Κατερίνα, Κατερινάκι…

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Συνεχίζοντας τις ιστορίες μιας τάξης, σήμερα θα σταθώ στο κοριτσάκι που συντρόφευσε τα χρόνια μου στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Λευκάδας. Είναι η Κατερίνα Χαλκιοπούλου, αρχιτεκτόνισσα εν Λευκάδι σήμερα, το Κατερινάκι που έμοιαζε και μοιάζει σαν μικρό κορίτσι έτσι που το πρόσωπο και το σώμα της παραμένουν αναλλοίωτα απο τα χρόνια.

Με την Κατερίνα δεν θυμάμαι ακριβώς πώς ήρθαμε τόσο κοντά να γίνουμε κολλητές, ένα απο τα ζευγαράκια των συμμαθητριών του σχολείου. Πιστεύω ότι αυτό συνέβη μετά την Γ’ Δημοτικού και μάλλον προέκυψε επειδή καθόμασταν στο ίδιο θρανίο εκ συμπτώσεως.

Η Κατερίνα ήταν λεπτοδίνικη και μικροσκοπική. Αν μου έλεγες να σου την περιγράψω θα την σχεδίαζα σαν ένα κοριτσάκι με φουντωτές φουστίτσες και καραμελένια όψη, με δύο τεράστια καστανά μάτια και ανακατεμένα σπαστά μαλλάκια. Το ύφος της ήταν σοβαρό, η φωνή της έβγαινε σαν τραγούδι με ένα ιδιαίτερο συριστικό σίγμα που σφύριζε ανάμεσα απο τα άσπρα δοντάκια της.

Μάλλον ήταν προσωπική κατάκτηση να γίνει φίλη μου γιατί η Κατερίνα δεν ξανοιγόταν σε πολλές σχέσεις. Μπορεί να ήταν κάπως κοντινή με την Αθανασία Κατωπόδη που αργότερα έφυγε για το Σικάγο, αλλά μέχρις εκεί. Κι αυτό επειδή ήταν γειτόνισσες.

Αλλά εμένα με γοήτευε ο τρόπος που έλυνε τα προβλήματα της αριθμητικής, το αποφασιστικό και γρήγορο ύφος της και η απέραντη σεμνότητά της μέσα στην τάξη. Ηταν απο τα παιδιά που μπορεί και να μην τιμωρήθηκε ποτέ με ξυλιές ή με απομόνωση στη γωνία. Δεν έδινε δικαιώματα, ήταν πολύ συγκρατημένη σε όλα της. Ηταν η επιτομή του καλού κοριτσιού που η περήφανη φύση του δεν ήθελε να προκαλεί επιπλήξεις.

Εμένα φυσικά με γοήτευε αυτή η κλειστή και σοβαρή πλευρά του χαρακτήρα της. Το ότι δεν αφηνόταν να παρασυρθεί απο τίποτε, σε σχέση με μένα που διαρκώς παρασυρόμουν απο τα πάντα, ήταν το σημείο που θαύμαζα στην Κατερίνα.

Η σχέση μας τονώθηκε ή μάλλον απογειώθηκε όταν αποκτήσαμε και οι δύο τηλεφωνικές συσκευές. Στη Λευκάδα του 60 δεν υπήρχαν πολλά σπίτια με τηλέφωνο του ΟΤΕ. Ετσι, αφού συζητούσαμε περί παντός επιστητού ακατάπαυστα σε όλο το δρόμο της επιστροφής απο το σχολείο, μετά ταράζαμε το τηλέφωνο, με αφορμή τις λύσεις των μαθηματικών προβλημάτων.

Ε, ναι! Ο έρωτας και των δυό μας ήταν εκείνα τα βιβλιαράκια που περιείχαν τα 1001, 2001, 3001 προβλήματα αριθμητικής. Απαιτούσαν συνδυαστική ικανότητα, γνώση των πράξεων της άλγεβρας και πάθος. Τα αγοράζαμε απο τον βιβλιοπώλη της γειτονιάς και τα λύναμε περίπου σαν σταυρόλεξα. Η γρηγορότερη κέρδιζε την αποδοχή της άλλης.

Η Κατερίνα για το Γυμνάσιο μετακόμισε στην Αθήνα. Ηταν μια λυπημένη εποχή για μένα, καθώς η Χαλκιοπούλου Αικατερίνη δεν θα ήταν πιά μαζί μου. Εκείνη με την οικογένειά της, την κυρία Γεωργία, τον μπαμπά της και τον μικρό Ανδρέα επέλεξαν την εσωτερική μετανάστευση, που ήταν η μόδα και η ανάγκη της εποχής.

Τα καλοκαίρια έκτοτε χαθήκαμε γιατί η Κατερίνα είχε μεταμορφωθεί σε ένα άλλο κορίτσι με τσαγανό και επαναστατικότητα μέσα της. Ενιωθα πως με αντιμετώπιζε σαν ανώριμη μαθήτρια γυμνασίου, μια καθωσπρέπει κοπέλα της Λευκάδας όταν επέστρεφε στις διακοπές της. Αλλά δεν στεναχωριόμουν γιατί τώρα στη ζωή μου είχε παρεισφρύσει ο σίφουνας που λεγόταν Μαριάννα Καρφάκη.

Η Κατερίνα σήμερα είναι μια επιτυχημένη αρχιτεκτόνισσα στη Λευκάδα, παντρεμένη με το Νότη Κατωπόδη, αδελφό της Νέλλης και με κόρη την Γεωργιάννα. Οι σχέσεις μας είναι μακρινές, αλλά χαίρομαι να τη βλέπω να διατηρεί τη νεότητά της, την ομορφιά της κι εκείνο το υπέροχο συριστικό σίγμα ανάμεσα απο τα μικρά δόντια της.

Χρόνια σου πολλά Κατερινάκι, με υγεία και δημιουργικότητα.

Τζουστινάκι