Ο Πόντες ως Κοινό Σημείο Επαφής
Σημείο Επαφής
Κουβαλώντας μέσα μας θύμησες, τόπους και χωριά, διαβήκαμε τον «ΠΟΝΤΕ» κοινό σημείο επαφής όλων μας. «Το πέρασμα»
Έτσι ήτανε τότες
Με λόγια υποσχέσεις κι όνειρα, για ένα μέλλον που οδηγούσε η νιότη και η χάρη του Θεού
Φεύγαμε.
Φεύγαμε, με την πίστη, ότι δεν θα ξεχάσουμε τη γη που μας γέννησε , τη γη που μας έδωσε τις πρώτες χαρές της νιότης και τον ήλιο της, απλόχερα, μ’ αυτή την αύρα του Ιόνιου του απέραντου, με το μοσχοβόλημα της αγάπης .
Τα χρόνια Πέρασαν
Το βάρος του άγνωστου και η βαρύτητα των προβλημάτων κρυφόκαιγαν τους πόθους κι έριχναν δίχτυα στους δεσμούς …
Θα γινότανε κάποτε… Μείς δεν το γνωρίζαμε, τότες…
Κι εδώ είναι το σημείο. Το δύσκολο σημείο
Το σημείο, που θα πρέπει να προστατέψουμε τους νεότερους.
Η πάλη του χρόνου να μην λησμονήσει τους πόθους
Να μην χαθεί ο σκοπός
Ο χαλασμός της καρδιάς, για το νησί του Ιόνιου να μην σβήσει
Στη πρώτη στροφή του δρόμου να μην ξεχνάμε
Το ξεκίνημα
Να παίρνουμε δύναμη κι ελπίδα απ’ αυτό και να δίνουμε στα παιδιά μας
Ανάμνηση: Ό ,τι καλύτερο έδωσε ο Θεός για συντροφιά
Κι αν νέοι άποικοι πήραν τη μεριά μας , εμείς εκεί αγέρωχοι
Να μην ξεχνάμε
Ένα μικρό νησί
Θεριεύει πιότερο, με την αγάπη που του στέλνουμε απ’ όσο κι αν είναι μακριά
Κι η μάνα. Απ’ όσο πιο μακριά κι αν έρχεται το παιδί τόσο με πιο θαλπωρή τ’ αγκαλιάζει και το περιμένει
Εκεί στον Πόντε
Στο σημείο Επαφής
Να τα αγκαλιάσει
να του δώσει κουράγιο, να χαρεί
Το Δικαιούται…….
Πατρίδες μας περίμεναν, άγνωστες και μακρινές.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ΝΗΡΙΚΟΣ» το 2011, στο τελευταίο τεύχος. Ήταν το περιοδικό που εξέδιδε ο Σύλλογος Λευκαδίων Πάτρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια