Το Πάσχα μ’ αρέσει πολύ!

Τις κρατάμε τις υποσχέσεις μας εδώ πέρα, οπότε ορίστε, συγχαρητήρια είναι η τυχερή σας μέρα και θα με διαβάσετε να εκθειάζω το Πάσχα. Τι εννοείτε απέχουμε περίπου μια ολόκληρη εβδομάδα από τη Μεγάλη Εβδομάδα; Εγώ θα πρωτοπορήσω και θα γράψω για το Πάσχα ΤΩΡΑ! Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν ή τελοσπάντων παραγγέλνουν κάτι απ’ έξω μην ξεροσταλιάσουν τα καημένα! Γενικά νομίζω το Πάσχα μ’ αρέσει πολύ. Δε λέω, και τα Χριστούγεννα μια χαρά είναι και έχουν κάτι παραμυθένιο, αλλά όπως και να το κάνουμε Πάσχα στη θέση του Πάσχα δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ. Έχουμε σημαντικούς λόγους για να λατρέψουμε το Πάσχα. Πιστέψτε με. Θα τα πάρουμε με τη σειρά τα πράγματα λοιπόν κι ελπίζω να σας πείσω (βασικά και να μην σας πείσω δεν με πειράζει, απλά θα είστε άξιοι της μοίρας σας να ξέρετε!)

Το πατροπαράδοτο σούβλισμα. Ωωω ελάτε τώρα, ποιανού δεν του αρέσει το αρνάκι γάλακτος που στριφογυρίζει ρυθμικά στη σούβλα του και ψήνεται και γίνεται η πετσούλα τραγανή και τρέχουν τα ζουμιά και τα λάδια και γίνεται ο τόπος χάλια και ωρύεται η Ελληνίδα μάνα που μια ζωή όλα αυτή τα καθαρίζει; Θυμάμαι κάποτε γνώρισα μια κοπέλα που δεν της άρεσε καθόλου το αρνί (σε οποιαδήποτε μορφή του) και κόντεψα να πάθω συγκοπή όταν συνειδητοποίησα τι στερείται αυτό το πλάσμα! Είναι σαν να σου προσφέρουν τριαντάφυλλα κι εσύ να προτιμάς κάκτους ή να έχεις τη δυνατότητα να ταξιδέψεις οπουδήποτε στον κόσμο κι εσύ επιλέγεις τα φιόρδ της Νορβηγίας! Καλά τα φιόρδ αλλά βρε πουλάκι μου πήγαινε και λίγο Καραϊβική να ανοίξει το μάτι σου!

Το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών. Και είπα ΚΟΚΚΙΝΩΝ! Αυτές τις πολυχρωμίες που επιλέγουν μερικοί για τα αυγά τους τις αφήνω ασχολίαστες, διότι κάθε φορά που βλέπω καλαθάκι γεμάτο χρωματιστά αυγά νιώθω ότι θα ξεπηδήσει από κει μέσα ο Bob Ross και θα αρχίσει να μου μιλάει για κίτρινα της ώχρας, μπλε του βαθύ ωκεανού, πράσινα της φτέρης του Αμαζονίου και καφετί της φρουτόκρεμας (αυτό το τελευταίο δεν είναι ακριβές, απλά βρήκα ευκαιρία να κράξω και τη φρουτόκρεμα γιατί ποτέ δεν τη συμπάθησα).

Τα τσουγκρίζουμε λοιπόν τα αυγά και κάθε μα κάθε οικογένεια έχει το γκρινιάρη της παρέας που θέλει να πάρει το πιο γερό αυγό, το οποίο θα έχει διαλέξει με πολύ μεγάλη προσοχή και το οποίο φυσικά θα κρατήσει σαν φυλαχτό κοντά του για κανα μήνα μην τυχόν και του το πάρει κανένας και του κλέψει τη δόξα. Έχει πλάκα όμως η όλη διαδικασία και πάντα αποζητάμε στο πασχαλινό γιορτινό τραπέζι την πιατέλα με τα κόκκινα αυγά για να αρχίσει ο πόλεμος. Χριστός Ανέστη, Αληθώς Ανέστη, Χριστός Ανέστη Αληθώς Ανέστη και πάει λέγοντας. Το τραγικό είναι ότι καταλήγουμε να σπάμε τα αυγά χωρίς να τα τρώμε επιτόπου οπότε αναπόφευκτα στουμπώνουμε στο βραστό αυγό για όλο τον υπόλοιπο μήνα ή και τον επόμενο μαζί.

Τα χριστιανικά μας έθιμα. Εγώ για να είμαι ειλικρινής αυτό το κομμάτι των διακοπών το λατρεύω. Από παιδί νιώθω τρομερή κατάνυξη τη Μεγάλη Εβδομάδα. Επιτάφιος, 12 Ευαγγέλια, Ανάσταση, Κυριακή του Πάσχα, όλα δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που πλέον έχει γίνει αγαπημένη συνήθεια και Πάσχα χωρίς αυτά ίσον ουρανός χωρίς αστέρια, καπουτσίνο χωρίς αφρόγαλα, πίτα γύρο χωρίς γύρο, μουσική βιομηχανία χωρίς Παντελίδη (Όπα ΑΚΥΡΟ! Αυτό είναι ευχής έργον!) και τελοσπάντων απλά δεν γίνεται χωρίς αυτά! Βέβαια έχω κι εγώ τις φοβίες μου και θα τις μοιραστώ μαζί σας.

