«Πάρε ένα σβώλο, Μήτρο…»

Πόσο, αλήθεια, θλιβερό, αποκρουστικό, απαίσιο είναι το θέαμα πεινασμένων, άρρωστων, αφρόντιστων ζώων που πλανώνται δώθε-κείθε;

Πόσο πιο θλιβερό είναι όμως των  ανθρώπων το θέαμα που περιπλανώνται δύστυχοι και μόνοι κυρίως στις μεγαλουπόλεις;

   Όμως το θέμα μας, αφορά την περίπτωση των ζώων.

Στην περιοχή του Δημοσαρίου, στο δρόμο για τους γνωστούς καταρράκτες του Νυδριού, ένα χώρο ιδιαίτερου φυσικού κάλους ζούμε εμείς, κάτοικοι της περιοχής. Εδώ ζούσαν και οι πρόγονοί μας εκατοντάδες χρόνια πριν, φροντίζοντας τον τόπο μας. Προσπαθούμε να τον κρατήσουμε σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο.

Σε αυτήν την περιοχή προέκυψε χώρος «φιλοξενίας» σκύλων, 40-50-60, μελλοντικά 100-200, ποιός ξέρει.

Υποθέτουμε χωρίς να το γνωρίζουμε ότι όλα εκεί βαίνουν καλώς και πως εκεί η ζωή των σκύλων είναι αξιοπρεπής δηλαδή ανθρώπινη. Όμως η δική μας ζωή κατάντησε σκυλίσια.

 Εμείς κύριοι δημοτικοί περιφερειακοί άρχοντες που ζούμε δίπλα, σε απόσταση αναπνοής, βιώνουμε ένα δράμα, Να κοιμηθούμε δεν μπορούμε, να διαβάσουμε αδυνατούμε, (στα κοντινά σπίτια συνταξιούχοι και μη, κατοικούν 11 εκπαιδευτικοί), να φιλοξενήσουμε τα παιδιά μας όχι. Ολονυχτίς και ολημερίς αλυχτάνε οι σκύλοι και η ζωή μας είναι πια ένα δράμα δίχως έλεος.

   ΟΙ υπεύθυνοι της δομής, είναι λένε Μ.Κ.Ο, μας συνέστησαν να ανάψουμε τα κλιματιστκά και να κλειστούμε μέσα. Το ερώτημα είναι πόσο θα μπορέσουμε να αντέξουμε και τι θα πράξουν οι υπεύθυνοι αφού επίκειται αδειοδότηση.

Υ.Γ Κλείνοντας ας θυμηθούμε τους στίχους του Βαλαωρίτη, εδώ τριγύρω περνοδιάβαινε: «Πάρε ένα σβώλο Μήτρο και διώξε εκείνα τα σκυλιά που μας χαλούν το φύτρο….»

Ευαίσθητος ήταν ο ποιητής απέναντι στα ζώα για σβώλο χώματος μιλάει, και όχι για πέτρα. Έπρεπε όμως και ο Φωτεινός να ζήσει με μια κάποια αξιοπρέπεια.

ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΑΡΙΟΥ