Ο Θείος ελαιώνας της Λευκάδας που υμνήθηκε από τον Άγγελο Σικελιανό

Ο θείος ελαιώνας της Λευκάδας που υμνήθηκε από τον Άγγελο Σικελιανό σε καρτ ποστάλ της δεκαετίας του 1980(;), και σε 2 παλαιότερες φωτογραφίες.

«Η ελιά στη Λευκάδα είναι κάστρο. Δέντρο που ορθώνεται στα Ουράνια. Χοντρόριζα, χοντρόκλωνα, αιώνιες μαρτυρίες της γης. Η ασπρολιά στον τόπο μας πύκνωσε, γέννησε ελαιώνες απέραντους, άγιους ελαιώνες, θείους. Ο θείος ελαιώνας. Καστρολιές, η μια σιμά στην άλλη, αδερφάτα, ερωτικά. Μια ασύνορη ελαιοθάλασσα, ασημίζουσα, στενόφυλλη, πολυκλωνάτη. Μια ικεσία στ’ άναρχα ουράνια, οι ελιές της Λευκάδας.»

«Και τι δεν προσέφεραν: καταφύγιο στις ξαφνικές μπόρες, ίσκιο το καλοκαίρι, τη μουσική των φύλλων και το παιγνίδισμά τους στον άνεμο, κλαρί για τα ζώα, ξύλα για τη φωτιά, τη γαλήνη της παρουσίας τους και τη σιγουριά των καρπών τους.»

Άγγελου Σικελιανού, «O Βαθύς Λόγος», Αλαφροΐσκιωτος (απόσπασμα)

Kαι είπα, όλα γύρω βλέποντας:

«Nησί,
αβασίλευτη στο πέλαο δόξα,
ω ριζωμένο
στο πολύβοο διάστημα,
και στου Oμήρου το στίχο
λουσμένο,
βυθισμένο στον ύμνο!
Δάσο όλο δρυ στην κορφή σου,
σιδερόχορδη ανάβρα
που αχνίσαν τα σπλάχνα μου απάνω
ολοκαύτωμα θείο,
και η άκρη σου τρέμει σα φύλλο,
μέσα βροντάει ο Λευκάτας,
μαζώνεται η μπόρα,
ξεσπάει μες στο θείον ελαιώνα,
τρικυμίζει το πέλαο,
νησί μου·
άλλη θροφή από τη θροφή μου
δε θα βρω,
απ’ την ψυχή μου άλλη ψυχή,
άλλο κορμί από το κορμί μου.
Aλλού οι ναοί κι αλλού οι θεοί.
Mου αστράφτει γύρω των ηρώων η μοίρα.
Tη μοναξιά στη δύναμή μου υπόταξες.
Tης γλαυκομάτας η έγνοια μού είναι κλήρα!
Tου νου το νόμο στα βουνά,
στον κάμπο, ολούθε βρήκες.
Nά, η αγριλίδα ξεπηδάει
κλαδιά για όλες τις άγνωρες
και τις μεγάλες νίκες!»

Άγγελος Σικελιανός, Λυρικός Βίος