Ο αξιότιμος κ. Μεσσήνης στη δημιουργική διαδικασία της ονειρικής φωτογραφίας καταφέρνει να μετατρέψει το φευγαλέο σε εκλεκτό. Γίνεται «Sensus poetica» ( ποιητική αίσθηση, αίσθηση του «ποιείν», της δημιουργίας ) και αποκαλύπτει διαφορετικά μονοπάτια , σαν εκείνα της Αλίκης στην χώρα των θαυμάτων. .. Καθρεφτίσματα ουρανού, θάλασσας και πόλης εντός ενός πλαισίου που αφαιρεί το περιττό . Βουβές μεταμορφώσεις των ψιθύρων της μνήμης … Φευγαλέες στιγμές στον χρόνο , σκιές, υποψία κίνησης, γραμμές που αναδεικνύουν μαγεία και που δίνουν απροσδόκητη όψη τέχνης . Εκείνη της ζωγραφικής…Ένας πίνακας φαντασίας ,μια συνεχής εσωτερική αναζήτηση μεταξύ της καθημερινότητας στην πόλη, αλλά και του κόσμου των ονείρων… «ήταν τόσο γλυκό αυτό το φως/ πίσω απ το φως ένα άλλο φως/ ατέλειωτο και μυστικό/ σε κάθε λάμψη του / ριγούσε στο γαλάζιο ο χρόνος/ έκανε ένα βήμα πίσω ο θάνατος («άνθη λευκά και άνθη κόκκινα»//Τόλης Νικηφόρου)». Από την άλλη στο ιριδίζον χρωματικό καδράρισμα , ταιριαστά αποφθέγματα ζωής δυο αγαπημένων ποιητών .. Τ. Λειβατίδη «ολόκληρη η ζωή μου δεν ήταν παρά η ανάμνηση ενός ονείρου» και Δ. Σολωμού «πρέπει πρώτα με δύναμη να συλλάβει ο νους και έπειτα η καρδιά να αισθανθεί ό,τι ο νους συνέλαβεν». Στο παιχνίδι των φωτεινών παραλλαγών, συμμετέχουν , οι σκιές , οι αντανακλάσεις και οι αστραπές («Από το πώς αστράφτουν τα τζάμια καταλαβαίνω αν πέρασε άγγελος» λέει ο Ελύτης στο Ημερολόγιο, «Τρίτη, 7»). Και μέσα από τη «φωτεινή χορηγία», ψηλαφείς τα μυστικά της ζωής, ερευνάς το φωτοκρατούμενο σύμπαν και αποδίδεις τα εύσημα στη «φωτολάγνα Άνοιξη». «Αξίωνέ με, Φως/ ν’ ακούω / τις πολλές φωνές σου,/ τις διάφορες γραφές σου/ να διαβάζω/ κάθε στιγμή που/ υπομνηματίζουνε/ το Σύμπαν».( Χρύσας Ευστ. Αλεξοπούλου: Φάος Φάος Φάος Φως).
…Κι έφτασα στην ξύλινη γέφυρα των ανθρώπων και της συντροφικότητας… Κάθεται μόνη και αξιοπρεπής… ένα «στούντιο ανοιχτού χώρου» για ζωγράφους, καλλιτέχνες ,φωτογράφους και πολίτες του κόσμου που προσελκύονται από τη μοναδική της θέα. Σε μια εποχή κυριευμένη από αέναη κίνηση και εξέλιξη, η Γέφυρα υπενθυμίζει την ανάγκη για περισυλλογή και στοχασμό, ώστε να περάσουμε σε μια διαφορετική, εμπλουτισμένη αντίληψη του κόσμου. Γέφυρα επικοινωνίας-σύνδεσης, γέφυρα ζωής, γέφυρα συνεργασίας, γέφυρα συνάντησης, γέφυρα αγάπης και χαράς, γέφυρα. Με την κυριολεκτική και τη μεταφορική της έννοια. Σύμβολο πολλαπλό, ενώνει παρελθόν και παρόν, μνήμη και λήθη. Στις σχέσεις των ανθρώπων οι γέφυρες που χτίζουμε ή οι τοίχοι που υψώνουμε δείχνουν και τα όριά μας. Πόσο διατεθειμένοι –αποφασισμένοι είμαστε να υπερπηδήσουμε τις αντικειμενικές δυσκολίες που μας περιορίζουν, ή να ρίξουμε γέφυρες και να προχωρήσουμε σε όσα πιθανόν έμοιαζαν ακατόρθωτα. Το αν οι γέφυρες διατηρηθούν ή όχι είναι διάφορο της εξέλιξης.
1 Σχόλιο
Ο αξιότιμος κ. Μεσσήνης στη δημιουργική διαδικασία της ονειρικής φωτογραφίας καταφέρνει να μετατρέψει το φευγαλέο σε εκλεκτό. Γίνεται «Sensus poetica» ( ποιητική αίσθηση, αίσθηση του «ποιείν», της δημιουργίας ) και αποκαλύπτει διαφορετικά μονοπάτια , σαν εκείνα της Αλίκης στην χώρα των θαυμάτων. ..
Καθρεφτίσματα ουρανού, θάλασσας και πόλης εντός ενός πλαισίου που αφαιρεί το περιττό . Βουβές μεταμορφώσεις των ψιθύρων της μνήμης … Φευγαλέες στιγμές στον χρόνο , σκιές, υποψία κίνησης, γραμμές που αναδεικνύουν μαγεία και που δίνουν απροσδόκητη όψη τέχνης . Εκείνη της ζωγραφικής…Ένας πίνακας φαντασίας ,μια συνεχής εσωτερική αναζήτηση μεταξύ της καθημερινότητας στην πόλη, αλλά και του κόσμου των ονείρων… «ήταν τόσο γλυκό αυτό το φως/ πίσω απ το φως ένα άλλο φως/ ατέλειωτο και μυστικό/ σε κάθε λάμψη του / ριγούσε στο γαλάζιο ο χρόνος/ έκανε ένα βήμα πίσω ο θάνατος («άνθη λευκά και άνθη κόκκινα»//Τόλης Νικηφόρου)».
Από την άλλη στο ιριδίζον χρωματικό καδράρισμα , ταιριαστά αποφθέγματα ζωής δυο αγαπημένων ποιητών .. Τ. Λειβατίδη «ολόκληρη η ζωή μου δεν ήταν παρά η ανάμνηση ενός ονείρου» και Δ. Σολωμού «πρέπει πρώτα με δύναμη να συλλάβει ο νους και έπειτα η καρδιά να αισθανθεί ό,τι ο νους συνέλαβεν».
Στο παιχνίδι των φωτεινών παραλλαγών, συμμετέχουν , οι σκιές , οι αντανακλάσεις και οι αστραπές («Από το πώς αστράφτουν τα τζάμια καταλαβαίνω αν πέρασε άγγελος» λέει ο Ελύτης στο Ημερολόγιο, «Τρίτη, 7»). Και μέσα από τη «φωτεινή χορηγία», ψηλαφείς τα μυστικά της ζωής, ερευνάς το φωτοκρατούμενο σύμπαν και αποδίδεις τα εύσημα στη «φωτολάγνα Άνοιξη».
«Αξίωνέ με, Φως/ ν’ ακούω / τις πολλές φωνές σου,/ τις διάφορες γραφές σου/ να διαβάζω/ κάθε στιγμή που/ υπομνηματίζουνε/ το Σύμπαν».( Χρύσας Ευστ. Αλεξοπούλου: Φάος Φάος Φάος Φως).
…Κι έφτασα στην ξύλινη γέφυρα των ανθρώπων και της συντροφικότητας… Κάθεται μόνη και αξιοπρεπής… ένα «στούντιο ανοιχτού χώρου» για ζωγράφους, καλλιτέχνες ,φωτογράφους και πολίτες του κόσμου που προσελκύονται από τη μοναδική της θέα. Σε μια εποχή κυριευμένη από αέναη κίνηση και εξέλιξη, η Γέφυρα υπενθυμίζει την ανάγκη για περισυλλογή και στοχασμό, ώστε να περάσουμε σε μια διαφορετική, εμπλουτισμένη αντίληψη του κόσμου. Γέφυρα επικοινωνίας-σύνδεσης, γέφυρα ζωής, γέφυρα συνεργασίας, γέφυρα συνάντησης, γέφυρα αγάπης και χαράς, γέφυρα. Με την κυριολεκτική και τη μεταφορική της έννοια. Σύμβολο πολλαπλό, ενώνει παρελθόν και παρόν, μνήμη και λήθη.
Στις σχέσεις των ανθρώπων οι γέφυρες που χτίζουμε ή οι τοίχοι που υψώνουμε δείχνουν και τα όριά μας. Πόσο διατεθειμένοι –αποφασισμένοι είμαστε να υπερπηδήσουμε τις αντικειμενικές δυσκολίες που μας περιορίζουν, ή να ρίξουμε γέφυρες και να προχωρήσουμε σε όσα πιθανόν έμοιαζαν ακατόρθωτα. Το αν οι γέφυρες διατηρηθούν ή όχι είναι διάφορο της εξέλιξης.