Καλοκαιρινή παρέα στο Κάστρο

Δημήτρης Χ. Παξινός 

Όλοι ξέραμε. Το πρωί μπάνιο. Που αλλού. Στο Κάστρο. Τότε υπήρχαν οι βάρκες. Μια υπέροχη βόλτα. Κι ακόμα πιο υπέροχη η αμμουδιά στο Κάστρο. Η ωραιότερη: Έτσι μου είχε πει φίλη μου. Είχε γυρίσει τον κόσμο. Κατ ανάγκη. Διπλωμάτης ο πατέρας της. Μόνο στην Αίγυπτο συνάντησε ανάλογη αμμουδιά. Θεϊκή. Κάποτε.
 Το Κάστρο. Το θεωρούσαμε δικό μας. Και ήταν. Το απολαμβάναμε όλοι. Εγώ πήγαινα απ τις 10. Οι άλλοι ερχόντουσαν πιο αργά. Αριστοκράτες. Κι όλο σήκωνα το κεφάλι να δω ποιοι θα ανέβουν το μουράγιο. Και περίμενα. Ήμουν απ τους πρώτους. Πράγματι. Επί τέλους οι βάρκες άδειαζαν συνεχώς. Γέμιζε η αμμουδιά. Φωνές κι αλαλαγμοί. Όλοι μαζί στην θάλασσα. Και βουτιές. Και πυραμίδες. Κάτω οι ψηλοί και δυνατοί. Σαν βάση. Πάνω ψηλά ο ελαφρύτερος. Και μάχη. Ποιος θα ρίξει τον άλλο. Και γέλια.
Είχε αρχίσει ήδη η περισκόπηση της περιοχής. Εντοπίζαμε νέες θηλυκές παρουσίες. Ανίχνευση κανονική. Αλλά έμενε εκεί. Είμαστε λίγο αγρίμια. Ίσως. Άλλες εποχές. Κάναμε και την επίδειξή μας. Με βουτιές και μακροβούτια. Απ την μπρος, κυρίως, μεριά. Που άραζαν οι βάρκες. Αρχηγός ο Κώστας Φιόρος. Ο ένας καλούσε τον άλλο να πέσει. Ο Έκτωρ ήταν ο καλλίτερος. Έτσι λένε.

 Κάποτε πλησίαζε μεσημέρι. Άλλοι επέστρεφαν με την βάρκα κι άλλοι με τα πόδια. Κάπου, μετά το Πέραμα, μάζευε ο καπετάνιος τα εισιτήρια και τα πέταγε στη θάλασσα.  Βούταγε ο Σκεπετάρης. Τα στέγνωνε και τα μάζευε. Ήταν ο καλλίτερος στο κολύμπι. Είχαμε εξασφαλίσει εισιτήρια. Για την επιστροφή. Έκαιγε η άσφαλτος. Κι είμασταν ξυπόλητοι. Συνήθως.

Το βράδυ άλλοι πήγαιναν στον Μουτρούκαλη.  Κι άλλοι βόλτα στο παζάρι. Κι άλλοι σινεμά. Με καουμπόηδες. Με Κερκ Ντάγκλας και Μπαρτ Λάνκαστερ. Κι όρθιοι. Και τζάμπα. Μέχρι να μας κυνηγήσει ο Χωροφύλακας.

Σε μικρότερη  ηλικία κάναμε τους καουμπόηδες. Και ψάχναμε για Ινδιάνους. Εύκολος στόχος. Τους εξαφάνισαν οι Δυτικοί. 

 Κάποια βράδια μπαϊλντισμένοι κάναμε μουσικές βραδιές… Είχαμε τον Γιώργο Περδικάρη η Κομφούκιο, με το ακορντεόν κι έδινε τον ρυθμό. Φθάναμε μέχρι την Γύρα. Ο Γιώργος αγόγγυστα να παίζει. Μέχρι εξουθένωσης. Τύχαινε κι αυτό. Ενορχηστρωτής της όλης κατάστασης ο Κούνος, κατά κόσμον Σπύρος Πολίτης. Εκανε τα πιο πολλά χιλιόμετρα. Στην αγορά. Πάνω κάτω. Βαριόμαστε να λέμε γειά. Αθλητικός τύπος. Άρεσε στα κορίτσια. Τον αγαπούσαμε όλοι. Μας έφυγε νωρίς. 

 Ήταν ο πρώτος που συναντούσε στην Λευκάδα

Με το μηχανάκι. Έξω απ τον Νήρικο. Μας μάζευε δηλαδή. Τον αναζητούσαμε. Κρίκος στην αλυσίδα φίλων.

Κάπως έτσι και μη έχοντας κάτι καλλίτερο συνεχίζαμε τις περιηγήσεις μας. Σ όλη την Λευκάδα. Μέχρι και καντάδα. Την ήθελε πολύ ο Τζομάς. Αναπόσπαστο μέλος της Καλοκαιρινής παρέας. Μέχρι τον Φάρο φθάσαμε ένα βράδυ. Πάντα το Κάστρο. Σημείο κατατεθέν της Λευκάδας. Αναπόσπαστο κομμάτι της. Ταυτισμένο. Κάποιοι το εποφθαλμιούν. Είναι αυτοί που θεωρούν ότι η εκμετάλλευση, το χρήμα, τα σαρώνει όλα. Εξαγοράζει, εξαργυρώνει, κι όλα τα συνθλίβει. Τα τσιμεντοποιεί. Και πουλάει πρόοδο. Κι έχει τα μέσα να ωραιοποιεί. Δάση και παραλίες έγιναν έρμαιο τυχάρπαστων, τυχοδιωκτών που δεν ορρωδούν. Θεός τους ένας και μοναδικός: Το κέρδος. Με κάθε τρόπο.
 

Για να επανέλθω όμως στην παρέα μας. Κάποτε. Ήταν πολλοί. Κι αγαπημένοι. Θυμάμαι εκτός απ τον Κούνο, τα Σκεπεταράκια, τον Γιώργο Περδικάρη, με ή χωρίς ακορντεόν, τον Ζώη Λογοθέτη, τον Γεράσιμο Κολογκιό, τον Λάμπρο Μαγκανακη, τον Στ. Καλυβιώτη, τον Τζομά Γρηγόρη. Κι άλλους πολλούς 

Η παλιοπαρέα. Πολλά μας έδεναν. Μα πιο πολύ το Κάστρο. 

Δημήτρης Χ. Παξινός