Στη μνήμη του πολυαγαπημένου μου ανιψιού Αλέξανδρου Ροντογιάννη

Τρία χρόνια γιορτές χωρίς εσένα Αλέξανδρε μου. Τρία χρόνια χωρίς τη γλυκιά και ήρεμη παρουσία σου. Όλα τα λαμπιόνια κι οι στολισμοί δεν αρκούν για να μας φωτίσουν αφού το δικό μας αστέρι χάθηκε για πάντα. Τα δάκρυά μας γίνανε χείμαρρος. Αν μπορούσαν να γίνουν φάρμακο για το πόνο της ψυχής θα γιάτρευαν τους πονεμένους όλου του πλανήτη.

Για μας δεν έφυγες ποτέ. Όσο ζούμε θα είσαι πάντα στη σκέψη μας, στη χαρά μας, στη λύπη μας. Κάποιες μέρες η νοσταλγία γίνεται πιο έντονη, ο πόνος βουβός κι αβάσταχτος. Αλέξανδρε μου, ήσουν πάντα ήρεμος και αθόρυβος, η απουσία σου όμως κάθε άλλο παρά αθόρυβη ήταν και θα είναι. Η πίκρα που νιώθουμε όλοι είναι έντονη, ζωηρή, αν μπορούσαμε όλοι θα φωνάζαμε δυνατά να μας ακούσεις εκεί ψηλά που βρίσκεσαι…ΓΙΑΤΙ,ΓΙΑΤΙ….;

Η θεία σου Β.Ρ