Η Λευκαδίτισσα αγρότισσα πάνω σε μαρμάρινο βάθρο!
Μεγάλη ικανοποίηση στους Σφακσάνους προξένησαν τα αποκαλυπτήρια του γλυπτού της Λευκαδίτισσας Αγρότισσας, που πραγματοποιήθηκαν το Σάββατο το απόγευμα στα Λαζαράτα. Από τις αναρτήσεις που είδαμε, οι αναφορές τους ήταν ενθουσιώδεις. Όσον αφορά τους Άρχοντες του νησιού, τα φλας να αστράφτουν και ό,τι να΄ναι!
Όσοι έχουμε εικόνες και βιώματα από τις γυναίκες των χωριών της Λευκάδας, σοκαριστήκαμε από το μαρμάρινο βάθρο που τοποθέτησαν το γλυπτό. Ποιος νους έκανε τον συνδυασμό: μια γυναίκα με την βαρέλα στο κεφάλι να ίσταται σε μαρμάρινο βάθρο; Που υπήρχαν μάρμαρα εκείνα τα χρόνια; Κακοτράχαλους δρόμους διέσχιζαν οι γυναίκες για να κουβαλήσουν το νερό στα σπίτια.
Κάθε πράγμα στον καιρό του, τελικά. Η ιστορία του γλυπτού ξεκίνησε πριν από δώδεκα χρόνια. Αν είχε ολοκληρωθεί τότε, είναι πιθανόν, κάποιοι να μην έκαναν τέτοια αποκοτιά. Είχαν κοντινότερες μνήμες και εικόνες. Ίσως για την τοποθέτηση του γλυπτού να επέλεγαν κάποια κατασκευή με πέτρες, που είναι πιο κοντά σε αυτό που θέλει να συμβολίσει. Με την πάροδο του χρόνου οι μνήμες εκλείπουν και οι σημερινοί ξερόλες κατασκευάζουν ό,τι τους κατέβει.
Όσον αφορά τον χώρο που τοποθετήθηκε, (μια πλατεία), ήταν και πάλι η ατυχέστερη επιλογή. Ο Φρυάς, δίπλα στα πηγάδια, ήταν ο ιδανικός χώρος για το γλυπτό -το παραδέχονται και οι ίδιοι οι Σφακσάνοι.
Μεταφέρουμε και ενσωματώνουμε στο άρθρο, το σχόλιο της κυρίας Κούρτη, γιατί μας εκφράζει απόλυτα.
(Προσωπικά, δεν εχω δει ακόμα το άγαλμα, μόνο μέσω της δημοσίευσής σας. Αυτό που διακρίνω όμως στη φωτογραφία, αδικεί κατάφωρα τη λευκαδίτισσα αγρότισσα. Το αισθητικό αποτέλεσμα μάλλον τη μειώνει. Σίγουρα η τέχνη προϋποθέτει ελευθερία για τον καλλιτέχνη και έκφραση του απέριττου, ωστόσο οι διαχωριστικές γραμμές είναι οφθαλμοφανείς όταν το έργο της γίνεται άκομψο. Κι αυτό γιατί η τέχνη δρα αθόρυβα, εσωτερικά, με λειτουργίες που εμπλουτίζουν και την αισθητηριακή μας αντίληψη.
Αλλά και ο τρόπος που έχει στηθεί (μαρμάρινη ή γρανιτένια βάση, δεν ξέρω) παραπέμπει στο βαθύτερο πνευματικό κενό μας, να μνημειώσουμε κάτι για το οποίο στην ουσία αδιαφορούμε, δηλαδή την ιστορική μνήμη, όπως όπως…
Ο τόπος, δε, δεν μας αφήνει περιθώρια αφελούς σκέψης. Και ποιος δεν ξέρει από πού κουβαλούσαν το νερό αυτές οι γυναίκες; Εκεί στο πηγάδι του Φρυά, μέσα στο φυσικό του περιβάλλον, με την απλότητα λίγων λουλουδιών, τη σωστή φορεσιά (κούδα, μπρωστοποδιά), νομίζω ο συμβολισμός θα αναδείκνυε με τον καλύτερο τρόπο τη λεβεντιά αυτών των γυναικών. Γιατί ήταν οι μανάδες μας και οι γιαγιάδες μας!…
Ευαγγελία Παναγιώτη Κούρτη)
The Author All posts
4 Σχόλια
Μετα τα οσα πολυ ευγενικα εγραψε η κ. Ευαγγελία Κούρτη αλλα και στο FB ο (η) makis van, αγαπητε δημαρχε ατυχησατε!! Οπως γραφει, μνημειώσατε κάτι για το οποίο στην ουσία αδιαφορείτε, δηλαδή την ιστορική μνήμη, όπως όπως.ΕΣΕΙΣ δηλαδή, κι εχει πολύ δικιο.Δεν ειναι όλα για μια φωτογραφια,αγαπητε..Παρτε λοιπον απο εκει το αγαλμα,διορθώστε σχετικά με τα καθημερινά της ρούχα και το προσωπο κι αφηστε την στο Φρυα να κουβαλάει χωρίς παράπονα το νερο,όπως ήξερε.με την κούδα και την ποδιά της κι οχι με χρυσαφικά,κρέπια και λούσα…και γρήγορα…!!
