Κάγκελα παντού… και τα μυαλά στα κάγκελα! *

Στην αρχή είδαμε τα κόκκινα κολωνάκια να τοποθετούνται εδώ κι εκεί. Κανένας δεν παραξενεύτηκε. Η τοποθέτησή τους είναι ένα προσωρινό μέτρο που εμποδίζει τη στάθμευση αυτοκινήτων σε συγκεκριμένο σημείο, λόγω, συνήθως, εκτέλεσης εργασιών. Με τον καιρό στην πόλη μας τα κόκκινα κολωνάκια αυξήθηκαν, μπήκαν παντού, εκτελώντας χρέη … αστυνόμευσης. Στην πράξη η πληθώρα τους και η μονιμότητά τους, τείνει να «αντικαταστήσει» τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας, που σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο ρυθμίζει και την κίνηση και την στάθμευση των αυτοκινήτων.

Μετά ήρθαν τα μεταλικά κολωνάκια στην οδό Άγγελου Σικελιανού. Το πρόβλημα στο συγκεκριμένο δρόμο ήταν η μετατροπή του πεζοδρομίου κάθε χειμώνα, σε χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων και ο αποκλεισμός των πεζών. Τα κολωνάκια τοποθετήθηκαν…. επιλεκτικά να το πούμε; Πάντως δεν κάλυψαν όλο το μήκος του δρόμου. Δημιουργήθηκε μεν ένα κομμάτι πεζοδρομίου, αλλά τα αυτοκίνητα σταθμεύουν στο δρόμο, τώρα πια!

Τελευταία τοποθετηθήκαν μεταλλικά κάγκελα στην κεντρική Πλατεία, για να οριοθετούν το χώρο που θα καταλαμβάνει το κάθε κατάστημα με τραπεζοκαθίσματα, παρότι υπήρχαν στο δάπεδο διαχωριστικές γραμμές. Άγνωστο που αποσκοπούν, αφού οι παραβάτες μπορούν κάλλιστα να επεκταθούν και έξω από τα κάγκελα.

Ακούσαμε ανεπίσημα ότι ετοιμάζεται «αισθητική» παρέμβαση στον Άγιο Μηνά. Θα φαρδύνουν τα πεζοδρόμια για να στενέψει ο δρόμος, ώστε να μην παρκάρουν τα αυτοκίνητα;

Είτε υπάρχει δόση αλήθειας είτε όχι, για τον   Άγιου Μηνά, είναι πολλές οι περιπτώσεις, για να θεωρηθούν τα παραπάνω μέτρα συγκυριακά. Φαίνεται καθαρά πως η τοποθέτηση σταθερών εμποδίων αποτελεί επιλογή, γραμμή και τρόπο άσκησης πολιτικής της δημοτικής αρχής. Πρόκειται για αισθητικές αλλά και πολιτικές παρεμβάσεις.

Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις το πρόβλημα που είχε δημιουργηθεί ήταν η μη τήρηση κανόνων και νόμων που ρυθμίζουν την ομαλή λειτουργία της ζωής των ανθρώπων στην καθημερινότητά τους. Η Δημοτική αρχή αναγνώρισε το πρόβλημα. Ο τρόπος που ανέλαβε να το επιλύσει, δεν ήταν η εφαρμογή των νόμων, των συμφωνιών και των κανόνων. Αλλά η τοποθέτηση εμποδίων, τα οποία στις περισσότερες των περιπτώσεων μπορούν άνετα να παρακαμφτούν – όπως και γίνεται! Δηλαδή η τακτική: κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.

Η εφαρμογή των νόμων που ρυθμίζουν την καθημερινότητα των πολιτών, σε κοινωνίες δεν θέλουν να «ζουγκλοποιηθούν», πετυχαίνεται με συγκεκριμένους τρόπους. Με την συνεχή εκπαίδευση και ενημέρωση των πολιτών και με την επιβολή προστίμων, ώστε να συνετίζονται οι παραβάτες. Δεν είναι τυχαίο που η λέξη «εκπαίδευση» έχει σαν δεύτερο συνθετικό το «παιδεύω». Τα εμπόδια ούτε λύνουν προβλήματα ούτε αποτρέπουν τον παραβάτη να παρανομήσει λίγο παραπέρα.

Η δημοτική αρχή που εκλέχτηκε για να δίνει λύσεις στα προβλήματα των δημοτών, ψηφίζει αβέρτα κανονισμούς, αλλά δηλώνει ανίκανη να τους εφαρμόσει. Φταίει η Τροχαία, το Λιμεναρχείο και άλλες υπηρεσίες, δηλώνει σε κάθε περίπτωση. Έχουμε μια δημοτική αρχή περιορισμένων δυνατοτήτων και αρμοδιοτήτων; Δεν μπορεί να παρέμβει πουθενά, σύμφωνα με όσο διατείνεται η ίδια. Τα μόνα όπλα που διαθέτει είναι τα κάγκελα, και τα κολωνάκια! Λυπηρό σαν διαπίστωση. Αναποτελεσματικό σαν λύση, άσχημο αισθητικά, επικίνδυνο σαν ιδεολογία και τρόπο άσκησης πολιτικής. Ξοδεύονται επίσης άσκοπα χρήματα, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν π.χ. σε μια καμπάνια ενημέρωσης για τα πλεονεκτήματα (ακόμα και τα οικονομικά) απομάκρυνσης του αυτοκινήτου έξω από την πόλη και άλλα πολλά.

• Τραγούδι: Τζίμης Πανούσης