Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή

Η διαδρομή από τον Κάβάλο μέχρι την Απόλπαινα είναι μονότονα όμορφη. Δεξιά και αριστερά στο δρόμο το τοπίο είναι καταπράσινο και ευθεία μπροστά σου βλέπεις τη θάλασσα. Χάρμα οφθαλμών και απόλαυση αισθήσεων. Μέχρι που ξαφνικά στα δεξιά του δρόμου το πράσινο εξαφανίζεται. Ένα χωράφι σπαρμένο λιθάρια!

Έντονο το ξάφνιασμα, μεγάλη η παραφωνία. Προσπερνάς και επιστρέφεις. Σε τούτο το μικρό κομμάτι της γης δεν υπάρχει καθόλου πρασινάδα. Πέτρες μυτερές, ασύμμετρες, «φυτρώνουν» παντού. Μόνο κάποια πουρνάρια τόλμησαν να ξεμυτίσουν ανάμεσά τους. Λιθάρια μόνα, κατάμονα σε παράξενα σχήματα. Η φύση, ο αέρας, η βροχή, με χάδι αλλά και αγριάδα ταυτόχρονα, τα συντροφεύουν.

Δεν γνωρίζουμε αν ανθρώπινα χέρια σε πολύ παλιά χρόνια τόλμησαν να τα «βάλουν μαζί τους», για να μετατρέψουν την αγριάδα τους σε εύφορη γη. Μπορεί να προσπάθησαν και να νικήθηκαν. Δεν γνωρίζουμε αν «χτυπήθηκαν» βάναυσα, ώστε να αποτελέσουν υλικό για λιθιές και πεζούλες. Πάντως ό,τι και να έγινε νίκησαν!

Έχουν καταλάβει και έχουν κυριαρχήσει σε όλο το χώρο αλλά σε περιορισμένη έκταση. Αμέσως μετά το τοπίο ημερεύει και τα δέντρα παίρνουν τη θέση τους.

Χαιρόμαστε που αυτά τα λιθάρια κατάφεραν να μείνουν όρθια επιβάλλοντας μας τη διαφορετικότητά τους. Αυτό που ξεφεύγει από τα μέτρα και την ισοπέδωση.

Κι έρχονται στο νου σου τα λόγια του ποιητή: «Ἐτοῦτο τὸ τοπίο εἶναι σκληρὸ σὰν τὴ σιωπή, σφίγγει στὸν κόρφο του τὰ πυρωμένα του λιθάρια…»

.