Το χειρότερό μου είναι οι γριές στον Επιτάφιο και οι λαμπάδες την Ανάσταση. Οι γριές είναι ανεκδιήγητες! Σπρώχνουν, πατάνε, φωνάζουν, κουτσομπολεύουν, θέλουν να προσκυνήσουν πρώτες και γενικά μην τολμήσει κανείς να τα βάλει μαζί τους τη Μ. Παρασκευή! Ουέ και αλίμονο σε όποιον θελήσει να τις αντιμετωπίσει! Πιο εύκολο πλέον να περάσει νομοσχέδιο στο κοινοβούλιο παρά να περάσει κανείς μπροστά από γριά στην περιφορά του Επιταφίου! Επίσης οι λαμπάδες την Ανάσταση δεν έχουν τίποτα το κακό οι καημένες, απλά εγώ όταν ήμουν μικρή έκαψα λίγο το μαλλί με τη λαμπάδα του διπλανού και από τότε νομίζω έχω ψυχικό τραύμα. Λίγο είναι να χαλάς το θεϊκό σου μαλλί και να μυρίζεις και σαν καρβουνιασμένη σπανακόπιτα μετά; Άσε που κάθε χρόνο η δική μου λαμπάδα λιώνει απελπιστικά γρήγορα οπότε καταλήγω να περιφέρομαι με κεράκι ρεσό και οι φίλοι μου με κοροϊδεύουν λέγοντας “που πας εσύ με την πυγολαμπίδα σου;” (ζήστε το δράμα μου λίγο!).

Τέλος, τα γλέντια και οι οικογενειακές μαζώξεις. Το γλέντια συνεπάγονται χορούς και πανηγύρια κι αυτό από μόνο του είναι αρκετό νομίζω. Οι οικογενειακές μαζώξεις από την άλλη φαίνεται να είναι λίγο off record γιατί συνήθως όλο λέμε “δεν θα είμαστε πολλοί φέτος μωρέ, να εδώ, εμείς κι εσείς” και καταλήγουμε εμείς, εσείς, ξαδέρφια, μπατζανάκηδες, οι φίλοι μου από τη δουλειά, οι παλιοί συμμαθητές, η θεία από το Σικάγο, ο αδερφός μου ο αρκούδος, η θεία μου η χίπισσα, η γάτα μου, ο σκύλος μου, τα παπαγαλάκια της γειτόνισσας, οι εξωγήινοι από τον Άρη, ο Αλί Μπαμπά και οι 40 κλέφτες, τα παιδιά της Σαμαρίνας και η λίστα είναι ατέλειωτη! Κοινώς όπου ακούς οικογενειακό τραπέζι (τουλάχιστον όταν μιλάμε για το δικό μου το σόι) ξέρεις εκ των προτέρων ότι οι 300 του Λεωνίδα είναι γατάκια από αριθμητικής άποψης.

Προφανώς όμως και αυτό έχει τη μαγεία του, καθώς θα περάσεις καλά, θα γελάσεις, θα φας, θα πιεις, θα γίνεις ντίρλα και την επόμενη μέρα θα ‘χεις πονοκέφαλο, αλλά γενικά θα ‘χεις κάτι να θυμάσαι κι όταν θα ρθει το επόμενο Πάσχα θα λες “εμείς πέρσι κάναμε αυτό κι εκείνο και τα’ άλλο” και θα την πεις και στην ηλίθια συμφοιτήτρια που όλο στη μπαίνει γιατί εκείνη ήταν στο New Jersey και έκανε θραύση. Έλεος δηλαδή κοπελιά, εμείς περάσαμε καλύτερα στο χωριό μου!

Δεν θα συνεχίσω άλλο γιατί νομίζω ήμουν πολύ κατατοπιστική. Το Πάσχα λοιπόν έχει τη γλύκα του όπως όλες οι μεγάλες γιορτές, γι’ αυτό φροντίστε να περάσετε όσο πιο όμορφα γίνεται και φέτος. Μαζέψτε κι εσείς πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα και πάρτε θέση επιτέλους γιατί με τόσο μπλα μπλα που έριξα εδώ δεν ξέρω για ποιο λόγο το σκέφτεστε ακόμα! Άντε σας αφήνω τώρα γιατί πάω να προλάβω τη μάνα μου η οποία μου ανακοίνωσε ότι θα βάψει τα φετινά αυγά όπως αυτά της φωτό. Omg δηλαδή! Μάνα αν με διαβάζεις άσε κάτω τις βαφές!

Εύα Τσιλιμπώκου

(Η Εύα είναι τεταρτοετής φοιτήτρια της ιατρικής)