Ξαναγύρισαν οι πελεκάνοι στη λιμνοθάλασσα της Λευκάδας

Τις τελευταίες μέρες πρέπει να έγινε η μετανάστευση των πανέμορφων πελεκάνων στο Ιβάρι της Λευκάδας. Είναι μια μεγαλούτσικη παρεούλα και είναι όλοι πανέμορφοι. Σήμερα τους είδα κοντά στου «Καλκάνη». Η συμβίωσή τους με τον υπόλοιπο πληθυσμό του Ιβαριού δείχνει αρμονικότατη.

Ο πελεκάνος χαρακτηρίζεται από τον μακρύ του λαιμό και το μεγάλο ράμφος, που χρησιμοποιεί για να πιάνει τη λεία του και να στραγγίζει το νερό πριν το καταπιεί. Είναι από τα μεγαλύτερα πουλιά του κόσμου. Το κάτω μέρος του ράμφους τους αποτελείται από έναν ελαστικό και ευρύχωρο θύλακα, ο οποίος χρησιμοποιείται για να παγιδεύει ψάρια και σε ορισμένες περιπτώσεις νερό της βροχής. Οι δυνατές, μεγάλες φτερούγες του, η μικρή ουρά του και τα κοντόχοντρα αλλά δυνατά του πόδια, τον διευκολύνουν στο γρηγορότερο κολύμπι. Το βάδισμα του όμως θα το χαρακτήριζε κάποιος άτσαλο και πολύ «βαρύ». Το πιο συνηθισμένο χρώμα είναι το λευκό αλλά τα φτερά του έχουν χρώμα γκρίζο ή και μαύρο.

Οι πελεκάνοι είχαν χαθεί από τη λιμνοθάλασσα για πάρα πολλά χρόνια. Οι παλιότεροι όμως τους θυμούνται καλά. Οι ντόπιοι μάλιστα τους έλεγαν «τούμπανους». Τα μικρά «νησάκια» του Ιβαριού -ήταν ο χώρος που κατασκήνωναν- τα αποκαλούσαν «τουμπανοχώρια».

Εκτός από όμορφοι, οι πελεκάνοι είναι και λαίμαργοι. Κάθε πουλί καταναλώνει αρκετά κιλά ψαριών. Παλιότερα μάλιστα που γινόταν πιο σχολαστική αλίευση του Ιβαριού, οι υπεύθυνοι είχαν τοποθετήσει μέσα στο ιχθυοτροφείο ένα «κανονάκι». Ήταν προγραμματισμένο και σε τακτά χρονικά διαστήματα δημιουργούσε κρότους για να διώχνει τα πουλιά.

Μπορεί πράγματι να μας στερούν τα ψάρια του ιχθυοτροφείου, είναι όμως τόσο μεγάλος πλούτος η ομορφιά και η παρουσία τους. Μάλιστα αν προχωρήσουμε ακόμα παραπέρα, θα έλεγα πως μπορεί να είναι εύνοια για το νησί μας η παρουσία όλων αυτών των πανέμορφων πουλιών στα νερά μας.