Δύσκολοι καιροί για μεγιστάνες

Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα, να καλύψεις φωτογραφικά εκδηλώσεις σαν αυτή που έγινε χτες το βράδυ στο Νυδρί, με αφορμή την αδελφοποίηση της ομάδας του Οδυσσέα και αυτής του Μονακό. Ή ακόμα εκδηλώσεις στο ανοιχτό Θέατρο το καλοκαίρι, παρελάσεις κ.λ.π.. Χρειάζεται να βρίσκεται κάποιος όρθιος πολλές ώρες να μετακινείται διαρκώς για μια καλή οπτική γωνιά. Συνήθως όταν είμαστε ντόπιοι φωτογράφοι υπάρχει κάποιος στοιχειώδης σεβασμός μεταξύ μας. Κανένας δεν μπαίνει μπροστά από τον άλλον όταν φωτογραφίζει. Τηρούνται κάποιοι κανόνες ευπρέπειας.

Χτες το βραδύ στο Νυδρί ήταν τρεις με κάμερες στον ώμο, άγνωστοι μου, σκέτα κοράκια. Με το έτσι θέλω σε έσπρωχναν και έμπαιναν μπροστά σου. Τέλος πάντων δεν είναι εκεί το πρόβλημα.

Σε κάποια στιγμή λοιπόν ενώ βρισκόμουν στο πλάι της σκηνής μεταξύ της κονσόλας του ήχου, ενός προβολέα, ενός ηχείου και αρκετών ανθρώπων, κάποιος μου «χτύπησε» την πλάτη. Δεν γύρισα πίσω νομίζοντας πως θέλει να περάσει. Μέχρι που με ακούμπησε ξανά την πλάτη λέγοντας μου. «πηγαίνετε λίγο πιο μπροστά». Το πιο μπροστά με μπέρδεψε. Κάποιος που εμποδίζεται να βλέπει στο πατάρι, σου ζητά συνήθως να κάνεις πιο πίσω.

Γύρισα πίσω και είδα έναν κύριο –ήταν σεκιουριατάς μάλλον- όπως υπέθεσα αργότερα. Πάντως η εμφάνισή του δεν έδειχνε κάτι τέτοιο. Ήταν μετρίου ύψους και καθόλου γεροδεμένος, όπως είναι συνήθως όσοι κάνουν τέτοια δουλειά.

Εκείνη τη στιγμή ήταν στη σκηνή και μιλούσε ο αντιπρόσωπος της οικογένειας Ριμπολόβλεφ, Andrei Konogorov.(Συγχωρήστε με αν δεν γράφω σωστά το όνομά του). Ο σεκιουριτάς ζητούσε και από άλλους να μετακινηθούν όπως είδα. Μια παρέα μάλιστα νεαρών, λογοφέρανε μαζί του, επειδή υπήρχε ήδη αρκετός άδειος χώρος.

Ο ομιλητής στο πατάρι κόντευε να τελειώσει και τότε κατάλαβα πως ο «σεκιουριτάς» άνοιγε χώρο για να περάσει μόλις τελείωνε ο ομιλητής.

Οι νεαροί δικαίως διαμαρτυρήθηκαν γιατί ο χώρος έφτανε και περίσσευε να περάσει ένας άνθρωπος. Η επιμονή του να ανοίξει τόσο πολύ χώρο μου φάνηκε ανεξήγητη. Χωρούσαν σχεδόν δυο άνθρωποι! Εκτός αν σκέφτηκα, ο σεκιουριτάς φρόντιζε ώστε να περάσει ο Ρώσος χωρίς ούτε καν να χρειαστεί -μια στο εκατομμύριο- να αγγίξουν οι αγκώνες του με κάποιον από μας. (Από το πατάρι μέχρι τη θέση που είχε ο Ρώσος στην πρώτη σειρά των καθισμάτων, ήταν κάτι παραπάνω από 5 βήματα!)

Δεν γνωρίζω για λογαριασμό ποιου δούλευε ο κύριος, ούτε με ενδιαφέρει, παρότι αισθάνθηκα κάπως… άβολα. Σε μια εκδήλωση αδελφοποίησης, ένας εκπρόσωπος ενός Κροίσου -που μπορεί να είναι και υπάλληλός του- να χρειάζεται λεωφόρο για να περάσει, σε ένα χώρο που ήταν γεμάτος κόσμο, είναι λίγο άκομψο…

Δηλαδή αν χρειαστεί κάποτε, να διασχίσει τον κεντρικό δρόμο του Νυδριού ο ίδιος ο Ριμπολόβλεφ, αναλογικά, πρέπει ο κόσμος να μετακινηθεί όχι απλώς στα πεζοδρόμια αλλά μέσα στα κτίρια!

Μετά θυμήθηκα διηγήσεις παλαιότερων στο Νυδρί, που περιγράφουν τον Ωνάση απλό και καταδεκτικό, να περπατάει στην παραλία ξυπόλητος…
Δύσκολοι καιροί για μεγιστάνες αλλά και για τους αντιπροσώπους τους!!