάνω σ έναν ηλικιωμένο, γνωστό του γιατρό, παιδίατρο για την ακρίβεια, ο οποίος μην αντέχοντας την αποπνικτική από τα δακρυγόνα ατμόσφαιρα, του καρφίτσωσε στο μπράτσο το σήμα του Ερυθρού Σταυρού και του είπε «μπες εσύ, εγώ δεν μπορώ».

Το περιβραχιόνιο με τον κόκκινο σταυρό του χρησίμευσε ως “διαβατήριο” για να περάσει στο χώρο και να φτάσει στο πρόχειρο ιατρείο. Ισως και να τον προστάτευσε στα όσα ακολούθησαν, αφού όπως λέει «δεν χτύπησαν γιατρούς».

«Και δεν σε σκότωσαν;» ήταν η αυθόρμητη αντίδραση της τετράχρονης τότε κόρης μου. Χρόνια πενήντα πέρασαν. Ο Μ. Μ, πορεύτηκε εν σιωπή, με ανεξίτηλα “χαραγμένα” στη μνήμη του τα της συμμετοχής του στα γεγονότα και την χλαίνη στην ντουλάπα -αμανάτι της εξέγερσης.

Την ανέσυρε τούτες τις μέρες, πενήντα χρόνια μετά, και την “έβγαλε στο φως”, με αφορμή την   επέτειο, αλλά επιμένει να μην θέλει να αποκαλύψει το όνομά του και να μιλήσει για την συμμετοχή του στα ιστορικά εκείνα γεγονότα.

«Μια χλαίνη αδειανή, με το περιβραχιόνιο της προσφοράς, από εκείνη την Ελλάδα, που ακόμα άξιζε», είπε στην “Κ”.

Ο Μ. ανήκει σ εκείνους του πολλούς, τους συντριπτικά πολλούς, ταπεινούς ανώνυμους, που έκαναν το καθήκον τους απέναντι στην Δημοκρατία, πλην όμως ουδέποτε προσπάθησαν να εξαργυρώσουν την συμμετοχή τους σε καριέρες και εξακολουθούν να επιμένουν στην αξιοπρέπεια.

«Δεν μίλησα, δεν προτίθεμαι να μιλήσω, δεν θεωρώ ότι υπήρξα “ήρωας”, μια φυσιολογική αντίδραση ήταν, σύννομη με την ιδεολογία μου, τον όρκο του Ιπποκράτη, το χαρακτήρα μου, τον “Μάριο” που πάσχιζα, ακόμη και τώρα πασχίζω, να φτιάξω, και να μην μπορώ να ολοκληρώσω».

Αντί για περαιτέρω εξηγήσεις για την μακροχρόνια σιωπή του μας παρέπεμψε στον «αγαπημένο Μανώλη Αναγνωστάκη» και τους σχετικούς στίχους του: Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας «Δώστε τη χούντα στο λαό». Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου. Φοβάμαι τους ανθρώπους που σου κλείναν την πόρτα μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν… 

Πηγή: https://www.kathimerini.gr/