Προσωπικά, δεν εχω δει ακόμα το άγαλμα, μόνο μέσω της δημοσίευσής σας. Αυτό που διακρίνω όμως στη φωτογραφία, αδικεί κατάφωρα τη λευκαδίτισσα αγρότισσα. Το αισθητικό αποτέλεσμα μάλλον τη μειώνει. Σίγουρα η τέχνη προϋποθέτει ελευθερία για τον καλλιτέχνη και έκφραση του απέριττου, ωστόσο οι διαχωριστικές γραμμές είναι οφθαλμοφανείς όταν το έργο της γίνεται άκομψο. Κι αυτό γιατί η τέχνη δρα αθόρυβα, εσωτερικά, με λειτουργίες που εμπλουτίζουν και την αισθητηριακή μας αντίληψη.
Αλλά και ο τρόπος που έχει στηθεί (μαρμάρινη ή γρανιτένια βάση, δεν ξέρω) παραπέμπει στο βαθύτερο πνευματικό κενό μας, να μνημειώσουμε κάτι για το οποίο στην ουσία αδιαφορούμε, δηλαδή την ιστορική μνήμη, όπως όπως…
Ο τόπος, δε, δεν μας αφήνει περιθώρια αφελούς σκέψης. Και ποιος δεν ξέρει από πού κουβαλούσαν το νερό αυτές οι γυναίκες; Εκεί στο πηγάδι του Φρυά, μέσα στο φυσικό του περιβάλλον, με την απλότητα λίγων λουγουδιών, τη σωστή φορεσιά (κούδα, μπρωστοποδιά), νομίζω ο συμβολισμός θα αναδείκνυε με τον καλύτερο τρόπο τη λεβεντιά αυτών των γυναικών. Γιατί ήταν οι μανάδες μας και οι γιαγιάδες μας!…
Ευαγγελία Παναγιώτη Κούρτη
Αυτή είναι – δυστυχώς – η αισθητική αυτών που κάνουν τα κουμάντα σ’ αυτό το έρμο το νησί, ονόματι Λευκάδα!
Κι επειδή, συμπτωματικά, σήμερα αναρτήσατε και μιά φωτογραφία του Μικρού Γιαλού στον Πόρο, τριάντα τρία χρόνια πριν, η σύγκρισή της με μιά σημερινή φωτογραφία, θα είναι κόλαφος και για τους κουμανταδόρους του νησιού, αλλά και για τους ίδιους τους “απλούς” Λευκαδίτες!
Ο απόλυτος βιασμός του τοπίου, μιά Ύβρις στο σώμα της Λευκάδας που μας γέννησε, μας ανάθρεψε, την αγαπήσαμε, εμείς, η ισχνή, σιωπηλή και – μάλλον – άβουλη μειοψηφία…
Σωστα αναφερετε οτι αυτη η φιγουρα της Λευκαδίτισσας βλέπαμε πιο συχνά στο ΦΡΥΑ.Εδω ομως ειναι ο λαός ,αρα η μάζα..
Οσο για τα κακοτράχαλα δρομάκια εσείς το ξέρετε αλλα οι σημερινοι ηθελαν το βαθρο το μαρμαρινο που ταιριαζει απόλυτα με την πίσω πινακίδα που δεν καταλαβαν πόσο χάνει το παλιό απ το καινούργιο..
Σημασία εχει η φωτογαρφιά,να μου πειτε.Ναι. Ολοι εκει συν γυναξί και τεκνοις.
Οσ για την σταση της γυναίκας,μαλλον ο γλυπτης δεν εχει δει απο κοντά αυτη τη σκηνη και την ειδε λοξα απο φωτογραφια γιαυτο και οι αναποδες γροθιές ειναι τσότσο χαμηλότερα απ το κανονικό…
Ας προσέχατε..