Η μούσα του Άη Γιάννη
Παγκόσμια Ημέρα Μέλισσας σήμερα 20 Μαΐου! Γιορτάζουμε το θαυμαστό κόσμο των μελισσών των πιο πολύτιμων όντων του πλανήτη! Για την προσφορά τους ο Αϊνστάιν είπε: «Αν κάποτε οι μέλισσες εκλείψουν, η ανθρωπότητα θα έχει ακόμα 4 χρόνια ζωής»!
Η μούσα του Άη Γιάννη
ποίηση Γιάννης Φαλκώνης
Ηλιοβασίλεμα
κι οι μέλισσες πετούν
πάνω απ’ τα κύματα
στον Άη Γιάννη
από την γύρη
ολόχρυσές
χορόδραμα γύρω απ’ τον Ήλιο
έχουν κάνει
καθώς βυθίζομαι
βαθιά στη Μάνα – θάλασσα
που θέλει πάλι
δικό της να με κάνει
ακούγοντας τη μουσική
των μελισσών
που παίρνουν το ρυθμό
απ’ του ήλιου το δοξάρι
και το φεγγάρι λαμπερό
στην άλλη όχθη
τ’ ουρανού
μαργαριτάρι
κοιτάει τη μούσα
που στ’ ανακλώμενο το σώμα της
όλα τα χρώματα
από το θρίαμβο του ήλιου έχει πάρει
μ΄ ένα άστρο – ανθό
πάνω απ’ το λυρικό λαιμό
στον κότσο απ’ τα μαλλιά της
να φωτίζει τα ερέβη
με ένα νεογέννητο μωρό
πάνω απ’ του Κόσμου το χαμό
στη γόνιμη αγκαλιά της
το φως στη Γη να ταξιδεύει!
The Author All posts
1 Σχόλιο
ΕΝΟΤΗΤΑ: ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ και θέμα: Η μούσα του Άη Γιάννη
Δε θα σταθώ στην παγκόσμια ημέρα της μέλισσας και στα όσα επισύρει η ανάδειξη της ως το πιο σημαντικό έμβιο ον στον πλανήτη. Επέλεξα να καταγράψω κάποιες σκέψεις- εν είδει σχολίου- στο ποίημα του κ. Γιάννη Φαλκώνη με τον τίτλο: Η μούσα του Άη Γιάννη.
Για να πω την αλήθεια, δεν ξέρω να την ερμηνεύω την ποίηση. Τη διαβάζω όμως προσεκτικά.
Κι εκείνο που έχω καταλάβει είναι πως η ποίηση δε χρησιμοποιεί τη γλώσσα για να την καταλάβουμε αλλά για να την αισθανθούμε. Στο ποίημα, θαρρείς, το ηλιοβασίλεμα της πρώτης λέξης έρχεται « τη δίκαιη ώρα και σε προετοιμάζει για τη συνέχεια …βλέπεις το λυκόφως και στα πιο ταπεινά πράγματα δίνει μια σημασία πριν έρθει η νύχτα».
Και προχωράει ακόμα πιο πέρα. Κάθε λέξη του ενεργοποιεί ένα κομμάτι , του δίνει πνοή και το τοποθετεί στη σύνθεση μιας ζωντανής φωτογραφίας. Μέλισσες που στριφογυρίζουν.. θαρρείς ακούς μια βουή μέσα σε κάθε δευτερόλεπτο σαν το φτερό μιας μέλισσας δίπλα στο μάγουλο ενός λουλουδιού…. Θάλασσα… Μια εικόνα αγαπητή , του γνώριμου μεσογειακού τοπίου. Και μια σειρά από μεταφορές που κάνουν τη λειτουργία των λέξεων μοναδική.
Χρειαζόταν αυτή η πολύβουη ζωντάνια και η συνομωσία της φύσης … Με ενωμένες τις δυνάμεις τους σα να ξορκίζουν όλα τα «δύσκολα» της ύπαρξης, της ζωής και της ακινησίας. Εισχωρούν στις ρωγμές μας σαν πάθος και φωτίζουν της ζωής τα αδιέξοδα, ανοίγουν μια χαραμάδα απ όπου περνά λίγο φως , λίγη λύτρωση, λίγη αισιοδοξία ….με την ελπίδα να νικά την απελπισία.
Ενεργοποιούν την ίδια τη ζωή… δίνοντας το σύνθημα… «να μάθεις να φεύγεις μ αξιοπρέπεια … από κει που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες. Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι. Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη».
Ευχαριστούμε ποιητή για τη φλύαρη φωτογραφία του Ιόνιου τοπίου.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.