Αυτά τα στενοσόκακα είχανε για διάκοσμο πελώριες πόχες ακουμπισμένες στους τοίχους

Η Άγια Κάρα, ήταν ίσως η πιο φτωχή γειτονιά της Λευκάδας, η κατ’ εξοχήν γειτονιά των φτωχοψαράδων με τα λίγα δίχτυα και τα λίγα παραγάδια, με τα πριαράκια και τα μονόξυλα…

Όλοι οι ξένοι, τη γειτονιά που μας ενδιαφέρει, τη λέγανε και τη λένε ακόμα «Άγια Κάρα», γιατί έτσι τους τη μαθαίνουνε, μα καμιά φορά οι ντόπιοι προτιμούσανε την ονομασία «ψαρέικα», γιατί το συντριπτικό ποσοστό των κατοίκων της ήτανε ψαράδες, ή βέροι «μπουρανέλοι»…

Αυτά τα στενοσόκακα είχανε για διάκοσμο πελώριες πόχες ακουμπισμένες στους τοίχους, το πιο απαραίτητο σύνεργο των ψαράδων, γιατί μ αυτές πιάνανε τη γαρίδα (την πολύ μικρή γαρίδα τελείως άσχετη με τη γάμπαρα – γαρίδα), και το δόλο, ένα είδος μικροσκοπικής καραβίδας, κι’ αυτά τα δύο είδη χρησιμοποιούσανε για δόλο στα παραγάδια τους ή στα καλαμίδια και πετονιές τους, ακόμα πουλούσανε σε ερασιτέχνες ψαράδες εξοικονομώντας το χαρτζιλίκι τους.

Στους ίδιους τοίχους των καντουνιών έβλεπες και τα ποχιά, πολύ μικρότερες πόχες, καθώς κι’ άλλα σύνεργα του ψαρέματος.

Καμιά φορά ακουμπούσαν στους τοίχους και τα πριάρια, τα μικροσκοπικά πλεούμενα, στα οποία μονάχα οι εξοικειωμένοι ψαράδες μπορούν να σταθούνε όρθιοι σπρώχνοντας με το «σταλίκι» (φουρκέτα). Η κάθε πλευρά αυτών των πριαριών είναι φτιαγμένη με μια μονάχα τάβλα και θα έπρεπε κανονικά να λέγονται μονόξυλα, ενώ μονόξυλα επεκράτησε να λέγονται τα πολύ μεγάλα πριάρια….