Ο μύθος του Σίσυφου

Δημήτρης Χ. Παξινός*

Κάπως έτσι μοιάζει η ανθρώπινη ιστορία. Εκατομμύρια χρόνια πέρασαν. Κατακλυσμοί έγιναν. Σ όλες τις θρησκείες αναφέρονται. Αλλάζει η ονομασία. Νώε, Δευκαλίων. Και απ αυτούς νέες στερεές και θάλασσες. Νέα Έθνη. Νέα Κράτη. Νέες θρησκείες. Νέοι πολιτισμοί. Η μνήμη εξασθενεί. Δεν τα χωράει όλα. Η ιστορία χάνεται στα βάθη χιλιετιών.

Αποσυναρμολόγηση και συναρμολόγηση με βάση τα διασωθέντα υλικά. Γραπτά αλλά κυρίως προφορικά. Με τον λόγο. Κατά προσέγγιση πάντα. Το συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα είναι: Ο παράγων άνθρωπος, ικανός για το καλλίτερο η το χειρότερο. Πρωταγωνιστεί. Διαμορφώνει το τοπίο. Κι όλο δημιουργεί. Θαυμάζει τον εαυτό του. Και δικαίως. Ατελής όμως η φύση του. Θεωρεί ότι έφθασε στα ύψη. Μοιάζει με μικρό Θεό. Η μεγάλο. Οι γύρω τους τον λιβανίζουν. Σαν τούς αγίους. Τους μνημονεύουν. Τους καθιερώνουν. Τους αναθεματίζουν. Ζητάνε πιο πολλά. Υλικά πράγματα. Περιουσιακά. Ποτέ δεν τούς φθάνουν. Θέλουν να κυριαρχήσουν. Το μόνο γι αυτούς  ενδιαφέρον. Σε ποιους άραγε. Δεν το ξέρουν. Ούτε θα το μάθουν. Ο χρόνος είναι αμείλικτος. Δεν συγχωρεί. Κι αυτοί θα πέσουν. Στην αφάνεια

 Ενδόξως η αδόξως. Καμία σημασία. Όλοι κι όλα ξεχνιούνται. Λησμονούνται. Κι αρχίζει νέος κύκλος. Ο αέναος. Χωρίς γυρισμό το εισιτήριο της ζωής. Και μένουν μόνο στη μνήμη λίγων. Για μνημόνια. Εν ζωή θέλουν να πετάξουν σ άλλες θάλασσες. Σ άλλες σφαίρες.  Πέραν της γήινης. Κι εξαπολύουν δορυφόρους. Στους γύρω δορυφόρους. Ανυπέρβλητα τα εμπόδια. Κι όμως επιμένουν. Η γήινη σφαίρα όμως βρίσκεται σε κίνδυνο. Από ανθρωπογενή αιτία. Η τεχνολογία κάνει θαύματα. Οι επιστήμες την αξιοποιούν. Για το καλό. Αλλά και το κακό. Ήδη προειδοποιούν οι κατασκευαστές. Είτε πρόκειται για την τεχνητή νοημοσύνη. Είτε για βιολογικά όπλα. Όπως με την ατομική βόμβα. Η κλιματική κρίση εμφανέστατη. Κι όμως ασχημονούν. Σε βάρος του περιβάλλοντος. Σε βάρος της ζωής. Και της δικής τους. Δεν το αντιλαμβάνονται. Η δόξα της εξουσίας. Η δόξα της μέθης. Χωρίς πνευματικό υπόβαθρο. Χωρίς αξιολόγηση. Χωρίς την λογική, εν τέλει. Χωρίς μέτρο. Χωρίς σύνεση. Η ύλη τους έχει αποθρασύνει. Τους τραβάει προς τα κάτω. Και ποτέ προς τα πάνω. Τους παρασύρει στο βυθό. Αιωρούνται. Ο κόσμος παρακολουθεί. Αδύναμος. Όπως πάντα. Οι τύχες του. Η επιβίωση του εξαρτάται από ελάχιστους. Που δεν βλέπουν.  

Κι ο Σίσυφος; πάντα εκεί.  Μοιάζει να περιγελά. Την ανθρώπινη ανοησία. Φθάνοντας ψηλά. Αλλά όχι τόσο. Ν αγγίξουν τ αστέρια.  Να γίνουν θεοί. Και τότε κατρακυλούν. Και πάλι απ την αρχή.

Δημήτρης Χ Παξινός 

ΠΗΓΗ: Τα ΝΕΑ. 30.11.23

* Ο κ. Δημήτρης Παξινός είναι πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.