Η φωνή του Λεωνίδα Κύρκου 27 χρόνια πριν για τους πολέμους και την μετανάστευση

Σας στέλνω ένα ενδιαφέρον και επίκαιρο απόσπασμα από τη συνέντευξη του Λεωνίδα Κύρκου στον Λευτέρη Μαυροειδή*

Θανάσης Καλαφάτης
Καθηγητής Οικονομικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Πειραιώς

……Και δεν βλέπεις τα γεγονότα του Λος Άντζελες του ’92; Εξαπολύθηκε η πιο άγρια βία, η πιο ασυγκράτητη και πιο αναρχική βία, όπου μαύροι σκότωναν μαύρους, λευκοί σκότωναν λευκούς, πλούσιοι δολοφονούνταν από φτωχούς, φτωχοί δολοφονούσαν άλλους φτωχούς, μπαίνανε μέσα στα μαγαζιά και τα λεηλατούσαν από μια μέθη βίας. Χωρίς αυτό να οδηγεί πουθενά. Ήταν μία λαίλαπα φόνου και αίματος. «και που φοβούμαστε-μου ‘λεγαν- ότι πρόκειται για ένα φαινόμενο το οποίο θα επαναλαμβάνεται».

Λοιπόν, θα πάμε σε τέτοιες εκρήξεις. Ύστερα θα ξεσπάσει ένα τεράστιο μεταναστευτικό κύμα που δεν θα μπορεί να το συγκρατήσει κανένας. Ήδη τι κύμα αυτό έχει αρχίσει να φουσκώνει. Εάν δεν λυθεί το πρόβλημα της «ενδογενούς ανάπτυξης», όπως το λέμε, αν οι πλούσιες χώρες δεν παραιτηθούν από ένα μέρος του πλούτου τους για να ενισχύσουν αυτή την ενδογενή ανάπτυξη, ώστε να συγκρατούνται οι πληθυσμοί στις χώρες της ζωής τους, της κατοικίας τους, αυτοί πια στερημένοι από όλα, θα κινούνται όπως κινούνται τα ζώα σε αναζήτηση τροφής. Και με την όσφρηση ότι εδώ υπάρχει ψωμί θα βαδίζουν.

Πως θα αντιδράσουν τα κράτη που θα δεχθούν ένα τέτοιο κύμα, θα το σαρώσουν με τα πολυβόλα; Θα σαρώσουν την πρώτη σειρά. Θα σαρώσουν τη δεύτερη. Από πίσω όμως θα ακολουθούν εκατομμύρια και εκατοντάδες εκατομμύρια. Τα οποία θα πιέζουν.

Πιστεύω πως σε κάποια στιγμή θα φανεί ο Λένιν της επιθετικής μετανάστευσης. Και περιμένω να το ακούσω αυτό κάποτε: «εμπρός της γης οι πεινασμένοι». Όχι γενικά οι «κολασμένοι». Κι αυτό τι κίνημα θα απλωθεί. Και θα οργανωθεί. Και θα κινηθεί. Δεν ξέρω αν θα οπλισθεί κιόλας ή θα κινηθεί χωρίς όπλα. Αλλά το βηματισμό του σχεδόν τον ακούω στα αυτιά μου. Μετακίνηση εκατομμυρίων ανθρώπων. Ήδη στην Αφρική γινόμαστε μάρτυρες αλλεπάλληλων μετακινήσεων εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, που πάνε και έρχονται από χώρα σε χώρα απ’ αφορμή κάποιους εμφύλιους πολέμους.

Σκεφτόμουνα ότι ένας ανώτερος βαθμός οργάνωσης θα ήταν κάποιο κέντρο που θα δημιουργηθεί κάποια στιγμή. Θα νοικιάσει μερικά τάνκερ των πεντακοσίων χιλιάδων τόνων και στα αμπάρια του θα υπάρχουν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες πεινασμένων με ένα κομμάτι ψωμί στο χέρι κι ένα φλασκί νερό για να διασχίσουν τον Ατλαντικό. Κι όταν φτάσουν μπροστά στο άγαλμα της Ελευθερίας θα πούνε:
«Γεια σας. Αν θέλετε βουλιάξτε μας!»

Και αν αυτοί κάνουν έκκληση στους μαύρους της Αμερικής που κι αυτοί αναζητούν τις ρίζες τους στις αφρικανικές χώρες και βρεθούν μπροστά σε πεντακόσιες χιλιάδες ανθρώπους τσουβαλιασμένους μέσα στα αμπάρια των τάνκερς, τι θα κάνουν; Κατά τούτο το κίνημα των μαύρων με τις αφρικανικές ρίζες θα αποκτήσει μια πολιτική διάσταση εξαιρετικά επικίνδυνη για τους Αμερικανούς. Δεν θα είναι πια οι δουλέμποροι που θα στέλνουν δούλους, αλλά θα είναι οι οργανωτές της εφόδου των πεινασμένων μεταναστών. ……

*(Βλέπε Λευτέρη Μαυροειδή « Οι δύο όψεις της ιστορίας», εκδόσεις Δελφίνι, Αθήνα 1997, σελ. 514-516).